مرچی من ند پہ نبیسّگ ءَ چِست کتگ کہ چیزّے رِد سر ءُ دُمب بِہ کناں پہ ھما مردم ءَ کہ چو بام ءِ اِستال ءَ گیدی ءِ دِلبند ءَ تِرپگ ءَ اِنت۔ برے من گوں وت ءَ جیڑاں کہ منی اے چاریں لبزانی آ واستی نہ اِنت، آئی ءَ دُگنیایے زانت ءُ پجّا کار اِیت، چی ءَ کہ آ یک انچیں کِردے ءِ ھُدابُند اِنت۔
بلے اے دل اِنت کہ جھل ءَ نہ بیت چو گْوانزگی تِپل ءَ گِرّ بستگ ئے، پمیشکا من ند چست کُتگ پہ نبیسّگ ءَ دانکہ وتی دل ءُ لھڑیں جبین ءِ پاھاراں درشان بِہ کن آں۔
مرچی من ھما مردُم ءِ سر ءَ اے چاریں دانکاں نویسگ ءَ آں کہ آ بالاد مجید بریگیڈ ءِ سنگت شھید زمیر (پنّام پراز) اِنت۔ زمیر ءَ من سک نزّیک ءَ دیستگ، آ سکیں مھران ءُ ھید ریچیں سنگتے اَت۔ کارانی زینت ءُ براھے ات۔آئی ءَ چہ وت مستریں سنگت ،یا کسترین ءِ اِزّت ئِے سک باز کُت۔ آئی ءِ جیڑگ مُدام پہ وتی راجی جُنز ءِ سوبمندی ءُ دیمروئی دَیَگ اَت۔ وتی ببا دَیَگ ءُ راج ءِ رکّینگ ءِ جُھد ءَ دائم ءَ دست گُلائیش اَت۔
ھمے کُربان بُوَگ ءِ واھگ اَت کہ آئی ءَ چُوشیں باگچینیں گامگیج ئِے زُرت ءُ وتارا راجدپتر ءِ تاکاں ابدمان ءُ نمیران کُت۔ دُگنیا ءِ توک ءَ وھدے شھیدانی نام کَیت، گُڑا زمیر جان ءِ نام اولی سرپ ءَ گِندگ بیت۔ مرچی بلوچ راج زمیر ءُ آئی ءِ سنگتانی کُربانیانی سر ءَ پھر بند اِیت ءُ پہ شانے آیانی نام ءَ گیت۔ پرچا کہ آیاں یک بے مُلّیں مکسدے ءِ ھاتر ءَ وتی بے مُلیں سر ندْر ءُ کولیگ کتگ اَنت۔
ھمے داب ءَ کُنگُریں زمیر جان ءُ اے دگہ بلوچ پِدائیاں ھم واھگ ءُ واھشت بیتگ، بلے آیاں وتی واھگ یک جاھے ءَ ایر کُرتگ اَنت ءُ راجی لوٹانی رِد ءَ اے بے مُلّیں مکسد وتی جامی کُوپگاں زرتگ۔
مرچی کولواہ پھر بند اِیت ءُ چاپ ءُ نازینک جنت پہ وتی ٹِلّیں ورناہ ءَ کہ منی دلبند ءَ رُست ءُ مزن بوت ،وتی کیمتی ئیں ھون پہ ڈگار ءَ رِتک اِنت ءُ راجدپتر ءِ تاکاں پہ وت ءَ یک شھمردیں نامے پش گپت ئے۔۔۔۔۔۔۔
گوں ھمے داتگیں کُربانی ءَ پِدائی ئیں زمیر جان ءَ پہ کولواہ ءِ ورناھاں یک راھے پچ کُت کہ پہ گُلزمین ءَ کُربان بُوَگ لوٹ اِیت۔ دیم پہ دیم ءَ مَرگ امبازگی اِنت، چی ءَ کہ ابید ء دیمونی ءَ ماتیں گُلزمین ، تئی لجّ ءُ ننگ چہ بدواھانی رستریں پنچگاں نہ رکّ اِیت۔
اگاں ترا وتی ساپ ءُ پلگاریں اِزّت، ماتیں گُلزمین رکّینگی اِنت ،گڑا گُلزمین ءِ رکّینگ ءَ ترا مئے رنگ ءَ کِربان بوھگی اِنت۔ چی ءَ کہ بید ء کُربان بُوَگ ءَ ترا دگہ راہ نیست۔ بس! پش کپتگیں راہ یکیں سر ءِ بائینگ اِنت، چی ءَ کہ تئی راج ءِ باندات گوں تئی مرچیگیں کُربانیاں بستگ۔ من دل ءَ جزماں کہ کُنگُریں پِدائیانی رستگیں کشک ءَ بلوچ ورناہ کاینت ءُ وتی راجی ھستی ءَ چہ بدواہ ءَ پچگِر اَنت۔
” نوکیں چاڑے ءُ کَیپے ملارے بِہ بیت
گُلزمین ءَ گوں کَول ءُ کرارے بِہ بیت
زِند ءِ بانور ءِ زھیراں مِرگ لازُم اِنت
سنگتاں ھَے کن اِت سَرگِرگ لازُم اِنت “
***
