اولی روچ ءَ بگر دانکہ روچ ء مرچی من چہ تو سک متاسر آں۔ پیرک ھرکجائے تئی ارواہ تاھیر گرات۔ یات وَ تو کُلاں پیداک ئے ، بلے من ترا بے ھساب یات کنگ ءَ آں۔ پیرک تئی داتگیں سبک انگت منی زِرد ءِ رودپتر ءَ ایر انت۔ سنگراں بہ گر داں اوتاکاں ، یکے دومی ءِ نزّیکی، تئی سیاسی دیوان ءُ دُومی توکل ءُ ھاٹیگ شکساھگ کُلیں سبک ایِر اَنت۔۔۔
پیرک بلوچستان ءَ آپریشن اِنت ، بلے اے نوکیں گپّے نہ اِنت۔ کیلکور ،بالگتر، کولواہ گیشتریں ھنداں آپریشن اِنت ءُ چہ راج ءِ نیمگ ءَ ھمے توار جکس اِتگ کہ آجوئی ھون لوٹ اِیت۔
من ءَ یات اِنت تئی رَوَگ ءَ چہ دو روچ ساری من ءُ تو گْوانکو ( فون ) ءَ سک مزاک کُرت ، یکّے دومی ءِ بڈّ ءَ کپت اِیں۔ کُج کُج ءِ کْوھنیں کِسّہ آؤرتاں ءُ ٹھک دات کند اِت۔ کار ءُ جیڑھانی سر ءَ گپ کُت۔ رند ءَ کہ دیر بُوَگ ءَ اَت من گْوشت پیرو بِل آ گپ ءَ من ءَ شپ ءَ گپتگ ءُ من رو آں اوتاک ءَ سنگت پریشان بَہ اَنت۔ مرچی پد ءَ تھنا اتکگ آں۔ من گْوشت لھتیں روچ ءَ پیسر من ترا سامان ءِ گْوشتگ چون بوت اَنت باریں ؟۔ تو گوں وتی شیرکنیں زبان ءَ گْوشت من ءَ یات بہ بیت سئیکلی سامان، چوٹ ءُ یک سادہ موبائلے۔ چوٹ ءُ سئیکلی سامان راہ داتگ اَنت ، بلے موبائل بے ریجسٹرے اَت۔ من واپس کُرت کہ ریجسٹر والائے بیار ۔ من چار اِت کہ تئی درا نہ روت۔ جوانیں شر کُتگ پیرو ھوار اِیں۔ سنگتاں سلام بِہ کن شپ ءَ مانشانتگ ۔ تو گْوشت ھوار نہ اِیں ، ھوار نہ اِیں پرچا؟ تو گْوشت ترانگ چے لوٹ ئے آ دیم ءَ بیا مئے نیمگ ءَ! من گْوشت چے کن ئِے پارٹی ءِ کار اَنت اِد ءَ۔ تو گْوشت پارٹی ءِ کار منی ءُ تئی واست ءَ نہ کپ اَنت۔ تو گْوشت من اتکگاں شمئے نیمگ ءَ ٹیٹ ماھی ءِ شکار کُتگ۔ من گْوشت ھرکس گولی پہ بیماری ءِ واستا زور اِیت ، تو شریں گْورمے گندئے گولیاں چوپے ءُ آرتاں گوں ھور کن ئے گْورم ءَ دور دئے ماھیاں بے ھوش کن ئے ءُ گِرئے۔ تو پد ءَ گْوشت نوں من بلاھیں شکاری یے آں۔ دو بلاھیں گِریں دام زُرتگ ٹیٹ ماھی گِر آں۔۔۔
من گْوشت پیرک من ءَ وَ واک نہ کنت ، بلے مارا دو سنگت گون آ تئی وڑیں شکاری اَنت۔ روچے بیست، سی پیش گِر اَنت۔ پیرک اے سال ءَ زان ءَ سیسو ءُ گْورداسک چوں مُچ اِنت۔ تو گْوشت ماھی ءِ شکارءَ کایاں ، من گْوشت تو میا ما وت کا اِیں شمئے نیمگ ءَ ءُ ٹیت شکار کن اِیں۔ تو گْوشت اللہ شمارا بیار اِیت ٹیٹ شکار کن اِیں ۔ پیرک تو کہ گْوشگ ءَ اَت ئے کہ سنگتاں سلام پہ کن ، بلے من اوکے گْوشت ءُ ترا وار نہ دات۔۔۔۔
من گْوشت پیرک شمئے کِرّ ءَ مزنیں رش ءُ کشّے ، ھیلی کاپٹرانی توار اِنت۔ ھال کن تو چون ئے ، سنگت چون اَنت ؟ تو گوں وتی مسکراھاں گْوشت مردک ٹیٹ جزباتی اِنت ، بلے انو مارا گپت نہ کنت۔
من ءُ تو ھمے مسکراھانی سر ءَ ٹیٹ کند اِت ءُ من گْوشت پیرک مردک و ٹیٹ جزباتی اِنت ، بلے تئی سر ءَ گیشتر ۔ لھتیں روچ ءَ پیسر ترا ڈڈّیں انگیرے داتگ ئِے۔ بلے پہ ھدا ءَ بہ چار وت ءَ سمبال ، مئے کُلینانی یکّیں دانگ ئے ۔ ھُدا مہ کنت ترا چیزّے بہ بیت ، گُڑا ما چورہ بہ اِیں۔ پیرک مردم مات ءَ چہ چورہ بیت راستے، بلے آ سنگت کہ تئی وڑیں رھبرے،زانتکارے، کوپگے بہ بیت مردم چہ سنگت ءَ ھم چورہ بیت۔ اے گپّاں دلءَ بزان تو استادے ئے، رھبرے ئے، تئی رَوگ مارا کُلاں چورہ کنت۔ تو پد ءَ وتی داب ءَ گْوشت: جنگے چو بیت ، بلے وت ءَ سمبال آں۔ بلے ترانگ کار کنگی اَنت ، من گْوشت سنگتاں نام پہ نام ءَ سلام بِہ کن ءُ بِہ گْوش ترانگ شُمارا سلام کُرت ءَ تو گْوشت والیک سلام۔ تو ھم گْوشت کہ وتی نیمگ ءِ سنگتاں سلام بِہ کن ئے گون ۔ رندءَ گْوشگ ءَ اَت ئے سنگتاں گوں رابتہ ، ھال اھوال الم بہ دار اِت۔ یکّے دومی ءِ ھیال ءَ بہ بَہ اِت ۔ شوکیں دابے ءَ کار بہ کن اِت۔ مھدود مہ بہ اِت ، ھما ھند ءَ برو اِت کہ کار کم بوتگ۔ پنداں گیشتر کن اِت۔ انشااللہ پیرک ھرچی مئے وس ءُ واک ءَ بیت ما کن اِیں۔ سلامت بات ئے پیرو جان اوکے ھوار اِیں۔
پیرک تئی گُڈّی ہون ( فون ) ھمیش اَت۔ تو مارا جسمانی دْروشم ءَ یلہ کُتگ ۔ بلے تئی سبکّ مارا انگت یات اَنت۔ تئی داتگیں دلبڈّی، رھبری ءِ مھر مارا ھرچ جاہ ءَ ھاٹیگ دے اَنت۔
سئے چار روچ ءَ رند مئے دُرستانی موبائل درنجوک اَتاں نیٹورک ءَ پورا مئے موبائل پاھو ءِ سزا ءَ اَت اَنت۔ منی موبائلءَ کالے اَتک ، من کال گپت ءُ گْوشت اڑے پِلانی چون ئے ، گْوشت ئِے وش آں۔ من گْوشت چے ھال ءُ اھوال ، گْوشی گْوربام ءَ چہ پروم ءَ جنگ اِنت ءُ سنگت انگیر ءَ اَنت۔ من گْوشت اللہ ھیر بہ کنت ، مئے دست چے ءَ رس اِیت۔ من ءَ آرام نہ بوت من پد ءَ ھما سنگت پون ( فون ) کُرت ، نیکے من سلام دات، ءُ نیکے آئی ءَ بس گْوشت ئے یکے پیرک اِنت۔۔ تُرندیں گُوریچ بے ڈول کشّگ ءَ اَت۔ پیرک تئی شھیدی ءِ ھال منی گُوشاں چو تُرسناکیں گْرندے ءَ کپگ ءَ اَت۔ آزمان گْوش ئے سر ءَ کپگ ءَ اَت ءُ زمین ءِ پدیانک لرزگ ءَ اِت اَنت۔ سنگت گُلاب، بشّام، زھیری نام ءَ گرگ ءَ اَت من پون ( فون ) کٹ کُت۔۔۔
دل ءَ وت ءَ وت وران اَت آں۔ دیم شُونز ترّان اَت،جان تیوگیں لرزگ ءَ اَت۔ گْوش ئے زمین چنڈ بُوَگ ءَ اَت۔ من ءَ سنگتے ءَ گْوشت ترانگ چے بوتگ ، چی ءَ اے وڑے۔۔۔؟ من گوں ھیسکگاں گْوشت، پیرک جان گوں سنگتاں جنگ ءَ شھید کنگ بوتگ۔ سنگت زان ءَ من ءَ چہ ڈڈّ تِر اَت ، من ءَ گْوشت ئے پیرک جنگ ءَ شھید بوتگ ءُ پہ زمین ءِ موکگ ءَ وتی پرزے پیلو کُرتگ ۔ پرے ھبر ءَ پھر بندگی اِنت کہ پیرک جان ءَ وتی پرز ادا کُت ءُ پہ گُلزمین ءِ پاسپانی ءَ نمیران بوت۔
پیرک تئی گْوستگیں کِسّہ ، گپ ءُ ھبر گیر پیداک اِت اَنت۔ من اے سنگت ءَ چہ نِزور تِر اَت آں۔ من سنگت ءَرا گْوشت اڑے پیروءَ انوں روگی نہ اَت۔ پیرو ءَ کار کنگی اَت۔ پیرو انوں پہ کُلّاں توکلے اَت ۔پیرو دُژمنانی رپک ءُ ھنراں سرپد اَت۔۔پیروی زندگ بوگ پہ دُژمنءَ تباھی یے اَت۔ پیرو ءَ من ءَ سئے روچ ءَ ساری پون کُرت۔ چوں مزاکے کُرتگ ءُ من ءَ گْوشتگ ئے بیا ماھی ءِ شکار کن اِیں۔۔۔۔
من ءَ یات اِنت یکبرے من ءُ پیرو نیٹورک ءَ شُت اِیں۔۔ من ءَ یک ءُ دو پون کنگی اَت۔ من وتی رپٹّگ کُت آں۔ ما سُھب ءِ سر ءِ مردم داں روزرد ءَ پیرو یکوئی گپ بس ھمیش اَتاں پون ءَ ، اے سنگت ءَ ٹھین ءُ آ سنگت ءَ دست بہ گر۔ اے سامان ءَ دست بہ گر ءُ آ چیز ءَ ٹھین۔ پیرو ئے گُڈّی پون سئے منٹ ئیگ اَت۔ آ سئے منٹ ءَ وتی لوگ ءَ سمّو ءَ گوں گپ ءَ اَت ءُ سمّو ءِ یکیں گپّ ابا ابا چون ئے؟ پیرک گْوشت سمّو من ٹیٹ آں شنکوں تو چون ئے؟ سمّو بس ھمے گْوشگ ءَ اَت۔ ابّا ابّا چون ئے۔ پیرک پون کٹ کُت ءُ گْوشت، بہ رو اِیں ترانگ۔۔۔۔
پیرک پرشتھے اَت، پیرو ءِ زندگ بُوَگ اَلمی اَت۔ پیرک پہ کُلاں یک اُمیتے اَت، چراگے اَت، رھبرے اَت، سنگتے اَت۔ پیرک جان تو ھرجاھے ءَ ئے مھر ءُ شاتکامی ءِ نود مُدامی تئی سر ءَ لھم لھم ءَ بہ شنزات اَنت ۔ پیرک من ءَ سنگتے ءِ کلوہ دیگی اَت ترا۔ سنگتے ءَ را تو پہ کارے ءَ لوٹائینتگ اَت، بلے برگ نہ بوتگ اَت پد ءَ تو سنگت ءَ را گْوشتگ اَت اے منی وادا اِنت۔ ترا کارے ءَ گوں وت ءَ الم بر آں۔ پیرک سنگت تئی ودار ءَ اِنت ءُ من ھم گْوشتگ ءَ کہ کا آں شمئے نیمگ ءَ ماھی ءِ شکار ءَ ۔پیرو من ءَ انگت ودار اِنت کہ من ءُ تو ماھیءِ شکار کن اِیں۔۔۔
پیرک، سمو ءَ تئی شھیدی ءَ نہ گریتگ ، پد ءَ تئی کماش ءَ راج ءَ را کلوہ داتگ کہ پیرک تھنا منی بچّ نہ بوتگ ، بلکیں کوم ءِ بچّ بوتگ۔ پیرک ترا چہ پد دیوانگیں رھمّو ءَ ھم مارا یلہ کُت۔۔۔
پیرک من ترا بس ھمے گْوشگ لوٹ آں
کہ
“من چہ تو سک متاسر آں “
