راجی آجوئی ءِ جنگ ءِ جار وھدے تئی گُوشاں کپت گُڑا تو پاد ءِ سواس آپ جت اَنت ءُ دیم پہ کوھاں دات ءُ پُشت ءَ چک نہ جت کہ منی گِس نیزگاری ءِ کورُم ءَ کپتگ ءُ سُچگ ءَ اِنت ، بلکیں ترا اے مارِشت ءَ گْور جتگ اَت کہ اے نیزگاری داں ھما روچ ءَ مان اِیت من وتی ماتیں گُلزمین ءِ واھُند ءُ وتواجہ نہ آں ،
وھدے من وتی زیبائیں گُلزمین ءِ موکگ ءَ سوبین بَہ آں ،
گُڑا اے نیزگاری ءِ آسجاہ ءَ گُلباگ ءِ وشبوئیں پُلّانی باس نازینک جن اَنت ءُ کاڑانی چاپ ءُ ھالوھانی توار تیوگیں در ءُ دمکاں امباز اَنت۔ کلمانٹیں واھگانی تُنّاپیں زِرد آجوئی ءِ بیٹ سراں شکّلیں نیادانی زانسراں لیب کن اَنت۔ آکبت مانزمانی ءِ بیرک گوں کَوش ءِ شیکّگاں چنڈّ اِیت ءُ دِل ءِ دِرکگاں زیمریں زُبانے دنت ۔ ھمُک رھسراں گْواڑگیں پُل سْرپ اَنت ءُ وشبو جھان ءَ سر ءَ زُور اَنت ، گوں آجوئی ءِ راجی سَوت ءَ مُرتگیں ارواھانی مِرمِرانکیں ڈیوا بَل اَنت ءُ گُلامی ءِ سْیاھیں روچ پہ مُدیمی رُوژنا بَہ اَنت۔۔۔۔۔۔۔
ھو ولی جان ( ھئی جان )! تو گوں وتی مستانگی ءَ مھنازیں مات ءِ دیمپانی ءَ بے بھائیں سر بکشات ءُ میرو ءِ بالگتر ءَ ھونانی جُوھے رست کہ اے داستان گْوستانک ءِ تاکاں پہ شرپ گیر آرگ بیت۔
چی ءَ کہ راجانی اندر ءَ ھما بالاد نمیران ءُ زِندگ بَہ اَنت کہ آ پہ راج ءِ ھاتر ءَ چہ زِندمان ءِ ھر ھیش ءُ وشّیاں سرگْوز اَنت ، بلے راجی سیت ءُ نپّانی سودا ءَ کدی نہ جن اَنت کہ باندا مئے راج ءِ آیوکیں پدریچ مارا ملامت بِہ کنت۔
گُڑا مول جان اے گپّ ءِ سر ءَ پھر بند اِیت ءُ گْوش اِیت کہ من پہ ڈیھ ءَ کولیگ بوتگیں کُنگُر ولی جان ءِ بچّاں کہ آئی زیردستیں مات ءِ پھریزگ ءَ وتی لکّی ئیں سر بکشاتگ ءُ مارا بلوچ راج ءِ تہ ءَ شرپدار کُتگ۔ وھدے کُربانی دَیَگ ءِ اے پِگر ءُ لیکہ ، دِیدانک ءُ پلسپہ بلوچ ءِ ھر دِلانی اندر ءَ زندگ بِہ بیت ، پہ دُژمِن ءَ اے واب ءِ مانا کنگ مُجّتی ئیں وابے مان اِیت کہ آ بلوچ راج ءَ دائِمی گُلام ءُ ایردست بدار اِیت۔
ھو ولی جان! گوں تو دِگہ کِسّھے ھم کاراں کہ تئی نتُرس ءُ سرمچنڈیں سنگت رھمین اِسھاک ءَ ھم چو تئی وڑ ءَ مادریں ھاک ءِ مھلبیں وشبو وتی جان ءَ مُشت اَنت ءُ تئی رپتگیں راہ ءَ کولیگ بوتگ ءُ پہ سنگتاں نوکیں جوزگے ودی کُرت ، بلے ترا اے گپّ ءَ اُوں ھال دے آں کہ بلکیں سھیگ نہ ئے، لگوریں دُژمِن ءَ ماتیں گُلزمین ءِ شیریں بچّ رھمین جان ءِ تیر سُپتگیں جون ھم نہ داتگ ، چہ آئی مزاری بیمّ ءَ انچو تُرس اِتگ کہ آئی جون بِہ گِندئے باندا چہ مانشا ءَ دوبر در بِہ کپ اِیت ءُ منی ھر رھسراں نِندوک بِہ بیت ءُ من ءَ نِشانگ بِہ کنت ،
بلے واجہ چرے ھبر ءَ پھک ناپوہ اِنت کہ شھید نہ مِر اَنت ءَ پہ مُدیمی زندگ ءُ نمیران بَہ اَنت۔ آیانی گوھریں ارواہ ھر بلوچ زھگ ءِ باتِن ءَ دم کشّ اِیت ءُ ترا اے پول ءَ کنت کہ درآمدیں لشکر تو پہ زُورانسری منی واجہ ءُ ھاکم کدی نہ بہ ئے ، نیکہ تو پہ گُروناکی منی زِرد ءِ رُستگیں ارماناں کُش ئے ، چی ءَ کہ پہ کُشگ ، گار ءُ بیگواہ کنگ ءَ راج کدی گُمسار نہ بَہ اَنت ، بلکیں راج ھما وھد ءَ گار ءُ سِیاہ بیت کہ آ دُژمِن ءِ تُرس ءُ بیمّ ءَ لگور بیت ءُ سر ءَ جھل کنت۔
مرچی راج ءِ ھر ورنا جُھد ءُ جنگ ءِ پِڑ ءَ ساڑی ءُ گوں دُژمِن ءَ جنگ کنان ءُ وت ءَ ندْر کنگ ءَ اِنت ، گُڑا من اے گپّ ءَ چتور منّ آں کہ بے بُنھِشتیں مُلک پاکستان منی راج ءَ پہ ابد گُلام دار اِیت ، چی ءَ کہ ورنا راج ءِ ھما لال ءُ گوھر کیمتی اَنت ، وتی راج ءِ آکبت ءَ گوں وتی ھوناں سینگار اَنت۔
کُجام راج کہ دیمونی دَیَگ ءَ چک ءُ پد نہ بیت آئی ءَ کس وتی زُورانسری ءَ ایردست ءُ گُلام داشت نہ کنت ، پمیشکا من اے ھبر ءَ مُدام گْوش آں کہ مارا پاکستان ءَ بِل ھِچّ کسے پہ زُور گُلامی ءِ زِندان کید ءُ ند کُرت نہ کنت۔
شھید ولی جان! سِدک بو کہ تئی ھونانی مُزّ آجوئی اِنت ، ءُ آجوئی ءِ موکگ ءَ بلوچ راج ءِ کُنگریں ورنا جنگ ءِ میدان ءَ در کپتگ اَنت ءُ گوں دُژمِن ءَ جنگ ءَ اَنت ، وت ءَ ندْر ءُکولیگ کن اَنت بلے گامے پد ءَ نہ کِنز اَنت۔ ءُ آ وتی راجدپتر ءُ چہ گْوستانک ءَ آشنا اَنت کہ مئے شھیداں پہ کُجام لیکہ ءُ مکسد ءَ وتی تِلاھیں سر بکشاتگ اَنت ، ءُ ما ھما شھیدانی وارِس ءُ پدریچ ۔ ما ھم کولیگ بہ اِیں ، بلے ماتیں سرڈگار پہ سوگاتی ءَ کدی شات نہ بیت ، گُڑا دُژمِن دِل ءَ جزم بِہ بیت کہ بلوچ گوں من پہ دائِمی کدی ایردست ءُ گُلام دارگ نہ بیت، نیکہ داشت کنت۔
گُڈّی ءَ من گوں شھید ولی جان ءَ ھوار کُلیں شھیدانی رِتکگیں ھوناں اھد کن آں ، ماتیں گُلزمین ءِ سوگند ءَ ور آں ءُ ھمے گْوش آں کہ منی سرڈگار ءِ ھمک دمک ءُ رھسراں ، کِشک ءُ دگاں ، جنگل ءُ گیاباناں ، دشت ءُ لداں ، کوہ ءُ گْور دیماں تیر سُپتگیں ، ٹپّ ءُ ٹوریں جونانی جوھان اِنت ، سْیاہ سرانی لجّ ءُ ننگ لِیلّام ، دِگہ ھزاراں زُلم ءُ زُوراکی گوں منی سرڈگار ءُ راج ءَ بُوَگ ءَ اِنت ، من کدی ءُ ھِچّ وڑ ءَ اِیمن نہ بہ آں۔۔۔۔۔۔۔۔۔، بلے تو نِشتگ ءُ چاچ جن ئے سک بژن بیت۔۔۔۔۔۔۔۔
پمیشکا من گْوش آں پہ دِگر ءِ اُوست ءَ کدی مھتل مبو کہ پش کپ ئے ، بلکیں وت یک کارِستے پیلو بہ کن دانکہ مرگ ءَ پد بِہ مان ئے ءُ پہ مُدیمی ابدمان ءُ نمیران بِہ بَہ ئے، اگاں نا چو ترا کس گیر نیار اِیت ءُ وھد ءِ مُجاں اندیم بَہ ئے، سما کن پہ وت ، پہ وتی ایردست ءُ گُلامیں راج ءَ۔۔۔۔۔۔
