دانکہ پہ سمّیاں پیداک نہ بیت دُودایے
پہ تئی دُودایاں کدی بیرگریں بالاچ نہ بیت
دِل بُرّیں گیر ءُ زپتیں زھیرانی کرودیں ساھگ ءَ جیڑگ ءُ مارشتانی شھکور کہ ملّ اِیت گُڑا آشوب ءِ دْروشم چو سْرپتگیں پُلّ ءَ وتی وشبوھاں آتار کنت ءُ ڈیھ ءِ سُرمگیں آپبنداں اَمباز اِیت۔ ھمے ھیال ءُ مارشتانی آس چو ڈیوا ءِ رُژن ءَ توکل ءَ ھاٹیگ شکسا اِیت ءُ مَلشانیں کِردانی زِندمان ءَ رجان کنت۔ مرچی اھد گوناپیں پُسّگانی لکّی ئیں چیدگ نویسیں کارِست ھما آچش ءَ آچ اِیت ءُ بلوچ ءِ ھر زھگ ءُ پُسّگ ءَ پہ ایردست ءُ گُلامیں ڈیھ ءِ موکگ ءَ چاڑِکّہ کنت۔
ھمے داب ءَ زِندمان ءِ ھر پِڑ ءَ کہ تو چمشانک دے ءُ چارے ترا اولی درونت کہ دَیَگ بیت آ دیمونی اِنت ، دیمونی کُجام رنگ ءُ دْروشم ءَ بِہ بیت بلے ترا پہ مِنزل ءِ سر بُوَگ ءَ دیمونی دَیگ ھژدری اِنت ، چی ءَ کہ مرچی اے گیدی ءِ گْوستانک ءُ راجدپتر نبشتگ اِنت اے ھمے راجانی داتگیں دیمونیانی داستان ءُ کِسّہ اَنت کہ آیاں پہ وتی مِنزل ءِ سر بُوَگ ءَ چونیں گر ءُ گٹ ، کُنٹگ چکاریں کِشک ءُ دگاں سپر کُرتگ ءُ پند بُر اِتگ۔ مرچی ما ھم پہ وتی شیرگْواریں آتارگ ، ھِنّی ئیں بام ءُ وشھالیں آکبت ، ھونکّیں مِنزل ءِ پاند ءَ پند بُرّگ ءَ اِیں۔
ءُ اے پند ءَ ھزاراں سالونکیں بچّ گوں چوتاریں پوشاک ءُ ھِنّی مینتگیں دستاں ماتیں وتن ءِ دیمپانی ءَ کولیگ بوتگ ، بانور گوں آرُوسی گُد ءُ چندناں ارسانی کُورچات ءَ کپتگ ءُ زِرد ءِ درد امباریں چیھانٹاں زمین جکسینتگ ، بلے اِنساندوستی ءِ بیرکدارانی زُبان انگت گُنگ ءُ لِلّ اَنت۔ چی ءَ کہ دُگنیا ءِ کُجام ھم مُلک ءُ راج بہ بیت آ وتی نپّ ءُ سیتّ ءِ ھاتر ءَ زَلمان ءُ بے وسیں راج ءُ آھانی دراھیں ھستیاں زوال ءُ اِنساندوستی ءِ بیرکدارانی سریچکیں بالاد پہ نام پش کپ اِیت۔ مرچی وت جوڑھِشتیں اِستان پاکستان مئے مِسکیں ڈگار ءِ سر ءَ زُلمانی نپت ءُ بیراں گْوارگ ءَ اِنت ، ھونانی ھاراں ملّینگ ءَ اِنت ، لجّ ءُ ننگ ءُ بے شرپی ءَ کنگ ءَ اِنت ، بلے گیدی ءِ ھما اِنساندوستانی کلوھے ھم پہ بلوچ راج ءَ سر نہ بیت کہ ما اِنسانی اُکبالانی رِد ءَ شُمئے درد ءُ دورانی ملم کنگ ءَ میان اُستمانی آمیدگِس ءِ در ءَ ٹُکّین ءُ شُمئے توار ءَ گوں وتی توار ءَ تیوگیں جھان ءَ سھیگ ءُ سرپد کن اِیں کہ بلوچ راج ءِ گون ءَ نام گِپتیں اِسلامی اِستانے اِنسانی کالب ءَ در زُلم ءُ زُوراکی کنگ ءَ اِنت۔
ھمے ودار ودار ءَ مات ناز بی بی ءَ پُرّیں چار سال پِر گْوستگ کہ وتی گِس ءِ چانٹ ءَ نِشتگ ءُ اِنساپ ءِ ودارِیگ اِنت کہ منی سالونکیں بچّ شاکر ءُ ھاسِل جان چے گناه ءُ میار کہ ریاست پاکستان ءِ رستریں لشکر ءَ گوں ھِنّی مینتگیں دستاں ، گوں سالونکی واھگ ءُ مُراداں اُردُلیں مجید ءُ سادِک جان ءِ ھمبرائی شھید کُرتگ اَنت۔۔۔۔۔۔۔؟
شھید پرے ھاتِر ءَ کہ گُلامیں سرڈگار بلوچستان ءِ گُلامیں زھگ اَنت ، ھپتاد سال ءَ گیش اِنت کہ گُلامی ءِ جِنتِر ءَ دُرشگ بُوَگ ءَ اَنت ۔ ھو! شھید پرے ھاتِر ءَ کہ پاکستان نہ لوٹ اِیت بلوچ راج اے گْواجن چکار ءُ سیراپیں گُلزمین ءِ دامُن ءَ دم بِہ کشّ اِیت ءُ اِیمنیں زندے بِہ گْوازینیت ، نیکہ وتی ماتیں وتن ءِ وتواجہ ءُ ھُدابُند بِہ بیت۔ چی ءَ کہ اے رستر ءُ لدیگیں ریاست ءَ را چہ بلوچ راج ءَ گیش اے گُلزمین ءِ پکار اِنت ، بلے اے داتگیں دیمونی پہ اے روچانی واستا نہ کہ بلوچ راج ءِ بدل ءَ کْوزہ گیریں پاکستان ءِ بشوشگ ھُوکّ بیا اَنت ءُ گوں زِر ءِ مستیں چَولاں وت ءَ شاتمان ءُ ھنوش بِہ کن اَنت۔
ھمے داب ءَ اگاں تو مرچی زِندگ منتگ ئے ءُ ترا گیدی ءِ کُنڈ ءَ کسے زانت ءُ جاہ کار اِیت گُڑا اے ھمے سالونکیں بچّ ءُ کُنگریں پُسّگانی کُربانی اَنت کہ تو نامان ءُ ترا کسے زانت ، اگاں نا بے توکلیں راج زُوت چرے ھنکین ءَ سپر کن اَنت ءُ بے نام ءُ توار بہ اَنت۔
چی ءَ کہ دُگنیا ءِ اندر ءَ شرپدار اَنت ھما راج کہ زاتی واھگ ءُ واھشتاں پہ راجی سیت ءُ نپّانی موکگ ءَ کُربان کن اَنت ، ءُ ما ھم پہ وتی راجی سیت ءُ نپّ ، وشھالیں زِندمان ءُ گورگیں بام ، آسودگ ءُ آجوئیں آکبت ءِ واستا دیمونی دَیَگ ءَ اِیں دانکہ مئے آیوکیں پدریچ پہ مُجّتی گُلام مہ بیت ، ءُ گُلامی ھما نادْراھی اِنت کہ ترا چہ اندر ءَ چو رمیز ءَ وارت ءُ کْواپگ کنت۔
بَہ کَول ء واجہ چی گویرا کہ وتی گوھریں گالانی تہ ءَ جاھے گْوش اِیت: ” بِہ مِر! بلے زِرد (ضمیر ) سواد ءَ مہ جن ، چی ءَ کہ اے تئی سودا نہ اِنت بلکیں آیوکیں پدریچ ءِ سودا اِنت ” ۔
ھمے وڑ ءَ اَبّاس ھان سنگین ایڈوکیٹ ( عباس خان سنگین ایڈوکیٹ ) وتی گْراں بهائیں دانکانی تہ ءَ گْوش اِیت: ” ھما وت ءَ گوں آپ ءَ شود اَنت آ تھنا پوشاک مَٹّ کن اَنت ، اگاں آ گوں ھیداں وت ءَ شود اَنت گُڑا تالِہ ءَ بدل کن اَنت ۔ اگاں کسے وت ءَ گوں ھوناں شود اِیت آ راجدپتر ءَ بدل کنت ” ۔
ھمے دیمونیانی رِد ءَ مرچی مئے اے سالونکیں بچّ کہ وتی واھگ ءُ ارماناں ھوار سرانی کُربانی دَیَگ ءَ اَنت دانکہ ما گُلامی ءَ گوں آجوئی ءَ بدل بَہ کن اِیں ءُ نوکیں راجدپترے بِہ نویسں ءُ گیدی ءَ وتی راجی پجّار ءَ چیدگ بِہ کن اِیں ، ریاست پاکستان ستر زُلمانی کھر بِہ گْوار اِیت ءُ آسے رُوک بِہ کنت ، بلے جزماں کہ بلوچ راج وتی داتگیں دیمونیانی باپُشت ءَ گُلام ءُ ریزاں بندیگیں سرڈگار ءَ موک اِیت ءُ آجو کنت۔
چی ءَ کہ ما ھم وتی زمین ءِ دِھکان اِیں ، اے دِھکاناں زمین ءَ آپ ءِ بدل ءَ ھون رِتکگ ءُ آجوئی ءِ کِشار سبزینتگ، ما ھم لوٹ اِیں کہ مئے ڈگار بِہ سبز اِیت ءُ آیوکیں پدریچ ساوڑیں نودانی ھونکّیں ساھگ ءَ زِند بِہ گْوازینیت گُڑا پہ آپینکی ءَ پادگ لانچگی اَنت ءُ کوڈال ماں کُوپگ ءَ، اگاں نا رند ءَ ریزبند شرتگ ءِ دیمپان بیت گُڑا ھِچّ وڑیں ارمانی چراگے بال اِت نہ کنت کہ ما وت ءَ چہ تھاری ءَ گیشینت بِہ کن اِیں ءُ راستیں دگ ءَ راھی بِہ بَہ اِیں۔
پمیشکا مرچی من پھر بند آں کہ من ھما سنگتانی سنگت ءُ ھمراہ بوتگ آں کہ آیاں پہ بچکند مَرگ گْوانک جتگ ءُ امباز اِتگ ، ءُ مرچی ھم من ھما سنگتانی ھمراھاں کہ آ پہ بچکند ءُ شان مرگ ءَ توار جن اَنت ءُ پہ آیوکیں پدریچ ءَ نوکیں درور ءُ درونتے اِیر کنگ ءَ اَنت، گُڑا اے ھبر ءَ مارا راجدپتر ءُ راجانی گْوستانک گْوش اِیت کہ کُربانی دِیوکیں راجاں گیدی ءِ ھِچّ زُوراک ءِ زُورانسری پہ ابد ءُ کدی گُلام داشت نہ کنت۔
گُڑا من پہ مڑاہ مات ناز بی بی ءُ کماش یارجان ءِ ھمبرائی ءَ پہ ماتیں وتن ءِ دیمپانی ءَ سر بکشاتگیں کُلیں شھیدانی کھولاں اے گْوش آں کہ مئے راجی شھیدانی ھونانی مُزّ آجوئی اِنت۔ ءُ آجوئی مئے وشھالیں آکبت ءِ مانزمان اِنت ، ابید چہ آجوئی ءَ ما وتی جِند ءِ سرڈگار ءِ سر ءَ کدی پہ اِیمن ءُ کرار نہ بَہ اِیں ، پمیشکا مارا اے دیمونی دَیَگ ءِ درچ داں آجوئی ءَ برجاہ دارگی اِنت دانکہ باندا ما چہ وتی جِند ءِ ساھگ ءَ درآمد مہ بَہ اِیں۔
ودار ودار ءَ وت ءَ نوبتے بِہ مٹّائیت
اے آس مینتگیں زرد ءِ ھبر نہ بیت دانکے
