جُھد وتی بچّاں وت درچنت کہ آ پہ جُھد ءُ زمین ءَ رُستگ اَنت، گُڑا سر ءُ سِنگ ءِ جنگ ءَ الم ءَ پدی نہ بنت۔ وتی تاسپیں سراں پہ گُلزمین ءِ سینگارگ ءَ کُربان کن اَنت، زند ءِ ھر مشکلانی دیمپانی کنگ ءَ ساڑی بنت، پرچا کہ آیانی لوٹ بس زمین اِنت، راج اِنت، باندات اِنت، ناکہ دِگہ تماہ ءُ واھشت۔ نہ دِگہ لوٹ ءُ گرز، پرچا کہ زمین بیت من باں، راج بیت، گنجیں باندات بیت۔ جنگ ترا گاری ءَ کدی ھم نیل اِیت ءُ ترا مُدام تمرد کنت ءُ تئی وابیں راج ءَ آگائی ءِ درس ءَ دنت۔ دیم پہ منزل ءَ جُنزگ ءِ سِکین ءَ دنت۔ وتی پجّار ءِ ھیال ءَ دنت، وتی ھستی ءُ نیستی ءِ مارِشت ءَ دنت، ترا جیڑگ ءِ توکل بکش اِیت پمشکا جنگ ترا رکّین اِیت ءُ گاری ءَ نیل اِیت۔
ھزّا یک کسانسلیں سرمچارے اَت، چوش نہ اِنت کہ اے جنگ ءَ بس ھزّا بیتگ کہ کم اُمری ءَ اے گْرانیں راھے پہ وت گچین کُرتگ، چوشیں کسانسال ھزاراں بیتگ ءُ انگت ھست کہ جنگ ءِ میدان ءَ گوں دُژمن ءَ جنگ ءَ اَنت، بلے ھزّا یک مھروان ءُ وش ھبریں سنگتے اَت۔ آئی پکر بس ھمیش اَت ھر وھد ءَ گوں سنگتاں ھمراہ بہ باں ءُ راجی آجوئی ءِ واستا جنگ بِہ کناں، بلکیں وتی اُمر ءَ چِہ گیشتر کار بِہ کناں دانکہ کسے مہ گْوش اِیت کہ ھزّا گونڈلے ءُ اے سپر شر نہ اِنت پہ ھزّا ءَ، بلے ھزّا ھر سپر ءِ چیدگے اَت، نورے اَت، جنگولے اَت۔
ھزّا دکہ آ وھد ءَ کوہ ءَ نہ اَت سک کسان اَت، بلے سرمچارے اَت۔ پہ جُھد ءَ ھُبّناکی یے مُھکم اَت دانکہ تُپنگے بڈّ ءَ کُت ءُ راجی جُھد ءِ بھر بوت۔ بلے اے کسانسالیں سرمچار ءَ کدی نہ گْوشتگ کہ گرمیں، سردیں شپیں یا روچیں، پرچا کہ ھزّا کسانی ءَ سرمچارے اَت ءُ سرمچار اے چیزاں کدی ھم نہ چار اَنت، آ بس وتی زمہ داری ءُ کاراں گوں دلگُوش ءُ کناں۔۔۔
ھزّا پکری سنگتے اَت ءُ آئی ھرچ گپّے بِہ کناں کم بنت، پرچا کہ پکر ءُ کار کسی کیل کنگ نہ بنت۔ بس لھتیں چیز چم دید بنت ءُ دل گْوش اِیت کہ آیاں کلمبند بِہ کن آں، اے کسانسالیں سرمچار ءَ ھزار دِگہ کسانسالیں سرمچار ودی کُتگ، دِگہ ھزار ودی بیت، بلے اے جنگ وتی شھیداں ھچبَر شموشکار نہ بیت، پرچا کہ اے جنگ ھمیشاں آپ ءِ بدل ھون داتگ ءُ سبزینتگ۔۔۔۔۔
***
