من راج پھازیں دپترانی تہ ءَ گوں ھوناں وتی نبیساں کہ چہ من ءَ رند، پہ گلزمین ءِ مزاریں بچانی راہ نشان ءَ منی اے شئراں ھمک دیوال ءُ سِنگ ءُ ڈوک ءِ سر ءَ بہ نبیس اِت۔
ھنچوش کہ چہ ھمے نبشتانک ءَ پدَّر اِنت، مبارک کازی ءِ زند، مبارک کازی ءِ پگر، مبارک کازی ءِ شئر، مبارک کازی ءِ گم، مبارک کازی ءِ ھمبل ءُ کمبر، ءُ مبارک کازی ءِ روچ پہ بلوچ ءَ بس دو لبز ءُ چار شئر ءُ دستونک نہ اَنت. ھنچوش کہ مبارک وت گوش ایت اے راہ نشان اَنت، اے مئے رھشون اَنت۔
یکّے مبارک ءِ زاھِر ءَ کہ بہ گند ایت گوش ایت اے ملنگ پہ گلزمین ءَ چے کرت کنت کہ وتی اُمر ءُ زندی گوں ھمے پگر گوازینت کہ روچے نہ روچے اے راج ءِ بندگی ءِ روچ آسر بیت ءُ کول ھمائیگ ءَ بلوچ ءِ زھگ زرتاکیں کتاب ءَ واھگ ءِ وان ایت. بلے اَنّی کئے باور کنت کہ یک بلوچ ءِ جنکے، یک بلوچ ءِ کسانیں زھگے کہ ھچ نہ زانت مِرَگ چے ئے، روچے دہ رند ءَ گوں وتی نہ رُستگیں زبان ءَ بہ گوش ایت: بلوچستان نمیران اِنت، بلوچستان نمیران اِنت۔
اے بلوچستان بس منی زند ءِ جاگہ نہ اِنت، اے بلوچستان ھما ملنگ زاھِریں مردم ءِ پگر ءِ توک ءَ مزن بوت ءُ رُست ءُ پدا نمیران بوت۔
کئے کدی باور کنت کہ یک روچے بہ گوش اَنت کہ مبارک بیراں بوتگ ءُ بلوچستان ءِ کُنڈ کنڈ ءَ ھبر اے بہ بیت کہ مبارک بلوچستان ءِ دگہ پتے اَت ءُ انّی گلزمین ءِ یتیمی ءُ چورہ بیگ ءَ کس سگِّت نہ کنت۔
بابا(ابّا) کازی ءِ لبز پہ اے گوشگ نہ بوت کہ کازی ءِ مود اسپیت ات اَنت یا کازی پیر اَت، یا کازی وتی اُمر گوازینتگ اَت، پہ منی ھیال ءَ آ روچ کہ کازی ءَ گوں وت ءَ گوشت کہ:
” وتی دل ءَ من راج ءِ یک بلاھیں مھروانے آں،
وتی دل ءَ من گنگے ءِ نہ گشتگیں زبانے آں،
وتی دل ءَ من گلزمین ءِ یک بلندیں آزمانے آں”
ھما روچ ءَ کازی ءِ کوپگ، بس پہ کمبر ءِ پت بیگ ءِ واست ءَ سک باز ٹوہ ءُ مزن بوت اَنت. گڑا کازی تھنا وتی بچّ ءِ کبر ءَ امباز نہ کت ءُ درھیں گلزمین ءِ بچانی پت بیگ ءِ واست ءَ وتی جُھدی بنگیج کت انت۔
آ روچ کہ کازی ءِ سر ءِ توک ءَ اے گپ جنَگ بوت کہ:
” پہ راج ءِ ھاتر ءَ مراں، نہ بیت من ءَ را ھچ رنج،
کہ بلکیں ھون بنت منی گریب ءِ آزمان ءِ سنج”
بلوچ ءِ دنیا ءِ توک ءَ سنج ءِ رنگ بس پہ سُھریں رنگ ءَ بدل بوت ءُ بلوچ ءِ دل ھم نہ جَت ءُ نہ کَشّ اِت کہ وتی دُگنیا ءِ توک ءَ دگہ رنگے بہ جنت۔
داں ھما روچ کہ پدا کازی ءَ گوں یک بچکندے دیم پہ بلوچ ءَ کت ءُ گوشت ئے:
»پاد بِلّے آبلہ اَنت، دست بِلّے تراوَل اَنت،
اے چہ پیمیں مردم اَنت بے شادکامی ءَ گل اَنت…»
ھنچوش اِنت واجہ، مئے دست ءُ پاد اگاں تراول اَنت بلے مئے دلانی تہ ءَ اوست ءِ چراگے بَل ایت ءُ ھنچوش کہ تو وت گوش ئے:
“داں کہ چُنت روچ ءَ مساپر ساھگ ءِ رند ءَ تچ ایت،
الّم ءَ جاھے نہ جاھے شپ چراگے دپ کپ ایت”
الَّم ءَ جاھے نہ جاھے، روچے نہ روچے، کم چہ کم یک ڈیوائِے (موم بتی) آگاھیں رژنے بل ایت ءُ چار دانگ بالو وت ءَ پہ مات ءِ مھر ءِ ھاتر ءَ سوچ اَنت۔
واجہ مبارک کازی اگاں مروچی بلوچ ءِ زھگ چہ وت ءَ گیش گلزمین ءِ جوش ءَ جن اَنت ءُ چہ وتی زند ءَ گوزان اَنت گڑا تئی ءُ تئی ھمبلانی دستانی گرگ ءُ چُکَّگ زلورتے اَت بلے سد بژن کہ ما را اے زلورت ءِ پورہ کنگ ءِ موہ نہ رس اِت۔
اے گُڈسری دماناں تو دیم پہ ما کت ءُ گوشت اِت کہ:
“ یک روچے درھیں ساھدار مِر انت،
من ھم چہ نگاھاں اندر بہ آں،
تو ھم چہ گُمان ءَ دور رو ئے،
ماں وھد ءِ پتینکاں باور کن،
مئے اھوالے ھم گواہ نہ کنت،
ھچ چیز نہ مان ایت اتراپ ءَ
تھنا اے زمانگ پَشت کپ ایت”
راستے، راستے واجہ چہ ما را تھنا زمانگ پشت کپ ایت بلے وشین ءُ نیکیں نام ھم ھچ بر گار نہ بیت۔ گوں اے وشنامی ءَ ھمراہ، دل ءِ سوکے ھم پشت کپ ایت ءُ داں ما زندگ ایں، اے گپ مارا باور نہ بیت کہ کازی چہ کبر ءِ توک ءَ ھم بلوچستان ءُ بلوچ ءِ زھگان ءَ مہ نازین ایت۔
واجہ مبارک کازی آ وھداں تو باز مارا گوشتگ اَت، اَنی ما دیم پہ ترا گوش ایں کہ:
“داں کوچگاں آسے بل ایت تو زندگ ئے
داں بُرز ءَ استالے چم ایت تو زندگ ئے
٭٭٭
