من ء شیردل شھید نورا ءِ پِت ( پِسّ ) آں اے گپّاں جَنَگ ءَ اُوں!
شھید نورا ءُ شھید نواز ، شھید ابدُلمالِک ءُ شھید مومن کہ اے گوں پوج ءَ ڈُکّ لگگ ءَ ، گوں پوج ءَ جنگ ءَ بوتگ اَنت کہ پوج ءَ آیاناں شھید کُرتگ ۔ ءُ من ءَ باز اپسوز اِنت کہ یک مسلمانے ، مسلمان بِہ بیت ، نبیؐ ءِ اُمتّی بِہ بیت ،
ءُ پوج گْوشگ ءَ اِنت ، پاکستانی پوج کہ من مسلمانے اُوں ، من پاکیں نامے ءِ سر ءَ اُوں ، گُڑا اے بِہ گرد پد ءَ ھمے میّتانی ، لاشانی بے ھُرمتی ءَ بِہ کنت ۔ گُڑاے باز اپسوز ءِ گپّے ، اے نامردی یے کہ آئے کنگ ءَ اِنت ۔ یک چیزے کہ جَنَگ بیت ، شھید کنگ بیت پد ءَ آئی ءِ بے ھُرمتی ءِ مانا چے ؟
تو لاش ءَ گِرّ بِہ کن اِنگُو آنگو ، گُڑا من ءَ باز اپسوز بیت پرے گپّانی واستا ، دومی گپ اِیش اِنت کہ من اے کَوم ءَ را اے پیگام ءَ دَیَگ ءَ اُوں ، انچو کہ منی زھگ ( نورا ) منی اِنت ، اے چاریں زھگ منی شھید بوتگ اَنت ۔
گُڑا منی آ دِگہ زھگ!
اِیوک ءَ اے نہ بوتگ اَنت ، آ دِگہ زھگ کہ منی دُراہ کوہ ءَ جنگ ءَ اَنت ، وتی آزادی ءِ جنگ ءَ اَنت ، وتی سرزمین ءِ واستا ،
گُڑا آ دُرس منی ، انچو کہ اے پرزندانی ءَ اے منی پرزند بوتگ اَنت ، آ منی پرزند اَنت ۔
من شُمارا اے کَوم ءَ را گْوشگ لوٹ آں!
ھمے سرزمین ءِ واستا ، آ دِگہ وتی چیزے ءِ واستا جنگ ءَ نہ اَنت ، وتی مالے یے واستا جنگ ءَ نہ اَنت ، وتی سرزمین ءِ واستار جنگ ءَ اَنت کہ یک زُلمے ءَ ، زُوراکے ءَ پُشت ءَ کشّ اِتگ ، گُڑا پہ اِیشی ءَ ھر یکّے ءَ را اپسوز کنگ لوٹ اِیت ۔ ھر یکّے ءَ را شھیدانی ھونانی اِزّت کنگ لوٹ اِیت ، ءُ اے چو نہ اِنت کہ یکروچی چیزے اے ھر چیزے ، اے مئے شُمئے سرزمین اِنت ، اگاں سرزمین ءِ سر ءَ یکّے بئیت ءُ اے وڑ ءَ ( بزاں زُلم ءُ زُوراکی ) بِہ کنت آ دِگہ مردُم دُرائیں روچ بِہ گرد اَت گُڑا پہ پرآئی ءَ چے پش کپتگ ۔ من اِیشی نہ لوٹ آں کہ آ دِگہ مردُم۔۔۔۔۔۔۔۔۔
اے منی اِیمان اِنت ، من اے تسلّی ءَ ھر یکّے ءَ را دے آں کہ اے پہ ھما راہ ءَ رَوَگ ءَ اَنت ، پہ وتی سرزمین ءَ ھرکس شُت آ شھید اِنت ۔ من وتی شھیداناں اے مبارکی ءَ دے آں کہ آیاناں مبارک بِہ بیت ، اے آیانانی ھونانی سرزمین ءَ ، پہ ڈگار ءَ ریچگ کہ آ یک زُلمے ءَ گوں جنگ ءَ اَنت پہ وتی سرزمین ءِ واستا ،
من کَوم ءَ را اے ھم پیگام ءَ دے آں کہ ھر ماتے ءَ را ، ھر پِتے ءَ را ، ھر گْوھارے ءَ را وتی بْراس ءُ پرزند دوست اَنت ۔ آ نہ گْوش اِیت کہ منی زھگ اے وڑ بِہ بیت ، بلے چو کہ ھر یکّے ءِ جگر بُن اَنت کہ منی سرزمین ءِ سر ءَ ، منی ڈگار ءِ سر ءَ دِگہ یک زُلمے کبزہ کنگ ءَ اِنت ، من وتی اے ھوناں تاں کد بدار آں ۔
ءُ یکروچے بیت کہ یک اِنسانے چہ وتی مات ءَ پیداک بوتگ ، اے اِمرُوز ءَ آھگی کدم کپتگ اَنت ، یکروچے ، روچے نہ روچے ، یک وڑے آ روت اِنت ۔ آئی ءِ مرگ ءِ نام ، باریں یکّے ءِ پہ تیر ءَ ، یکّے ءِ پہ آپ ءَ بیت ، یکّے ءِ پہ بیمّاری ءَ بیت۔ بلے مرگ بیت ۔
شرتِر ھمیش اِنت کہ آھگی ھون وتی سرزمین ءِ سر ءَ بِہ ریچ اَنت ، آھگی چم جھل ءَ مہ بنت دنیا ءِ تہ ءَ ، ءُ اے زھگاں کہ انوں شھید بوتگ اَنت اِیشاناں شھیدی مبارک بِہ بیت ، اے پہ دِگہ چیزے ءَ ، پہ مُکبری ( چاریگی ) ءَ یا پہ دُزّی یے ءَ اِیشانی ھون نہ ریتکگ اَنت ءُ شھید نہ بوتگ اَنت ، اے پہ وتی سرزمین ءِ واستا شھید بوتگ اَنت ۔
پرے ھاتر ءَ کَوم ءَ را ھم زانت ءُ زانگ ، شھور ( شعور ) بِہ بیت اِنت کہ ھر یک مات ءُ پِتے ءَ را وتی پرزند دوست اِنت ، گُڑا اے پرزند کہ دوست اِنت آ وتی ءَ را ھم ، ھمے سوج ءُ سمجھ ءَ بِہ دنت کہ تو پہ گَندگیں کارانی دیم ءَ مَرو ، دِگہ کَوم ءِ ھِلاپ ورزی ءَ مہ کن ۔ ھمے کہ کوہ ءَ در پہ در اَنت ، لنگڑ اَنت ، لُوچ اَنت ، بے پُچ اَنت ، بے سواس اَنت ، گُڑا تو ھمیشانی دلّاری ءَ مہ کن ۔ اگاں تئی دست ءَ دِگہ مدتّی یے نہ بیت ، پہ ریاست ءَ آیانی واستا دلّارے جوڑ مبو!
من ءَ باز اپسوز اِنت ھمے مردُمانی سر ءَ کہ دست اِش پہ شرّین ءَ اگاں نہ رس اِیت بلے شِرّیں کنگ ءَ اَنت ،
ءُ باز باز شُکرگُزار آں چہ وتی براتانی نیمگ ءَ کہ منی اے شھیدانی لاشاناں چہ پنجگور ءَ چِست کُرت ءُ آؤرت منی سرزمین ءِ سر ءَ ، منی گِس ءِ دپ ءَ ۔ من ھماھانی کبرانی شکّاں گِند آں منی دل باز باز وش اِنت کہ پہ کپن ءُ دپن ( دفن ) بوت اَنت ۔ پہ مُرادباتی ( پہ مبارکی ) شھیداناں آؤرت ءُ کبر کُرت اَنت ، اے درگت ءَ آیانی باز باز مھربانی اِنت ۔ ھر وھد ( ھرچ وھد ) ءَ انچیں کارانی تہ ءَ شریدار بِہ بنت کہ اللہ وش بیت ، ھما بندھے جِند وش بیت اِنت ۔ ءُ دومی کہ اے کار ءِ پُشت ءَ کس ، بزاں دِگہ ھِلاپے مہ کنت ، اگاں دست ء پہ شرّین ءَ نہ رس اِیت آ گَندگیں مہ کنت ( بلکیں دست ء شرّین ءَ بِہ را اِیت ) ، چی ءَ کہ اے ھم انچیں ماتانی زھگ بوتگ اَنت کہ انوں در پہ در ءُ تنیگا کوہ ءَ اَنت ۔ یکّے نہ اِنت ، دہ نہ اَنت ، سد نہ اَنت ، ھزارانی تعداد ءَ کوہ ءَ اَنت ءُ گوں ریاستے ءَ جنگ کنگ ءَ اَنت ۔ اِیشاناں ھم مبارک بادی دَیَگ لوٹ اِیت ، اِیشاناں ھم کُمک ءُ کُمکّار لوٹ اِیت ، گوں اِیشاں در آیگ لوٹ ایت ۔ اگاں یکّے ءَ را شھور ( شعور ) بیت ، نہ بیت آ زانت ءُ ھُدا بِہ زانت ۔
آکِر ( آھِر ، گُڈّی ، آخر ) منی گپ ھمیش اِنت
بلوچ سرمچار ، بلوچانی کماش ، بلوچانی مات ، بلوچانی گْوھار ، بلوچیں کَوم ، بلوچیں راج اے جنگ ءَ دیم ءَ انچو بِہ بارت دانکہ ھدّے ءَ ، داں مِنزل ءَ سر بِہ کنت ، بلکیں نیمراہ ءَ یلہ دَیَگ نہ لوٹ اِیت ۔
ءُ انوں کہ یکّے ءِ چم بُرز ءَ اَنت آ وتی چمّاں جھل مہ کنت ، وت ءَ شرمندگ مہ کنت ، وَتِر (وت ءَ ، وتارا ) ءَ دنیا ءِ تہ ءَ ، راجانی تہ ءَ ، کَومانی تہ ءَ ، وتی چمّاں جھل مہ کنت ، شرمندگ مہ کنت اِیں ۔
منی آکِری ( آھِری ، گُڈّی ، آخری ) گُزارِش ھمیش اِنت کہ من اے لوٹ آں کہ اللہ شُمارا کامیاب بِہ کنت ، شُمارا وتی وتی مِنزل ءَ سر بِہ کنت ۔ دِگہ دُژمِنے ءِ دیم ءَ ، دِگہ کَومے ءِ دیم ءَ شُمئے چم جھل مہ بنت اِیں ، شُمئے چم ھر وھد ( ھرچ وھد ) ءَ بُرز بِہ باں ، شُمئے شان بُرز بِہ بیت اِیں ، ءُ شُمئے کدم پہ شان ءُ شوکت اِیر بِہ بنت ۔ شُما ھما کار ءِ رند ءَ ئِے ، شُمارا آ کارے انچو شوک بِہ بیت ، کہ گِندئے یک دلوت ئِے سَے چار روچ ءَ ھینّار بیت ، پہ آپ ءَ چوں تُنّگ بیت ۔ شُما پہ ھمے کار ءَ انشااللہ انچو تُنّگ بوتگ ئِے ، ءُ انچو تُنّگ بَہ ئِے ۔
ءُ دنیا ءِ تہ تاریخ کاینت اِیں ، دنیا ءِ تہ ءَ گپ کاینت اِیں اے جنگانی ۔ جنگانی چونائی ءَ گپ وش اِنت ، اے جنگانی تھ گْران اِنت ۔
بلے! اے یک زُلمے ، زُلم ءِ تہ ءَ رَوَگ شر اِنت ۔ آ وھدی مردُماں چے کُرتگ ؟
یکّے نپاد ءِ تہ ءَ مِر اِیت اِیں آئرا یک کبرے نام ءَ بیت ، یا کہ آ جنگانی تہ ءَ مِر اِیت آئرا کبر نام ءَ بیت ۔ کسے کبرِستان ءَ کَیت آ نہ زانت اِیں ، آ گْوشی ( گُشی ) اے دُراہ کبر اَنت ، چو نہ زانت اِیں کہ اے کبراناں چونیں چونیں مردُم مان ، یک لگورے ءِ کبر ھم ھمیشانی تہ شامِل اِنت گوں ، یک مرد ئِے ءِ کبر ھم ھمے کبرانی تہ ءَ شامِل اِنت گوں ، بلے آئی نام تاریخانی ( تاریخ ، راجدپتر ءِ تہ ءَ ) تہ ءَ اِیر اِنت ۔ ھرکس آئی تاریخانی ( تاریخ ، راجدپتر ءِ تہ ءَ ) تہ ءَ پد ءَ بِہ چار اِیت آئی زانت ءِ تہ ءَ ھمے ھبر کَیت کہ من ھم انچو ببُوتین آں ، تو وتی زِند ءَ انچو بِہ کن تو بَہ ئے ۔
من شُمئے باز باز مِنّہ وار آں ءُ شُمارا شاباشی دے آں ، شُمارا سلام پیش کن آں ، وتی کَوم ءَ را ، وتی سرمچاراناں ،
من کُربان بِہ باں ھما بچّاں کہ آئی دیم گوں زُلم ءِ دیم ءَ اِنت ۔ مِنّت وار شُمئے باز باز
منی سر کُربان اِنت پہ کَوم ءَ ، پہ وتی سرزمین ءِ واستا ، پہ وتی راج ءِ واستا ، پہ وتی ڈگار ءِ واستا ،
آکِری ( آھِری ، گُڈّی ، آخری ) منی سلام اِنت گوں شُما ، شُمارا ھُدا سلامت بِہ کنت ۔ شُمارا مبارک بِہ بیت ۔
