پہ گُلامی ءِ رِیدگیں ریزانی سِندگ ءَ مرگ ءِ امبازگ ابدمانیں زِندمان ءِ اولی پدیانک اِنت ، بلکیں مرگ ھما اِنت کہ تو چہ وتی راجی ھستمان ءَ بے ترانگ بِہ بَہ ئے۔
چی ءَ کہ پہ ڈیھ ءَ نمیرانیں سر کدی نہ مِر اَنت ، بلکیں آیانی ارواہ ھر بلوچ پُسّگ ءِ باتِن ءَ شاہ کشّ اِیت دُژمِن ءَ پہ بیھاراں کنت۔۔۔۔۔۔۔
اے درگت ءَ چی گْویرا جاھے گْوش اِیت
:A nation can never be finished by its people ‘s death، but it will be finished when the youths forget their identity .
لوگوں کے مرنے سے قوم ختم نہیں ہوتی ، لیکن قوم تب ختم ہوتی ہے جب اسی قوم کے نوجوان اپنی شناخت بھول جائیں
پہ مردُمانی مِرگ ءَ راج ھلاس نہ بَہ اَنت ، بلکیں راج ھما وھد ءَ ھلاس بَہ اَنت کہ وھدے آ راج ءِ ورنا وتی پجّار ءَ شموش اَنت”
چرئے راستی ءَ بلوچ راج ءِ ھر ورنا شرّی ءَ آشنا اَنت کہ وتی زِند ءَ مرگ ءِ کوار ءَ پہ بِچکند چگل دے اَنت ءُ راج ءَ ھمے پیام شکسا اَنت کہ زندگی داں ھما وھد ءَ بے مانا اِنت کہ پہ مکسدے ءَ ندْر مہ بیت ، ءُ مئے مکسد ، مُول ءُ مُراد راجی ھستمانی ءِ رکّینگ اِنت کہ باندا مئے راج چو ریڈ انڈین ءَ گار ءُ گُمسار مہ بیت ، نیکہ شِگانے پشت بِہ کپ اِیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
شھید لیاکت بلوچ ، شھید مُسلم ھُسین ، شھید سِکندر ءُ نوگُلیں ساداللہ کہ مشکے کلّان ءَ دُژمِن ءِ تیرانی دیم ءَ بولانیں سینگ ءَ مِکّ کن اَنت ءُ پہ مھر زمین ءِ وشبوئیں ھاک ءَ چُکّ اَنت۔۔۔۔۔۔۔تہ شیھک جان ءِ ھمے ھبر وت ءَ یکرندے پد ءَ نوک کنت ءُ مُھکمیں توکلے چیدگ کنت
” چہ بدن ءَ رِتکگیں ھون ءِ گُڈّی تْرمپ ءَ پہ ماتیں وتن بلوچستان ءِ بے مُلّیں ھاک ءُ ڈگار ءِ ھاتِر ءَ مِڑان بَہ آں ، بلے پدکِنِزگ کدی نہ بیت کہ باندا ھمے ھبر پمّن ، پہ منی کھول ءَ ، پہ تنگوئیں بلوچ ءَ راج ءَ پُولِنگے بِہ مان اِیت”
شھید شیھک جان ءِ مکھیں مات ءُ راجی رھشُون واجہ ڈاکٹر اللہ نِزر بلوچ ءِ شیرزالیں گْوھار مات مھناز چہ مُسلم ھُسین ءَ پیسر وتی چنگ بروتیں بچّ شیھک سلیمان ءُ زاکر جان ءَ ڈیھ ءِ دیمونی ءَ کَولیگ کنت ءُ مرچی پد ءَ مُسلم ھُسین ءِ دْروشم ءَ ملّیں کُنگُرے ڈیھ ءِ پاسپانی ءَ ندْریگ کنت ءُ وتی گْوھار لیاکت ءِ مات ءَ ھمے پنت ءَ دنت ، اے راجی جنگ انگت دیم ءَ باز دیمونی لوٹ اِیت ، مارا پہ ھما روچاں ساجو بُوَگی اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔
پمیشکا مرچی من پہ سِتک گْوش آں کہ مئے راج ءَ زُوراکییں ریاست پاکستان ھِچّ داب ءَ گُلام داشت نہ کنت ، بَہ کَول ء الجزائر ءِ رھشُون واجہ اھمد بن بیلا گْوش اِیت
” کُجام راج ءِ مات وتی زھگاں بِہ گْوش اِیت منی بچّ بُرو وتی آجوئی ءِ جنگ ءَ بِہ کن ، آ راج داں دیراں ایردست نہ بیت ، ءُ من ءَ الجزائر ءِ آجوئی ءِ کاملیں یکّین ھما روچ ءَ بوتگ کہ وھدے الجزائر ءِ ماتاں وتی زھگاناں گْوشتگ بُرو منی بچّ پہ آجوئی ءَ جنگ بِہ کن “
مرچی بلوچ راج ءِ اندر ءَ اے دابیں ھزاراں مات ودی بوتگ کہ آیاں پہ ھالو ءُ نازینک وتی ٹھل ءُ سالونکیں بچّ ڈیھ پھازگ ءِ جنگ ءَ دست بڈّ ءَ جتگ ءُ روان داتگ اَنت ، چرے ماتاں چہ یکّے شیرزالیں مات مھناز بلوچ اِنت کہ آ سلیمان شیھک ءُ زاکر جان ءَ پد مُسلم ھُسین ءَ ھم ھمے درس ءَ دنت کہ مادریں ھاک ءَ پھاز کہ تئی پجّار اِنت ، بید ء سُرمگیں گُلزمین ءَ نہ دِگہ راجے منتگ نیکہ ما۔۔۔۔۔۔۔۔۔
اے بابت ءَ کسے گْوش اِیت کہ آجوئی ءِ یک ساھتے چہ ایردست ءُ گُلامی ءِ تانسریں زِند ءَ ھزار وار گھتر اِنت ، چی ءَ کہ گُلامی ءِ سْیاہ ءُ پُوچّیں اکس مئے دیم ءَ پدّر اِنت کہ مارا کُجام ھال ءَ رسینتگ ئِے۔ پمیشکا اے ھبر ءَ تیوگیں بلوچ راج بِہ زانت کہ شھیدانی کاروان ءِ دیم ءَ برّگ ءُ ماں مِنزل ءَ سر کنگ منی مُجّتی ئیں زِند ءِ مانزمان اِنت۔
اگاں نا دِگہ راہ ءُ در نیست کہ مارا مئے مانزمانیں زِند ءِ ھونکّیں ساھگ ءَ سر بِہ کنت ، پمیشکا مارا گوں وتی ھونانی ھار ءَ گُلامی ءِ ریکیں کلات پتاراں دَیَگی اِنت ءُ آیوکیں باندات سمبھینگی اِنت دانکہ باندا مئے راجی پجّار زِندگ ءُ ابدمان بِہ بیت۔
گُڈّی ءَ گوں بلوچی زُبان ءِ نامداریں شائِر الی جان داد ءِ اے شَیر ءَ
داد من چو میّتے ءَ کپتگاں بے کُوپگ ءَ
مردُم ءِ کِردار مانیت کبرے ءَ کِسّہ نہ بیت
