گیدی ءِ نامدار ءُ نام کپتگیں کواس واجہ شکسپیئر جاھے گْوش اِیت : کسانیں مردُم پہ یک کسے ءِ باندات ءَ گپ جن انت ، مزنیں مردُم مراگشانی سر ءَ گپ جن انت ، سکّیں مزنیں مردم لیکہ ءُ سّساھانی سر ءَ گپ جن انت ،
بلے من گْوش آں سکّیں مزنیں اِنسان ءُ آشوبکار لیکھانی پُژدر ءَ ندْر ءُ کولیگ ھم بَہ اَنت ءُ پہ آیوکیں پدریچ ءَ نوکیں کِشک ءُ دگے رند اَنت دانکہ آ چہ سربتگی ءِ بدل ءَ تچکیں دگ ءِ مُساپِر بِہ بیت ءُ وتی مِنزل ءَ پہ مُجّتی بُنجل بِہ کنت۔
مرچی من یک انچیں ھستی یے ءِ بابت ءَ نوشتہ کنگ ءَ آں کہ آئی ءَ وتی وش ءُ وژدِلیں زِندمان ھما لیکہ ءِ پُژدر ءَ کولیگ کُتگ ، آ لیکہ بلوچ راجی آکبت ءِ مانزمان ءُ ساٹوک اِنت۔
آ ھستی شھید ءُ ابدمانیں سر آگا مھمود جان اِنت کہ آئی بندیگیں ڈیھ ءِ سانکلانی بوجگ ءَ وتی نازشانیں زِند پہ راجی لیکہ ءِ رِد ءَ کُربان کُرت ءُ دُژمِن ءَ را اے باج نہ دات کہ من ءَ وتی بے اُوستیں در ءَ اُوستیگ بِہ کنت۔
چی ءَ کہ آ شیوار ءُ سرپد اَت گُلامی ءِ تھاردیمیں شپ پہ واجہ ءِ دیوان ءَ نِندگ ءُ مِنّہ واری ءَ کدی بامگواہ نہ بیت ، بلکیں شیر گْواریں سھار گوں دیمونیاں جڑکّیت ءُ بامسار بیت۔
اے راستے کہ زمانگ وت ءَ برے رنگے ءَ رج اِیت ءُ سھرا کنت ، بلے پہ زمانگ ءَ مجال کہ ھاک ءِ دِیوانگیں سراں چہ پِراموش ءُ شمشکار بِہ بیت۔ چی ءَ کہ راجی آجوئی ءِ پِڑ ءَ ندْریگ بوتگیں سر وتی کِردانک ءِ کلات ءَ راج ءِ ھر زھگ ءِ دِلانی اندر ءَ مِکّ کنت۔
بہ کَول ء واجہ چی گویرا کہ پِگر ءُ لیکہ ءِ دامُن ءَ جم بیتگیں مردُم مزنیں مکسدے ھاسِل کن اَنت، بلے مردُمانی پادونّ ءِ مردُم مِنزل ءِ نام ءَ مِنزل ءَ ببا دے اَنت ، چوش کہ شھید آگا مھمود جان چہ واجہ چی گویرا ءِ داے انک ءَ سوھو اَت کہ گُلزمین ءِ وامانی اَدا کنگ ءَ ساہ ءُ سر ھم بکشگ لوٹ اَنت ، بلے چکّ ءُ پد نہ بوت ۔ مرچی پمیشکا شھید آگا مھمود جان ءَ کسے یات کنت ءُ گیر کار اِیت ، چی ءَ کہ آئی ءَ گوھریں گُلزمین ءِ موکگ ءَ تِلاھیں زِندمان سوگات کُت ءُ رپت۔
پرے ھاتِر ءَ آ مرچی راجدپتر ءِ جلواہ جوڑ بوتگ ءُ پہ آیوکیں پدریچ ءِ رھشُونی ءَ چیدگیں کلاتے منتگ ، چی ءَ کہ آئی زُوراک ءَ را جی ءُ جان ءِ بدل ءَ اِیرجیگ کنگ ءِ پلگاریں جُھد کُتگ ۔ چہ ھاکم ءَ ایردست ءِ اُکبالانی پدجَنَگ ءِ جار جتگ ، گُلامیں چاگِرد ءِ پلگارگ ءَ آجوئی ءِ کلوہ راج ءِ گِدان گِدان ءَ سر کُتگ ، زُلم ءُ زُورانسری ءِ بگیر ءَ ھکّ ءِ توار چِست کُتگ ءُ آئی ءِ دیم ءَ چو مُھکم ءُ آسنیں دِیوال ءَ میلانک بوتگ ، گُلامی ءِ پہ ابد ولگوج کنگ ءِ واستا راجی وتواجھی ءِ جُھد ءُ کُوشست کُتگ کہ منی بے بُندر ءُ چہ جِند ءِ سرڈگار ءَ درانڈیھیں راج پہ اِیمن ءُ آجوئی وتی گُلزمین ءِ وتواک ءُ ھُدابُند بِہ بیت ءُ اے چمداریانی جلّیں روچ پہ مُدامی اِیرھت بِہ بیت۔
پمیشکا! دُژمِن ءَ را اے ھبر ءَ تینّے ماں دِل ءَ داتگ کہ آئی مھمود جان ءِ بولانیں بالاد گوں ٹیسریں تیراں سُپت ، بلے پِگر انگت بلوچ راج ءِ زِرد ءُ ڈیھ ءِ چاریں کُنڈاں شِنگ ءُ تالان اِنت۔ چی ءَ کہ پِگر نہ مِر اِیت ناکہ زِندانی بیت ، بلکیں پِگر ھما آپشاریں چمّگ اِنت کہ کدی مرگ آماچ نہ بیت۔ وھد ءِ ھمراھی ءَ دنز ءُ مُجانی الم دیمپان بیت ، بلے آئی ءِ رُژنانی ءِ دیم ءَ ھِچّ چیزے داشت نہ کنت ۔ آ تھارونکی ءِ سینگ ءَ دِرّان کنت ءُ وتی رُژن ءَ شِنگ ءُ تالان کنت ، ءُ آ رُژن پہ مُجّتی مان اِیت۔
شھید مھمود جان ھما بلوچ پُسّگانی رم ءَ ھوار ءُ پہ دائِمی ابدمان اِنت کہ آیاں وتی ھستی پہ راجی ھستمان ءِ رکّینگ ءُ پھازگ ءَ کُربان کُرتگ ، پرے ھاتِر ءَ راجدپتر ھمائی ءَ وتی باتِن ءَ جاگہ دنت کہ آ یک انچیں کِردگارے ءُ منّانکی کارے بِہ کنت ءُ پیش بدار اِیت۔
چی ءَ کہ چہ مرگ ءَ پد زِندگی کنگ ھرکسی وس ءُ واک ءِ گپّے نہ اِنت ، زِندگی ھما کنت کہ زِندمان ءَ پہ ملشانی گْوزانیت ءُ پہ دومی ءَ درونتے مان اِیت۔ اے زِند ءِ چکّاس ءَ جُھد ء آجوئی ءِ پِڑ ءَ شھید مھمود جان ءَ وت ءَ گوں وتی کِردار ءَ پیشداشت کہ من بلوچ راج ءِ ھِزمتکار ءُ ماتیں وتن ءِ ھما پُسّگاں کہ مات ءِ شار ءُ ننگ ءِ پھریزگ منی زِند ءِ اولی ءُ گُڈّی مُول ءُ مُراد زیبائیں مکسد اِنت۔
پہ ھمے شیشاریں مکسد ءَ ندْریگ بوت ۔ بلے چہ وتی آکبت مانزمان ءُ زیبائیں مکسد ءَ پدکِنز نہ بوت۔ چی ءَ کہ آ سوھو اَت منی زِندگی ھما روچ ءَ زِندگی یے گْوشگ بیت کہ آ راج پاسپانی ءِ جُھد ءُ جنگ ءَ بروت ، اگاں نا اے زِند گُڑا زندے کدی گْوشگ نہ بیت کہ آ چہ راجی کاراں در وتی واھگانی آپریچ ءَ بِہ گْوز اِیت۔
اے درگت ءَ کسے گْوش اِیت: زندگی کرناں ، سالاں ، ماہ ءُ روچاں بدل نہ بیت ، بلکیں زندگی ھما ساھت ءَ بدل بیت کہ تو وھدے زندگی بدل کنگ ئے گام ءَ چِست کن ئے ۔
شھید مھمود جان ءَ شھیدی ءِ بُرزیں تبک پہ وت ءَ وت گچین کُتگ اَت دانکہ من باندا راج ءِ دیم ءَ میاریگ مہ بہ آں کہ راجی جنگ ءُ جُھد اندر ءَ وتی بھر نہ داتگ ءُ زند پہ سرجھلی گْوازینتگ ، اے پیسلہ ءَ ھمُک پہ دیم کس کت نہ کنت۔ بلکیں اے پیسلہ ءَ ھما بالاد کنت کہ آ وت ءَ راج ءُ ماتیں مرزبُوم ءِ پُسّگ لیکیت ، اگاں نا چوشیں چُنڈ پِنڈ ءُ کاسگ چٹّ باز ھست کہ آیانی چمداریں چمّ انگت واجہ ءِ گرمیں دِیگ ءَ سک اَنت ۔
بلے آیاناں چرے ھبر ءَ کدی شمشکار بُوَگی نہ اِنت کہ باندا مارا راجدپتر ءُ آیوکیں پدریچ کُجام نام ءَ دنت ، چی ءَ کہ زِندمان ءُ گیدی ءِ دستور اِنت کہ ھرکس گوں وتی کِرد ءُ کارپداں گیر آرگ بیت۔
پریشکا مرچی آگا مھمود جان پہ ناز ءُ شرپ گیر آرگ بیت کہ آئی ءَ وت ءَ راج ءُ ڈیھ پاسپانی ءِ جنگ ءَ کُربان کُتگ ، اگاں نا راجدپتر ءِ تاکدیماں ھست چوشیں شگالیں نام کہ آ گوں وتی بدّیں کارپداں زانگ بَہ اَنت ءُ بلوچ راج پہ مُدامی آیاں پِٹّ ءُ لانت کنت۔
پمیشکا گْوش اَنت کہ وھد ءِ ھمراھی ءَ وتی گاماں دیم ءَ شھار بِہ دے دانکہ باندا پشت مہ کپ ئے ، اگاں نا وھد ھمائی کنت کہ تو آئی ءَ پہ وت شات نہ کن ئے۔۔۔۔۔۔۔
