اے دنیا ءِ تُوک ءَ اگاں ھر راجے کہ ھست گُڑا آیان ءَ جُتا یک زُبان ءُ زمینے ھست۔ ھر راج ءِ نندگ ءُ پاد آیگ ، دود ءُ ربیدگ ءُ پُچ ءُ پُوشاک دْراہ جُتا اَنت۔ دنیا ءِ تُوک ءَ ھر راج ءَ وتی باندات ءِ آسُودگ بُوَگ ءِ واستا بے کساس کُربانی داتگ ، ءُ ھر راج ءِ تَہ ءَ اِنساندوست ءُ راجدوستیں مردم ھست کہ آ پہ وتی آیوکیں پدریچ ءِ واستا جُھد کن اَنت۔ اگاں ما بِچار اِیں گُڑا اے زمین ءِ ھکّیں چیدگ ھما اَنت کہ آیاں پہ وتی ماتیں زمین ءَ نُگرھیں سر ندْر کتگ اَنت ءُ سُھر سریں تیرانی دیمپان بُوتگ اَنت۔
پہ زمین ءَ ھما ورنا، پیر ءُ کماش وتی سراں ندْر ءَ کن اَنت کہ آیاؐں گوں اے زمین ءَ بے کساس مھر ھست، ءُ آ زمین ءِ مھر ءَ سرپد اَنت۔ اے وھد ءَ ما بِچار اِیں بلوچ راج تھاریں شپےنءَ گِپتگ، بلے بلوچ ءِ ھما پُسّگ کہ زمین ءِ مھر ءَ سرپد اَنت گُڑا آ مُدام پہ زمین ءَ ندْر ءُ کُربان بُوگ ءَ ساڑی اَنت۔
چوش کہ انسان ءِ زندگی ءِ تَہ ءَ ھرچ وڑیں سکّی ءُ مُشکل کَیت، بلے سوبمندیں انسان ھما اِنت مُشکلانی دیم ءَ وتی سینگ ءَ مِک ءَ کنت۔ چی ءَ کہ گرانیں نوبت ھر کسی سر ءَ کاینت، بلے ھمے گْرانیں نوبتانی پُشت ءَ الّم یک وشّیں بانداتے ھست کہ آ ساھت بنی آدم ءَ را زندگی بُوگ ءِ سِکین ءُ دلبڈّی ءَ دنت۔
اے جھان ءِ تُوک ءَ ناکامیں مردُم ھما اِنت کہ گْراں بھائیں ساھتاں پْروش وارت ءُ نزور بیت ، گُڑا ھمے بِہ پھم کہ آ انسان ناکام اِنت ۔
اگاں ما بچار اِیں مروچیگیں بلوچ ءِ جنگ پِیشی ئیں جنگ ءَ چِہ باز جُتا اِنت، مروچیگیں بلوچ ءِ ورنا وتی سرانی پِدا کنگ ءَ ھر مُدام ساڑی اَنت ءُ چُوشیں روچے نیست کہ بلوچ ءِ پُسّگ وتی سرزمین ءَ پہ سر ندْر کنگ ءَ پُشت ءَ کِنز اِتگ اَنت ، بلکیں نا! ھر مُدام اے زمین ءِ کُنگریں بَچّاں وتی ھُون پہ زمین ءِ مُوکگ ءِ ھاتر ءَ ندر کُرتگ اَنت۔
ھما ورنا کہ وتی ماتیں زمین ءِ کدر ءُ کیمت ءَ سرپد اَنت، گُڑا آ وتی ساہ ءُ سراں دوست نہ دار اَنت۔ آ گوں لگوریں ءُ پْروش وارتگیں دْژمن ءَ مُدام جنگ کن اَنت۔
ما وتی شھیدانی رتکگیں ھُوناں ھچبَر اے شکست کُوریں دْژمن ءَ را ماپ نہ کن اَنت، داں گُڈّی تیر ءَ ما پہ وتی زمین ءِ ھاتر ءَ ساڑی ئییں ءُ مئے منزل بلوچ راج ءِ آجوئی اِنت۔
***
