مھروانیں رھمی – باگی بلوچ

رھمین جان وھدے تئی یاتانی پتّر گوں سارتیں کَوش ءَ بُجان بیت ، گُڑا من سرپد بَہ آں کہ ڈیھ ءِ گنوکیں رھمین چہ ما دُور نہ شُتگ ، بلکیں ماتکوھاں سنگرے بستگ ءُ گوں دُژمِن ءَ جنگ ءَ اِنت ۔ ھر دمان مئے  دیوان ءَ ساڑی ءُ پہ شُگُل ءُ مشکرا  گپ کنگ ءَ اِنت ۔
چی ءَ کہ رھمین ڈیھ ءِ ھما گنوک اَت ، آئرا ابید چہ گُلزمین ءِ آجوئی ءِ گم ءَ دِگہ ھچ گم ءُ واھگے نیست اَت ۔ آئی ءَ  پہ مُرادے تیرانی دیم ءَ وتی سینگ مِکّ کُت ءُ لگوریں دُژمِن  پاتْراپ دات ءُ گْوشت ، من پہ سرزمین ءِ رکّینگ ءَ کُربان بوت کن آں بلے لگوریں زِند ءِ گْوازینگ ءَ کدی ساڑی نہ بہ آں ۔ آئی ءَ مئے چمّانی دیم ءَ دُژمِن ءِ گوم ءَ جنگ کُت ءُ پہ سرڈگار ءَ کُربان بوت ، ءُ ھمے رنگ ءَ مارا ھم کُربانی دَیگ ءِ لیکہ زندگ کنگی اِنت تانکہ ما وتی راج ءُ آیوکیں پُسّگانی دیم ءَ میاریگ مہ بَہ اِیں۔
مرچی من یک سنگتے ءِ بِستار ءَ پہ سرزمین ءَ نمیران بیتگیں رھمین جان ءِ توسیپ ءَ چینکدر بکن آں کم اِنت ، چی ءَ کہ آئی ءِ داتگیں کُربانی منی چاریں دانکانی توسیپ ءِ مُھتاج نہ اِنت۔ پمیشکا من پہ اے گپّ ءَ پہ جزم گْوش آں کہ کسے اے راہ ءَ سپر بِہ کنت ءُ پند بِہ بُرّ اِیت ، آ  راج ءِ راجی دپتر ءَ مُدام زِندگ ءُ گیر آرگ بیت۔
رھمین گُلزمین ءِ ھما مھروانیں بچّ ، دیوانگ ءُ شیدائیں سرمچار اَت کہ آئی ءِ بیمّ ءَ دُژمِن آسیگ کُتگ اَت۔ گُڑا من اے ھبر ءِ گْوشگ ءَ کدی نہ جیڑ آں کہ رھمین جان ءِ گنوکی ءُ جنگانی داستان داں بلوچ راج ءِ زھگے مان اِیت ، وانگ ءُ یات کنگ بیت۔
اے بابت ءَ من اے ھم گْوش آں کہ کسے پہ ماتیں وتن ءَ ، پہ پُلیں سنگتاں ، پہ وتی راجی جُھد ءَ اگاں کار کنگ لوٹ اِیت ، گُڑا گنوک بُوَگ المی اِنت ۔ چی ءَ کہ لاڑیں گْوھارانی ارس ، مکھیں ماتانی نازیک ، کلاتیں براتانی اُوست ءُ توکل بکشیں  کماشانی اُمیت بس گنوکی اِنت ، اگاں کسے گنوک بوت کنت پہ لجّ ءُ ننگ ءَ ، پہ زمین ءِ پھازگ ءَ ، گُڑا چو گنوکیں رھمین جان ءَ شھیدانی گچین کُتگیں راہ ءَ سپر بِہ کنت ءُ وتی پرز ءُ ھکّ ءَ ادا بِہ کنت۔
من ءَ گیر اِنت من ھر وھد ءَ کہ رھم پُل دیستگ، بچکندگ ءَ بوتگ۔ بِہ گِندئے زِی من آئی ءِ سوگاتیں بچکند نہ پھم اِتگ اَنت ، بلے مرچی من شرّی ءَ سرپد آں کہ آئرا گوں وتی ماتیں گُلزمین ءَ انچو مھر بوتگ، آئی ءِ چمّاں بلوچ ءِ ھر زھگ ءَ گُلزمین ءِ چھرگ جتگ۔
ھمے مھر ءَ رھمی پہ مُدامی نمیران کُت ، اگاں ما ھم ھمے داب ءَ نمیران بُوَگ لوٹ اِیں گُڑا پہ ما ھژدری اِنت کہ ما سرزمین ءِ آجوئی ءَ چو رھم پُل ءَ گنوگ بِہ بَہ آں ، چی ءَ کہ ھمے گنوکی گُلزمین ءِ گْواچنیں مھر اِنت کہ مارا گوں راج ءِ ھمراھی ءَ پہ ابد زندگی یے بکشا اِیت۔
آجوئی زِندگ بات، گُلامی مُردگ بات