مئے پیمیں درویش ءُ وتن ءِ دیوانگاں
مرگ ہم مارا کُشت نہ کنت ما نمیرانیں
ھو مئے درویش راستی ھمیش انت کہ وتن ءِ دیوانگ مدام زندگ بنت۔
بلے گپے زان ئے تئی اے گپاں ھر ھمامردم سرپد نہ بیت کہ آئی دل ءِ تہ ءَ راج ءُ ڈیھ ءِ مھر مہ بیت۔پرچہ کہ مھر مہ بیت دیم ءَ جنزگ گڑا سک گراں بیت ءُ اگاں مھر بہ بیت گڑا ھر گام ءِ سرا نوکیں راھے پچ بیت۔
پہ راج ءُ ڈیھ ءِ آجوئی ءَ کہ کجام مردم سلاہ بڈا کنت آ اے گپ ءَ سرپد بیت کہ کجام راہ من پہ وت گچین کرتگ، اے راہ ءِ تہ ءَ ھر پیمیں جیڑہ ءُ جنجال کاینت۔ برے دژمن مئے لوگ ءُ میتگاں مان داریت، برے مئے نزدیک ءُ گور ءِ مردماں بیگواہ کنت، برے مردماں جنت ءُ کُش ایت ءُ کُنٹاں بَرّ ءُ گیاباناں چھل دنت، برے شُد ءُ تُن مردماں بزگ کنت،برے زورگِر دگہ جیڑہ ءُ جنجال ودی کنت۔
بزاں مئے درویش اے درسیں سکی ءُ سُوریاں سرپد بیت کہ مئے سرا چُش ایں زوراکی برجم دارگ بیت۔
ھمے پیم ءَ مردمانی کرد راجانی گْوستانک ءَ سنگار کن انت ءُ آیاں پہ جھان ءَ یک درورے جوڑ کن انت۔
ھو، پدا وتی راج ءُ سرڈگار ءِ مھر ءِ کرد ءِ سْوب ءَ اے پیمیں جُھد کار رُثنائی ءِ درور جوڑ بنت۔انچو کہ مروچی ھیربکش بلوچ(اشپاک آجو) ءِ کِرد چو ماہ ءُ استالانی دروشم ءَ روژنا انت۔
اشپاک جان بلوچستان ءِ دمگ ڈیگاری ءَ ودی بیتگ،ڈیگاری ھما جاہ انت کہ شال ءَکوہ ءِ مھردار ءِ سنگر ءِ پیم ءَ تئی پھازگ ءَ ساڑی اِنت، گوریچانی نیمگ ءَ زرگون ءِ کوہ انت، رودراتک ءِ نیمگ ءَ سارو، بزگر، پیر اسمائیل انت کہ سرمچارانی جاہ ءُ ڈوار اِنت،یک نیمگے ءَ نرمزار مزارانی ءِ ھند ءُ دمگ بولان ءُ ناگاؤ ءِ کوہ انت۔
چوشیں جاہ ءَ ودی بوگ وش بھتی یے کہ چہ کسان سالی ءَ وتی میتگ ءُ بازار، سیاد ءُ وارس، سنگتانی زبان ءَ چہ وتن ءِ کوہ ءُ دمگ ءِ ستاھاں گوشدار ایت،گڑا اے پیمیں چاگرد ءِ کہ مردم ءَ زانت ءُ سرپدی رس ایت آ الم دیم تِر ءَ سرمچارے جوڑ بیت۔انچوش کہ اشپاک جان ءُ آئی کستر ءُ مستریں برات اے پڑا گون بیتگ انت ءُ وتی نگرھیں جان پہ راج ءُ ڈیھ ءَ ندر کرتگ اَنت۔
اشپاک جان ءِ گون ءَ من باز رند ءَ ڈیک وارتگ،بلے ھر وھدا کہ من دیم پہ دیم بیتگاں، من راج ءِ ڈیھ ءِ اے نگرھیں بچ یک راج دوست ءُ پہ ڈیھ ءُ راج ءَ وتی زند ءِ ندر کنوکے دیستگ۔
اشپاک جان ءِ وتن ءُ راج دوستی جوزگ ءِ منانک ءَ گوں شھید آکِل جان ءِ شیئر ءِ دوبند ءَ کناں کہ
بیا وتن کولیگ بیں کُربان بیں
پہ بلوچستان ءَ پَھر ءُ شان بیں
ھو! اشپاک جان انچوش بیتگ کہ مدام وتی نگرھیں جان پہ وتی راج ءُ پہ وتی ڈیھ ءَ ندر کنگ ءَ ساڑی بیتگ۔
نزاناں کہ آجوئی ءِ راہ ءِ مساپر پرچہ درویش دْروشُم بنت کہ آ وتی جند ءَ چہ نا آشنا ءُ پہ ڈیھ ءَ مدام وتی زند ءَ ندر کن انت۔اے پیمیں جوزگ پہ دانک درشان ءُ نبشتہ کنگ نہ بنت۔
من گوشاں کہ ھر چونیں زانوگریں مردمے بہ بیت پہ آئی ءَ اشپاک جان ءِ پیمیں کردے ءِ درشان کنگ ارزان نہ اِنت۔ پرچہ کہ اے پیمیں مردم آس ءُ ھون ءِ زیراپانی جوزگ ءُ گوں دلجمیں کِرد ءِ سْوب ءَ پہ وتی ھمبل ءُ مردماں درور جوڑ بنت۔پمشکا گْوش اَنت کہ اے وڑیں مردمانی کِرد انچوش بُرز ءُ مزن شان بیت کہ ھرکس آئی ءِ کَچ ءَ گشینت نہ کنت گوش انت۔اے وڑیں مردم وتی مَٹ وت اَنت۔ھرکجام ھند ءُ دمگاں کہ چوشیں مردمانی گرانبھائیں پاد ایر بنت گڑا اود ءَ پہ اشپاک جان ءِ رَندگیری ءَ ھنچیں مزن شانیں کِردے ودی بوگ لوٹ ایت۔
مئے اے بے مٹیں درویش، وتی ماتیں وتن ءِ رکینگ ءَ نرمزارانی کوہ(کوہ ناگاو) ءَ دژمن ءِ گون ءَ دیم پہ دیمی جنگ کنت ءُ وتی ھمبلاں پہ سلامتی دژمن ءِ اَنگَر ءَ درکنت ءُ وتی گرانھبائیً جان ءَ ندر کنت۔
اشپاک جان تئی ھون پُل رودین انت،اے کوہ ءُ دمگ، کوچگ ءُ بازار،شوانگ ءُ بزگر،یک روچگ دُرس آجو بنت، ھر ھند ءُ دمگ ءُ ھر یکے ءِ زبان ءَ تئی کردِ کسہ بنت کہ مئے راج ءَ چوشیں وتن ءِ دیوانگے بیتگ۔
٭٭٭
