زِندمان ءِ گْواچنیں جلواہ ءِ پولگ ءَ بنی آدم ءَ را آپشاریں رنگانی زیبائی ءِ سھار زانگی اِنت، اگاں نا اے زندگی الم روچے نہ روچے وتی سند ءَ جنت ءُ بیگواھی ءِ مُجاں اندیم بیت۔۔۔۔۔۔
بلے! ھست چوشیں دِیوانگ کہ آ اے تند بستگیں زِندمان ءَ جتائیں رنگ ءُ دْروشمے دئے اَنت ءُ ابدمانی ءِ سِیمسراں پہ مُجّتی چیدگے جوڑ بَہ اَنت۔۔۔۔۔۔۔
من ءَ جْوانی ءَ یات نہ اِنت کہ دو ھزار دہ اَت یا کہ دو ھزار یازدہ، منی ءُ سنگت آسمی وپا ءِ سر دِیوانگیں سمد پنّام کمبر ءُ ازیم پنّام چاکر ءِ میتگ پارگ ءَ کپت۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ما چہ گیشکور ءَ ھنکین ءِ دِیوان کُت ءُ سنگتانی لوٹ ءِ رِد ءَ مراہ شم ءَ پہ لس مھلوکی مجلسے ءَ شُت اِیں، شپ ءَ ما گوں میتگ ءِ لس مھلوک ءَ دِیوانے کُرت ءُ راجی آجوئی ءِ بارو ءَ سرپدی شکسات۔
شپ ءَ کہ سر روچ ءِ زانسراں اِیر کُرت، ما گوں بُنزہ ءِ سنگتاں وانگجاہ ( ھائی سکول ) ءَ مراگشے اڈّ دات کہ آئی تہ ءَ اے میتگ ءِ مھلوک ءَ ابید کش ءُ گْور ءِ بُنزھانی سنگت، لس مھلوک، وانگجاہ ءِ نودربر ءُ راھدربر ھم ساڑی اِت اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
چہ مراگش ءُ لس مھلوک ءِ گِندگ ءَ پد ما روچ ءِ ادار چار ءَ چہ سنگتاں موکل گِپت ءُ دیم پہ وتی ھند ءِ نیمگ ءَ رَوَگ ءِ واستا ساجو بوت اِیں، بلے سنگتاں مارا چہ زِرباری کِشک ءَ آؤرت ءُ چمبُر ءِ کلات ءِ کِرّ ءَ رُکست کُت، چی ءَ کہ وپا گوں سنگتاں گْوشت نوں ما شُمارا چہ ھمد ءَ موکل دئیں ءُ دیم ءَ وت جُنز اِیں کہ شُمئے پند دُور بیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ما اے دوئیں سنگت رُکست کُرت اَنت ءُ دیم پہ وتی ھند ءَ دات۔ گرماگی روچ اِت اَنت، اے کولواھی ڈاک ءِ تہ ءَ گوں تْرند رواجی ءَ ما نیم کلاک ءِ پند نہ بُر اِتگ اَت کہ مئے پرپٹ ءِ تیلاں مارا دْروہ اِت ءُ ما اجکّا بوت اِیں، بلے وپا ءَ توکل کُت ءُ پرپٹ میار کُت من گون کُوپگ ءَ کُت کہ مارا ھیڈ ماسٹر اسد اللّہ ساھب ءَ بازیں کاگد ءُ مارکر کلم سوگات کُرتگ اَت۔۔۔۔۔۔۔۔۔
من ءُ وپا سر ءُ دُمب کہ تُنّ گیش ودّان اَت، جاھے ءَ ما جلّ اِت ءُ کمیں دم بالا کُت، چاراں وپا بچکند اِت ءُ گْوشت: آ کِشک ءَ گِندئے کوہ ءِ شم ءَ رَوگ ءَ اِنت، من پہ نادلکشی پسّو دات ءُ گْوشت ھو گِندان ئے۔۔۔۔۔چی ءَ زان ءَ۔۔۔۔۔؟؟
وپا ءَ پد ءَ کند اِت ءُ گوں وتی لھمیں گالوار ءَ گْوشت: من ءُ تو ھمے راہ ءَ گِران ءُ رواں کوہ ءِ آ دیم ءَ الم میتگے دز کپ اِیت، چی ءَ کہ پہ پند بُرّگ ءَ مئے دمگ سک دُور اِنت ءُ مارا تُنّ ءَ ھم گْورجتگ، دومی روچ ھم جھل کپتگ دِیگر ءِ شھم سھرا اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔
من ءُ وپا سر ءُ رند داں کوہ ءِ شم ءَ سر بوت اِیں، کمیں دیمتِر ءَ شُت اِیں چاراں کمیں گِستا میتگے سھرا ءُ مھلوک ءِ سُر ءُ پُر اِنت، بُزانی پِلینگگ، میتگ ءِ دیمی نیمگ ءَ کوہ ءُ کش ءُ گْور ءَ گیڑیں پیشانی نِدارگ، روچ ءِ اِیر بُڈّگ ءُ رولھیں رنگانی شِنگ اِتگیں زیبائی منی شاھریں ھیالانی بُنزہ ءَ اجب دْروشمے شکساھگ ءَ اَت، دومی تُنّ گوں اے نِدارگانی گِندگ ءَ ھور گْوشے سِدان ءُ یکِرّ بُوھان اَت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ھمے ساھت ءَ من کہ دلگوش گْور کُت، چاراں وپا ءِ لُنٹاں بچکندگے سْرپتگ ءُ گامے روان ءُ گامے من ءَ چاران، من ھم وپا ءِ نیمگ ءَ چار اِت ءُ وتی دِل ءِ شاتمانی ءِ کِسّہ گوں بچکندگے ءَ سھرا کُرت۔
انچو وپا ءَ دِرّائینت ءُ گْوشت: ترا میتگ ءُ آئی زیبائیں نِدارگ ءِ بارو ءَ الم وتی ھیال درشان کنگی اَنت ھاھاھاھاھا۔۔۔۔۔۔۔
ما کہ میتگ ءِ نزّیک ءَ سر بوت اِیں، یک ءُ دو کماش ءُ لھتیں ورناھاں مارا وش آتک کُت۔ چہ وش آتک ءَ پد اِیشاں آپے وارینت ءُ پول کُرت کہ شُما وتی ھالاں دئے اِت کہ کُجام ھند ءُ دمگ ءِ مردم اِت۔۔۔۔۔۔۔۔۔؟
من کماش ءِ جُست ءِ پسّو دات ءُ گْوشت، واجہ ما ڈنڈار ءِ نِندوک اِیں، مئے سیکل ءِ تیل کُٹّ اِتگ اَنت، پمشکا مئے سر شُمئے میتگ ءَ کپتگ ءُ مارا تیل ءِ درکار اِنت۔ گوں منی پسّو ءَ ھور کماش ءَ دِرّائینت کہ ما پہ شُما چہ کُنری ءَ تیل گِرین ءُ کائیں دانکہ شُما چاھے بور اِت۔
وپا ءَ چہ وتی کیسگ ءَ زر کشّ اِت کہ دیاں پہ تیل ءَ، کماش ءَ شاکارگے جت ءُ گْوشت شُما مئے مھمان ءُ زھگ اِت، پہ گیلنے تیل ءَ ما شُمئے زراں نہ زُور اِیں۔ ورناہ کہ دیم پہ کُنری ءِ میتگ ءَ تیل ءِ آرگ ءَ رھادگ بوت اَنت، گُڑا من دِل ءَ جیڑ اِت کہ باریں اے کُنری چینچو دُور بیت کہ مارا نوں شپ کپگ ءَ اِنت، چی ءَ کہ مگرب پہ رُکست ءَ میلانک اَت۔
دِگہ کماشے ءَ کہ مارا سر ءُ بُن کُت، گُڑا چہ ھمد ءَ دو ورناہ وت ما وت ءَ سُکسُک کنگ ءَ اَت کہ اے نواب ( واھگ ) ءِ سنگتاں، اے ھمے بابُل اِنت کہ نواب ءِ گْور ءَ کِتابے بوتگ شیئرے مانے بوتگ۔
من کہ اے ورناھانی گپّ اِش کُرت آں، چاراں چہ نِگاھاں راجدوستی ءِ مھرے سھرا بوتگ ءُ پہ ھلوت ءَ ساڑی اِنت۔ مارا وھدے کہ شیرچاھے وارینت اِش، من وپا ءَ چار اِت ءُ کمیں بچکند اِت، چی ءَ کہ وپا سکیں شیرچاہ وارے اَت۔
من کہ وپا ءِ نیمگ ءَ چار اِت، گُڑا وپا ءَ من ءَ آستو آستو گْوشت کہ تو اے کماش ءُ ورناھاں راجی جُنز ءِ درگت ءَ دیوانے بِہ دئے دانکہ آ سرپد بِہ بَہ اَنت کہ ما کئے اِیں ءُ مئے مکسد چی اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔
من گپّ گپّ ءِ تہ ءَ وتی پجّار کُت کہ ما بی این ایم ءِ سنگت اِیں، ءُ مئے مکسد راجی آجوئی اِنت۔ من دیوان ءَ گپّ ءُ ھبر ءَ اِت آں کہ ورناھاں پہ مئے پرپٹ ءَ تیل آؤرت، من پمشکا وتی دیوان گْونڈ گِپت کہ مارا جُنزگی اَت۔ وھدے دیوان ھلاس بوت گُڑا پہ رَوَگ ءَ جاڑی بوت اِیں کہ جُنز اِیں، گُڑا کماش ءَ دِرّائینت کہ شُما چو نہ رو اِت دانکہ شام نہ کُتگ۔۔۔۔۔۔۔
ما بازیں مِنّت ءُ لِیلہ کُت بلے کماش پہ گپّ ءِ گوشدارگ ءَ ساڑی نہ اَت، پمشکا ما شام ءَ جلّ اِت اِیں۔ وھدے ما شام کُرت، گُڑا چہ کماش ءُ ورناھاں موکل گِپت کہ رو اِیں، گُڑا کماش ءَ درّائینت کہ شُما شپ ءَ بِہ جل اِت کہ ما شُما شوکیں نیادے کن اِیں، ءُ شپ پد ءَ ماھِکانی اِنت، گُڑا اے مْیان ءَ وپا ءَ گوں کماش ءُ ورناھاں درّائینت ما شُمئے داتگیں مھراں شموشت نہ کن اِیں، اگاں زند موہ بِہ دنت ما چہ شُما شمشکار نہ بَہ اِیں۔۔۔۔۔۔۔چرئے ورناھاں مارا دو ورناہ ءَ پرپٹ ءِ سر ءَ کوچگ ءَ گْوازینت ءُ کپ ءِ بُنگیج ءَ سر کُرت ءُ ڈسّ اِت کہ تچک ءَ بُرو اِت گُڑا شُُما گار نہ بَہ اِت، ھمے ورناہ یکّے سمد کمبر ءُ ازیم چاکر اِت اَنت۔
ھمے رنگ ءَ وھد دیم ءَ کِنزان اَت کہ زِربار ءِ ھلک ءُ میتگاں چہ بی این ایم ءِ پتّر ءَ راجی آجوئی ءِ جُنز ءِ توار مھلوک ءِ گُوشاں کپان ءُ ورناہ بی این ایم ءِ کاروان ءِ بھر بوت اَنت۔
چہ ھمے ورناھاں سمد کمبر ءُ ازیم چاکر ھم ھوار اِت انت کہ آیاں پہ راجی جُنز ءِ سیراپی ءَ سِلاھبندیں جُھد ءِ پِڑ ءَ وتی سرانی دیمونی دات ءُ دُژمِن ءَ را اے باور کنائینت کہ ما پہ وتی مکسد ءَ زندمان ءِ چرئے وشیاں پدکِنز بَہ اِیں بلے چہ راجی مکسد ءَ گامے پد ءَ نہ کِنز اِیں۔ اے ھبر آیاں گوں داتگیں دیمونیاں پدّر کُت ءُ پہ آیوکیں پدریچ ءَ راجدپتر ءِ تاکدیماں داستانے نوشتہ کُت کہ ایردستیں سرڈگار ءِ موکگ ءَ مارا چے کنگی اِنت دانکہ راج ءِ دِلانی اندر ءَ پہ مھر زندگ ءُ ابدمان بِہ بَہ اِیں۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
مرچی ھمے دیمونی پہ راج ءِ پُسّگاں رھشُونی یے کہ آ وت ءَ چپّ ءُ چوٹیں دگ ءَ چہ یکِر بِہ کن اَنت ءُ تچکیں کِشک ءَ راھادگ بِہ بَہ اَنت۔
اے گْوستانکی راستی یے کہ کُجام راج ءِ پُسّگ دیمونی ءِ دگ ءَ رھادگ ءُ دُژمِن ءِ زُلم ءُ زُوراکیانی دیم ءَ میلانک بَہ اَنت، آ راج ءَ گیدی ءِ ھِچّ زُوراکیں ھاکم پُروش دات نہ کنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
بیا اِت گوں یکمُشتی ءَ اے کاروان ءَ ھما منزل ءَ سر کن اِیں کہ اُود ءَ گُلامی ءِ تاموریں شپ اِیرھت ءُ آجوئی ءِ رُژن تانسریں سرڈگار ءِ دمکاں تالان ءُ مُدامی مان اِیت۔۔۔۔۔۔۔
***
