چوناھا ءَ مادر ءِ کلات ھندی مھلوک ءِ زُبان ءَ ” مادگ ءِ کلات / سرکاری کارانی رِد ءَ مادہ قلات ” ءَ نامدار اِنت، چوش کہ اے درگت ءَ منی پٹّ ءُ پول ءُ اِش کنگ ءِ رد ءَ مادر ءِ کلات ” مادگ ءِ کلات ” ءِ سَے کِسّھی داستان اَنت کہ چہ کماشانی زُبان ءَ اِش کنگ بوتگ اَنت۔ کِسّھی داستان پرے ھاتِر ءَ کہ اِیشانی راستیں ءُ کِتابی منّانک انگت نیست ءُ دز نہ کپتگ ، نیکہ منی دیم ءَ گْوستگ ۔
چوش کہ من ءَ یات اِنت ما اُستاد سادِک وپا ءِ شونکاری ءَ ” کولواہ ” ءِ نام ءَ دزنِبشتیں تاکبندے دو ھزار دو یا دو ھزار سَے ءَ کشّ اِت ، ھمے تاک ءِ تہ ءَ ڈنڈار ءِ جھ مِنند مبارک داؔد ءَ یک نبشتانکے ” کھودا ءِ کوٹ ” ءِ نام ءَ نبشتگ کُتگ اَت کہ آئی سر ءَ ھما وھد ءَ مادر ءِ کلات ءِ جھ مِنندیں مھلوک ءَ نہ وشی درشان کُتگ اَت کہ شُما راجدپتری دانک رد نبشتگ کُتگ اَنت ، بلے منی اِش کنگ ءِ رد ءَ
اولّی: اولّی کِسّھی داستان ءِ رِد ءَ مادگ ءِ کلات کہ آئی پیسری نام ” کھودا ءِ کوٹ ” بوتگ ، کوٹ بزاں کلات۔ اِد ءِ سرمستر کھوداے بوتگ ، چہ دِگہ ھندے ءَ مردے سور کنت ءُ ھمود ءِ سرمسِتر ءَ کُش اِیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ءُ گوں وتی زال ءَ اِد ءَ کَیت ءُ ھمے سرمستر ءِ گْور ءَ باھوٹ بیت۔
اے سرمستر چہ در ءَ آیوکیں لشکر ءِ دیم ءَ داشت نہ کنت ءُ وتی باھوٹ ءَ پہ سر کنگ ءَ ساجو بیت ۔ گُڑا ھمے مردکار زانت کہ کوش ءِ بدل کوش اِنت ۔ پمیشکا آ چہ دیوان ءُ مُچّی ءَ ھمے لوٹ ءَ کنت کہ من زان آں اے کھودا ءِ کوٹ ءِ سرمستر من ءَ شُمے دست ءَ دَیَگ اِنت شُما من ءَ کُش اِت ، بلے چہ کُشگ ءَ پیسر من یک گپّے گْوش آں اِیشی ءَ شُما شرّی ءِ سر ءَ گوش بدار اِت۔
مردکار درّائینت کہ من اے سرمستر ءِ باھوٹ بوتگ آں ، ءُ بلوچ راجدپتر اے گپ ءِ گواہ اِنت کہ بلوچ ءَ وتی سر بکشاتگ ، بلے وتی باھوٹ نہ داتگ۔ چوش کہ مرچی چہ ربیت ءُ ربیدگاں ، میار جلّی ءَ چہ در اے واجکار من ءَ ، بزاں وتی باھوٹ ءَ دُژمِن ءِ دست ءَ دَیَگ ءَ اِنت ۔ ما شُما کُل زان اِیں کہ اے جاہ ءِ نام ” کھودا ءِ کوٹ اِنت ، بلے مرچی ءَ پد اے جاہ ءِ نام ءَ چہ کھودا ءِ کوٹ ءِ بدل ءَ ” مادگ ءِ کلات ” بِہ کن اِت ، چی ءَ کہ اِیشی ءَ وتی باھوٹ دارگ ءُ آئی ءِ رکّینگ ءِ جنگ ءُ سر ءِ بکشاھگ ءِ بدل ءَ میار بکشاتگ۔
ھمے وڑ ءَ کِسّھی داستان ءِ رِد ءَ ھمے کلات ءِ زرباری پادُومّ ءَ کبرے ھست کہ ” گُلام ھِیدر ءِ زیارت ” ءِ نام ءَ نامدار اِنت کہ ما کسانی ءَ وتی کھول ءِ ھمراھی ءَ ھمے زیارت ءَ شُتگ اِیں گوں۔ اے درگت ءَ ھندی مھلوک ءِ گْوشگ اِنت کہ اے کبر ھمے مردکارے ئیگ اِنت کہ زیارتے ءِ نام ءَ زانگ ءُ پجّارگ بیت ، بلے نوں وھد ءِ مُجانی اندیم ءَ لُمب اِتگ ءُ وتی گُڈّی روچان اِنت۔ چوش کہ زانتکار ءُ شھزانتانی گْوشگ اِنت کہ اے کلات ءَ را مہ بیت ھپت ءُ ھشت سال ءَ گیش بیت کہ چہ آئی کْوھن کدگ ءَ مالوم بیت۔
دومی: دومی کِسّھی داستان کہ من چہ مادگ کَور ءِ یک بلوچے ءَ پُرس اِتگ ءُ اِش کُتگ ، آئی ءِ گْوشگ اَت کہ مئے پُشپد ءُ پیرینانی رِد ءَ اے جاہ ءِ نام پیسر ءَ پہ راستی کھودا ءِ کوٹ بوتگ ، اِیشی ءِ سرمستر کھودائی یے بوتگ۔ چہ آئی رھّیت ءَ زیبائیں زالے بوتگ کہ سرمستِر ءَ را دوست بوتگ ، آئی لوٹ اِتگ کہ من وتی ھوسّ ءِ تُنّ ءَ گوں ھمے زالِکّ ءَ بِہ پِروش آں ، بلے آ شیرزال ءَ سرمستر ءِ اے ناھُودگیں کِسب پہ وتی لسّہ ءُ شیشاریں بالاد ءَ شات نہ کُتگ کہ منی پاک ءُ پلگاریں دامُن پُولِنگ بِہ بیت۔
وھدے سرمستِر چہ بازیں سِٹّ ءُ کپاں پہ وت ھِچّ نہ گِند اِیت ءُ بے سوب بیت ، گُڑا واجہ ءِ شیتانیں ھیالاں ھمے گپّ جاگہ کنت کہ من اِیشی ءِ جود ءَ وئیلے ءِ دپ ءَ کُوشاریناں بِہ گِندئے بے وس بِہ بیت ءُ منی شرت ءَ پیلو بِہ کنت ، بلے چے سما گندگیں واجہ ءَ کہ لجّ بستگیں شار ءِ تار تار کنگ اِنچو ارزان نہ اِنت ، بلکیں ھست چوشیں بانڑی ئیں زال کہ راجدپتر ءَ نوکیں نامے اِیر کن اَنت۔
وھد میزان میزان ءَ دیم ءَ کِنزان بیت کہ واجہ وتی ڈُوبر ءِ ڈبّ اِتگیں ھیال ءَ اَمَلی رنگ ءَ پیلو کنت ءُ بانڑی ئیں زال ءِ جود ءَ کُوشارینّیت کہ کُوشارینگ ءَ پہ وت سوبے سرپد بیت ، بلے پُلّ نہ کنت۔ ( کُوشارینگ ءِ دِگہ ھِچّ وڑیں کارِست ءُ منّانک دز نہ کپتگ کہ چون ءُ چے پیم کُوشارینگ بوتگ۔۔۔۔۔ )۔
وھدے زال سرپد کہ آئی جود جَنَگ ءُ کُشگ بوتگ ، گُڑا آ ٹِکّ ءَ زانت کہ اے شتلکاری ءُ شیتانیں کارپد کئیگ اَنت ، بلے ھِچّ نہ گْوش اِیت ءُ کُلیں زھراں اُوپار ءِ گْرنچ ءَ گِرھن دنت ءُ زِرد ءِ لھڑیں پاھاراں سبر ءِ کدّہ ءَ مانگیج اِیت ءُ تِنگ اِیت۔ سَے ءِ پاتیا ءَ رند زال وتی زھگاں ، لھتے پس ءُ یک مادگے بیت کہ آیاں زُور اِیت ءُ دیم ءَ دنت پہ کوہ ءَ ۔ چہ ” کُلدری ” ءِ کِشک ءَ گامگیج کنان ءَ وھدے کَور ءِ دپ ءَ سر بیت ، چہ پُشت ءَ کوٹ ءِ واجہ ھم گوں سرگ ءُ پادگاں سر بیت ءُ زال ءَ رسینیت ۔ وھدے کہ زال ءَ رسین اَنت ، کوٹ ءِ واجہ گوں زال ءَ درّائینت کہ تو منی میار ءُ رھّیت ئے ، اگاں تئی جود ءَ وپات کُتگ تو اِنچو بے وارِس نہ ئے کہ وتی گِس ءُ جاہ یلہ داتگ اَنت ءُ دیم پہ کَور ءِ دْراجی داتگ۔
زال چہ ساھتے ءِ بے تواری ءَ پد کوٹ ءِ سرمستِر ءِ پسّو ءَ وتی دست ءِ شِیپّانکیں لٹّ ءَ بالا کنت ءُ مادگ ءَ ٹِکّار اِیت ءُ گْوش اِیت: اِی مادگ! تو مادگ ، من مادگ ، کَور مادگ ، اے کُل مادگ ۔ گوں اے گپانی ھواری ءَ دیم ءَ دنت پہ کَور ءَ رھادگ بیت۔ ( چرے کِسّھی داستان ءَ ھمے پدّر ءُ سھرا بیت کہ اے زال ءِ کھول ءُ مھلوک کوہ ءَ نِندوک بَہ اَنت ، پرے ھاتِر ءَ آ وتی دیم ءَ دنت پہ کَور ءَ ۔ ءُ ھمے کَور ءَ دیم ءَ کہ جُنزے کِبلھی پاند ءَ کْوھنیں کبرستانے ھم ھست ، مُردمانی گْوشگ اِنت کہ اے ھمے کھول ءِ جید اِنت ۔ انوں لشکر ءِ آپریشن ءُ لشکر کشّی ، کُشگ ءُ برّگ ءَ چہ پد کوہ ءِ نِندوکیں بلوچاں چہ اُود ءَ لڈّ ءُ بار کُتگ ءُ کوہ ءِ دپی نیمگ بُونزگ ءِ سُنٹ ءَ ولی ءِ زیارت ءِ نزّیک ، کش ءُ گْوراں نشتگ اَنت۔ )۔
سیمی: سیمی کِسّھی داستان چو اے وڑ ءَ اِنت کہ مادر ءِ کلات ءِ جھ مِنند ءُ نِشتگیں مھلوک ءِ گْوشگ اِنت کہ اے کلات ءِ واھُند ءِ لوگبانُک مزنیں شیرزال ءُ نان دئیں زالے بوتگ ، پرے ھاتِر ءَ اے زال چہ وتی بُنِکّی ءُ بُندری نام ءَ گیش ” مادر ” ءِ نام زانگ ، توار جَنَگ ءُ پجّارگ بوتگ ۔ چہ ھمے زال ءِ مھمانداری ءُ نان دئی ءِ سَوَب ءَ اے بُندر ءُ ھنکین ءَ ھوار کلات ءِ نام ھم ” مادر ءِ کلات ” گْوشگ ءُ ناماں بوتگ۔ چی ءَ کہ آ وھد ءُ زمانگاں نیزگاری گیش بوتگ، کش ءُ گْور ءِ مردُماں پہ دُوزھیں لاپ ءِ آس ءِ تُوسگ ءَ رون ءُ موش ءِ واستا دیم پہ کولواہ ءَ داتگ ءُ جُوپاگ کُتگ۔ اے ھند ءُ دمگاں کسے کہ پہ لاب ءَ اتکگ ، گُڑا آ الم اے شیرزالیں مادر ءِ وتاک ءَ مھمان بوتگ ءُ رون ءُ موش ءَ رند نوں دیم پہ وتی ھند ءُ دمگ ءَ رپتگ۔
ھمے وڑ ءَ واجہ پاروک بلوچ ( فاروق بلوچ ) وتی وانگی ” بلوچستان کے تھذیبی نقوش ” ءِ تہ ءَ نبشتگ کنت۔
شنگکار / پبلشرز: فکشن ہاؤس لاہور
چاپ ءُ شِنگ/ اشاعت : 2012ء
تاکدیم (صفحہ) 128
تاکدیم 128 ءِ تہ ءَ واجہ پاروک بلوچ ( فاروق بلوچ ) نبشتہ کنت کہ ” مردُم مرچی ھم بِہ گِندئے گوں کْوھنیں اِشتراکی مدرسری نِزام ( نظام ) ءِ گون ءَ بندوک اَنت ءُ مزھب ھم آیانی زِندمان ءَ گوں ھوار بوتگ، ءُ زالبُول ءِ جاہ ءُ بالاد انچو بُرز ءُ بُلند کہ آیانی مورتی جوڑ کُرتگ ءُ سُجدگ کُتگ اَنت۔ ھمے وڑ ءَ چہ زالبُول ءَ مُراد مات یا زمین زُورگ بوتگ ، چوش کہ زاھر ءَ آیاں یک زالبُولے ءِ سُجدگ کُرتگ ، بلے اسل آیاں زمین ءِ مِنّہ واری اَدا کُرتگ۔ ءُ آیانی واستا دیوی ءِ کدماں دیمونی داتگ۔
ھمے داب ءَ ما گِند اِیں کہ چہ پدرسری نِزام ( نظام ) پد دیویانی سُجدگ پیسر ءِ وڑ ءَ کنگ بوتگ۔ چریشی ءَ اے ھم سھرا بیت کہ آیاں اسل ءَ زمین ءَ را مات یا سسّاساچ ( تخلیق ) ، یا روزی ءِ دُرستاں مسِتریں سَوَب ءُ در زانتگ ءُ آھگی مورتی جوڑ کُتگ ءُ سُجدگ کُرتگ ” ۔
چہ واجہ پاروک بلوچ ( فاروق بلوچ ) ءِ اے وانگی ءَ مارا ھمے سرپدی رس اِیت کہ گْوست ءَ زالبُولانی چینچُک مزنیں شرپ ءُ کدرے بوتگ ، گُڑا اے ھبر بِہ گِندئے رد مہ بیت کہ مادر ءِ کلات ءِ داستان ھم ھمے رنگیں داستان ءُ راجدپتری راستی یے کہ مرچی وھد ءِ پِرگْوزگ ءَ آئی نام مٹّ بوتگ ءُ مھلوک ءِ تہ ءَ دِگہ رنگے ءَ نام کپتگ۔ ءُ من اے ھبر ءَ ھم دلجم نہ آں کہ اے داستان گْواچن ، تچک ءُ راست اِنت ، بلکیں اِیشی ءِ راستیں داستان ءِ زانگ ءَ پٹّ ءُ پول کنگ انگت ھژدری اِنت دانکہ راست ءُ تچکیں داستان مھلوک ءِ تہ ءَ بئیت ءُ نوکیں سِتک ءُ باورے ودی بِہ بیت۔ چی ءَ کہ منی زانگ ءَ اے داستان راجدپتری دْروشم ءَ انگت مانگیشّ اِتگ ، پرے ھاتِر ءَ اِیشی ءِ راست ءُ تچک کنگ المی اِنت دانکہ آیوکیں پدریچ گوں اے داستان ءَ چو مئے وڑ ءَ مان مہ اڑ اِیت۔
ھمے وڑ ءَ واجہ پاروک بلوچ ( فاروق بلوچ ) دیمتِری تاکدیم 283 ءُ 284 ءَ نبشتہ کنت ” ایرانی اقتدار:
ایرانی تھزیب ءُ ربیدگ دُگنیا ءِ کْوھن ءُ دیمروئی کُتگیں ربیدگاں گوں شُمار بیت۔ منظوم کتاب شاہنامہ فردوسی ، تاریخ سیستان از ملک شعراء بہار اور سیستان از – جی – پی – ٹیٹ ءِ رِد ءَ ایران ءِ اولی ھُکمران ھاندان پیش دادی گْوشگ بوتگ۔ آیانی مورث اعلیٰ کیومرث گْوشگ بوتگ 23 کہ آیاناں ایرانی دیومالا ءَ یک پیگمبر یا آدم ءِ بِستار ھاسِل اِنت۔ ھمیشانی دور ءُ نوبت ءِ راست ءُ گْواچنیں جاور ءُ ھالات گیش گوں تفصیل بزان گوں شرّی ءَ دز نہ کپ اَنت۔
البت آگا نسیر ھان اھمدزئی ( آغا نصیر خان احمدزئی ) ، پیش دادی ھاندان ءِ اقتدار ءَ 2100 ق م تا 854 ق م نبشتہ کنت کہ ایرانی دُود ءُ ربیدگ ( تہذیب و تمدن ) ءَ را آرین ھاندان مید/ ماد Medians ءُ ھکّامُنشی ( ہخامنشی ) Ashamaniads اں سوب ءِ مِنزل ءَ سر کُرتگ۔ ھمے دور ءُ نوبت ءَ پیگمبر زرتشت ودی کہ آئی بُت پرست آرین راج ءُ کَوم یکوئیں ھُدا ءِ نیمگ ءَ توار جتگ ، بلے رند ءِ ھُکمراناں زرتشتی عقائد ءُ لیکہ آچ پرستی ( آتش پرستی ) ءِ گُڈّ ( مجموعہ ) جوڑ کُرتگ۔
چوش کہ مید/ماد ءُ ھکّامُنشی ( ہخامنشی ) نوبت ءُ باریگ ءِ سرجمیں یاداشت شاہنامہ فردوسی ءِ تہ ءَ نبشتگ اَنت کہ آئی تہ ءَ بلوچستان ءَ جھ مِنند ءُ نِندوکیں کْوھنیں ٹکّ ءُ بولک ، بزاں بلوچ ءُ ایرانی پوج ءِ دوستی ، مشترکہ ءُ یکجاھیں فتوحات ءُ پد ءَ وت ما وت ءَ رنج ، جنگ ءُ چوپانی زیبائیں شیئر ءُ نبشتگانی شرّیں وڑے اکسکاری کُتگ اَنت ۔
آریائی میداں/ماداں کْوھنیں پیش دادی ھاندان ءِ اقتدار 854 ق م ءُ ھلاسی ءَ ( ضحاک ءَ کاوہ نامیں یک دِھکانے درانتی، بزاں گوں داس ءَ کُش اِیت ) ایرانی اقتدار ءِ سر ءَ کْوزہ کن اَنت۔ میدانی/مادانی اولی ھُکمران کیقبادمید بیت۔ میداں/ماداں مزنیں مُدّتے ءَ داں ھُکمرانی کُتگ ءُ وتی فتوحات ءُ سوب مندی ءِ بیرک دُور دُور ءَ مِکّ کُتگ۔
بلوچستان ءِ گیشتریں ھند ھمیشانی زیردست ءَ بوتگ اَنت ، بلے بہ کَول ء توراکینہ قاضی: اِد ءَ ھزاراں انچیں ٹکّ ءُ بولک بوتگ کہ آیاناں زیر کُت نہ کن ئِے ، 24 گُڈّی میدی/مادی ھُکمران ءَ را اولی ھکّامُنشی ( ہخامنشی ) فرمانرواسائرس ( شِپانک / چرواہا ) اعظم ءَ 558 ق م ءَ پُروش داتگ ءُ چہ اقتدار ءَ زِبھر کُتگ ” ۔
چہ واجہ پاروک (فاروق بلوچ ) ءِ نبشتگیں دانکاں مردُم اے گپّ ءَ گْوشگ ءَ بائد لپرزگ مہ بیت کہ بِہ گِندئے اے کلات ءِ بُنِکّی ءُ بُندری نام ” ماد کلات یا ماد ءِ کلات ” اِنت کہ آرین مید یک بلائیں مُدّتے ءَ اِد ءَ ھُکمران بوتگ اَنت ، ءُ آیاں وتی ھُکمرانی ءِ زُور ءُ تاکت ءَ ھرجاہ ءَ رول کُتگ ءُ وتی سوب مندی ءِ بیرک مِکّ کُتگ۔
پمیشکا من یکرندے پد ءَ نبشتکاری ءِ پِڑ ءَ یک نودربرے ءِ بِستار ءَ اے گپّ ءَ گْوش آں کہ اے بابت ءَ پہ وتی آیوکیں پدریچ ءَ مارا پٹّ ءُ پول کنگ ھژدری اِنت دانکہ راجدپتری راستی وت ءَ پدّر ءُ آشنا بِہ کنت۔
بلے۔۔۔۔۔!
زِیکّیں واکیہ ءَ کہ من سھی ءُ سرپد بوت آں ریاست پاکستان ءِ ڈُنگ ءُ لجوزیں لشکر ءَ مادر ءِ کلات ءَ بلوچ ءِ گِساں دور کُتگ ءُ لجّ ءُ ننگ ءَ گوں لیب کنگ ءِ ناکامیں کُوشستے کُتگ ، چوش کہ چہ ھندی مھلوک ءِ رِد ءَ اے سیمی رندے بوتگ کہ آئی شپ ءِ تھارونکی ءَ گِساں دور کُرتگ ءُ گوں بلوچ ءِ ننگ ءَ بے شرپ کُتگ۔ بلے چہ آ دوئیں واکیاتاں پد اے سیمی واکیہ بیت کہ شیرزالیں زالبوالاں ءُ ھند ءِ کماش ءُ ورنایاں گْوشگ ءِ رد ءَ ھمے ردیں کارپد ءِ بگیر ءَ لشکر ءِ کارند شرّی ءَ گِپتگ ءُ تھی کُرتگ۔
چہ اے کِردار ءِ پیلو کنگ ءَ پد راجدپتر مرچی پد ءَ وت ءَ گوناپ دَیَگ ءُ ساٹگ ءَ اِنت کہ اے ھما ” شیرزال ءُ مھنازیں مادر ” ءِ ھنکین اِنت اِیشی ءَ وتی لاڑیں بچّ ءُ گوھریں جَنِک اے ھاتِر ءَ لیلو نہ داتگ ءُ شاگیں گْوانزگ ءَ نہ چنڈینتگ اَنت کہ درآمد چو پہ ارزانی ءَ بئیت ءُ وتی دست ءَ پہ شیشاریں شاراں شھار بِہ دنت ، بلکیں اے پہ ھمے روچاں لیلو دَیَگ ءُ شاگیں گْوانزگ ءَ چنڈینگ بوتگ اَنت کہ وتی لجّ ءُ ننگ ءِ پاسپانی ءَ دُژمِن ءِ دیم ءَ چو ” مادر ءِ کلات ” ءَ مِکّ بَہ اَنت بلے کدی سرجھل نہ کن اَنت زمین ءِ کرونڈگ ءَ گُلائیش نہ بَہ اَنت۔
مرچی اے راجدپتری داستان تھنا مادر کلات ءُ کولواہ ءِ آپریچ ءَ نبشتگ ءُ پہ مُجّتی یات کنگ نہ بیت ، بلکیں اے شیرزالی ءُ تمردی ءِ داستان بلوچ راج ءِ راجی راجدپتر ءَ نبشتہ کنگ ءُ پہ مُدیمی یات کنگ ءُ گیر آرگ بیت کہ دُژمِن ءَ وھدے وتی پَلیتیں دست پہ لجّانی ھُدابُند ءُ بانڑی ئیں بانُکاں شھار داتگ آیانی گون ءَ کُجام اَمَل کنگ بوتگ۔
چی ءَ کہ راجدپتر ءُ گْوستانک ءَ راجانی کِردار نویسگ بہ اَنت ، کسے پہ راج ءَ دیمونی دنت ءُ وت ءَ ابدمان کنت ، یا راج ءِ بگیر ءَ دُژمِن ءِ ھمدست ءُ ھمکوپگ بیت۔ اے دوئیں کارِِستانی ھُدابُند داں بلوچ اے سرڈگار ءِ دامُن ءَ زِندگ مان اِیت ، آیانی نام گِرگ ءُ یات کنگ بیت۔
بلے پہ شرپ ، پہ ناز ءُ شان ، پہ مڑاہ ھما نام گِرگ ءُ گیر آرگ بءُہ اَنت کہ آیاں راجی مکسد ءِ دیم ءَ وت ءَ ندْر ءُ کولیگ کُتگ ، پہ دُژمِن ءِ مجلِس ءُ نیاداں ھُدوکی نہ بوتگ اَنت۔ ءُ ھمے اے درد ءُ تورشت ءَ ھما گِس ءِ کھول زانت کہ آئی سْیاہ سرانی لجّ بستگیں جیگ دُژمِن ءَ تل داتگ ءُ وتی نامردی ، لگوری ءُ زُورانسری پیشداشتگ۔
پمیشکا مارا راجدپتری اے ھبر شرّی ءَ زانگ ءُ پھمگی اِنت کہ راجی جنگ ءُ جُھدانی تہ ءَ دُژمِن اے رنگیں رستری ءُ ناھاری کارپد الم کنت ، چی ءَ کہ آ وھدے جُھد ءُ جَنگ ءِ دیم ءَ میلانک بُوَگ ءِ بدل بے سوب بیت ، گُڑا نپسیاتی نادْراہ جوڑ بیت ءُ اے رنگیں رستری کارپداں وتی سوب سرپد بیت ، بلے راجدپتر اے گپّ ءِ گواہ اِنت کہ وھدے دُژمِن پہ رستری کارپدانی پیلو کنگ چابُک ءُ چاردست بوت بزاں اندر ءَ رِمیزاں وارتگ ءُ کْواپگ اِنت۔
ءُ اے ھما رستریں لشکر اِنت کہ بنگالی راج ءَ گوں ھمے دابیں کارپدے کُرتگ ، بلے چہ بنگلہ دیش ءَ پہ بے سوبی واتر بوتگ۔ گُڑا من ھم پہ جزم گْوش آں کہ اے ڈگار ھمّل ءُ کمبریں بچّانی سرڈگار اِنت ، اِد ءَ تیجار بوتگیں کِشاراں آپ ءِ بدل ءَ ھون وارتگ ۔ اِد ءَ ھر جنگل ءُ دشت ، کُوچّگ ءُ گیابان ، کوہ ءُ کَور اے گپ ءِ گْواہ اَنت کہ آیاں وتی مزاریں پُسّگانی جونانی امبازگ ءِ ھواری ءَ پلیتیں لشکر ءِ ھُوکّ ءُ لدیگانی جون ھم پتار داتگ اَنت۔
گُڑا من چتور اے گپّ ءَ پہ پھر ءُ شان مہ گْوش آں کہ ” مادر ءِ کَور ” ترا چہ ھُنڈالاں ، بُن ءُ بُنچل ءَ پتار دنت۔ اے کَور ءَ شیرزالیں مادر ءِ نام پہ نام پِر نہ اِنت ، بلکیں اے مادر ءَ ھزاراں بچّ ودی کُتگ کہ ماتیں وتن ءِ پہ وپاھانی ساٹگ ءَ سرانی دَیَگ ءَ چکّ ءُ پد نہ بَہ اَنت ءُ تئی گونڈلیں تیراں وتی آھنیں دِلبند ءَ پیوست کن اَنت۔ اے مادر ءَ ھما بچّاناں ودی کُتگ کہ آیاں گوں ماتیں سرڈگار ءِ وشبوئیں ھاک ءَ اے سوگِند وارتگ ، کَول ءُ کرار کُرتگ کہ ما وت ءَ ببا دات کن اِیں ، بلے وتی مات ءُ گْوھارانی بے شرپی ، لجّ بستگیں شار ءَ لدیگ ءُ رسترانی دست ءَ شِنگینگ ءُ تار تار بُوَگ ءَ نیل اِیں۔ اے مزاریں بچّاں گوں وتی راج ءَ اے اھد کُرتگ کہ ما پہ شُمے پاسپانی ءُ آجوئیں آکبت ءَ وتی زِندمان ءِ ھر واھگ ءُ واھشت ءَ آس دے اِیں ، بلے شُمے دیستگیں واباں مانا ءُ زِرد ءِ آچشیں ارماناں الم رجیں ءُ گوناپ دے اِیں۔
بِہ گْوش منی راج ءِ کاتِل۔۔۔۔۔۔۔۔۔!
اے بولان ءُ شاشانیں توکل ءِ دیم ءَ تو چتور داشت کن ئے۔۔؟ھو تو کُشت کن ئے، تو لجّ ءُ ننگ ءَ گوں رستری لیب کن ئے ، زھگ ءُ زالبُولاں لٹّ ءُ کُٹ کن ئے ، راجبانُکیں زرینہ ءُ لاڑیں بچّاں زِندانی ءُ بندیگ کُت کن ئے ، بلے اے آہ ءُ پِریات ، درد چکاریں چیھال ، رِتکگیں ھونانی ھار ترا انچو پتار دنت کہ پہ نزّآرگ ءَ پیم نہ بَہ ئے دانکہ کلوھے پہ پنجاپ ءَ سر بِہ کن ئے ۔
چی ءَ کہ منی گُلزمین ءَ مرچاں ھون ءِ ھور گْوار اِیت ، ءُ اے ھون ھما مزاریں بچّانی ھون اَنت کہ آیاں تئی شپانی واب ءُ روچ ءِ اشکام پُل اِتگ۔ ترا زِندگ ءَ مُردار ءُ رُزواہ کُرتگ ، گُڑا پہ اے ھبر ءَ کدی شات مبو ءُ بروتاں ساپیں روگِن مہ مُش کہ تئی رِیک ءِ کلات گوں گْوات ءِ شیکّـگاں انچو گُباراں بیت کہ کس تئی نشون ءَ نہ دنت۔
ءُ من سِدکاں کہ اے جُھد ترا بُورینیت ءُ آجوئی ءِ بیرک ءَ مادر ءِ کلات ءَ ھوار ڈیھ ءِ ھر دمک ءُ پاند ءَ مِکّ کنت ۔ گوں سُھب ءِ سارتیں سمین ءَ زیمرے شِنگ اِیت ءُ ھر زھگ ءِ دپ ءَ بیت آجوئی ۔ آجوئی ، آجوئی ، آجوئی۔۔۔۔۔۔۔۔
