گیر کہ وھدے چو پُلّ ءَ سّرپ اَنت، گُڑا وشبو شِنگ ءُ آتار بنت، بلے ھمے آتاریں وشبو زِرد ءِ تاھِیر ءَ پُل اِیت ءُ دِل ءَ چو سوچن ءَ سُمب اِیت، سُمب اِیت پرے واستا کہ آئی گیرانی اُوپار کنگ پہ مئے نِزوریں ھاٹیگ ءَ بلائیں ھبرے، پمشکا من گْوش آں کہ ما آ اُوپار ءُ دِل ءِ واھُند نہ اِیں کہ وپا ءِ پُلّ ءِ گیرانی برداش کنگ بِہ بیت، بلے ھو اے اُوں راستے کہ آئی ءِ گیر مئے رھشُون ءُ راھدربر، تچکیں دگ ءِ شون، آجوئی ءِ سِکین، کُربانی ءِ سبکّ، گُلامی ءِ ھِلاپ ءَ مُھکمیں جُھد، ایردستیں راج ءِ دوستی مارا چہ سِدگ ءِ بدل ءَ گیش تمرد ءُ مُھکم کنت۔۔۔۔۔۔۔
میجر آسمی وپا پُلّے اَت، ءُ آئی ءِ وشبو تانسریں ڈیھ ءُ گُلیں کولواہ ءِ ھر دمک ءُ در، کور ءُ کیلگ، کوہ ءُ دمناں شنگ ءُ تالان اَت، ءُ بدواہ ءَ را میجر وپا ءِ مِسکیں بوہ ءَ بیمّ آماچ کُتگ اَت، پمشکا گوں ھرکس ءَ کہ ڈیکے دات آئی ءِ زُبان ءَ آسمی وپا ءِ نام اَت کہ من شُمارا اِنچو لکّ کلدار دیاں شُما من ءَ وپا ءِ ڈسّ نِشان ءَ بِہ دے اِت، بلے مھلوک شیوار اَت کہ وپا مئے دردوار ءُ تو مئے دُژمِن، گوں دُژمن ءَ نِندگ ءُ وپا ءِ ھالانی دَیَگ پہ ما راج ءِ بگیر ءَ ردکاری ءِ دَروَر اِنت، پرے ھاتِر ءَ دُژمن ھر نیمگ ءَ بے سوبی ءِ ھرجان اَت۔
وپا ءَ گوں کسے ءَ کہ ھال بِہ کُرت اِیں کہ وپا ھند ءُ دمگاں دُژمِنیں لشکر ءِ ھالاں دئے، گُڑا آئی پہ بچکندگ پسّو دات ءُ گْوشت لشکر ءَ پُروش وارتگ، بس مارا وتی توکل مُھکم کنگی اِنت، اِیشی ءِ چِرّک ءَ دیریں کہ آس کپتگ۔
وھدے وپا ءِ اے تمردی کِسّہ منی چمّانی دیم ءَ گْوستگ، پہ راستی من وت ءَ باتِن ءَ وش بھتے سرپد بیتگ آں، وش بھت اے ھاتِر ءَ کہ من گوں اے وپا ءِ پُلّ ءَ کسانیں وھدے ءَ یکجاہ بوتگ آں، پمشکا من گْوش آں کہ چوشیں تمردیں سرانی یکجاھی ءُ نیاد وش بھتاناں نسیب بیت، ءُ اے موہ من ءَ رستگ کہ من چہ وپا ءِ مجلِس ءُ گپّاں تمردی ءِ درونت ونتگ۔۔۔۔۔۔۔۔
اے درگت ءَ من چو نبشتہ نہ کن آں کہ آسمی جان تو رپتگ ئے ءُ دُژمِن ءَ سوب کُتگ، پرچا کہ من زاناں ءُ تئی گوم ءَ یک کسانیں وھدے ءِ گْوازینگ ءِ شرپ ھم منی وڑیں کسانیں مردمے ءَ رستگ ءُ مارا بے مُلّیں زانت بکشاتگ، پمشکا من پہ دِلجمی گْوش آں کہ تو وتی دابیں ھزاراں وپا ودی کُتگ کہ آ چو تئی داب ءَ گوں اے گُلزمین ءَ وپا بِہ کن اَنت ءُ اے راجی آجوئی ءِ جنگ ءَ دیم ءَ بِہ بر اَنت، پرچا کہ تئی پکر یک مُھکمیں پکرے بوتگ ءُ اے پکر تو کولواہ ءِ لوگ لوگ ءَ سر کُتگ کہ ترا چہ پد ھزار آسمی وپا ودی بہ بیت۔۔۔۔۔۔۔۔
وپا جان! بس ترا گیر کاراں، تھنا من نہ، بلکیں ترا سنگت دْراھیں گیر کار اَنت تئی کِردار ءِ سِپت ءَ کن اَنت، ءُ ھما کہ تئی دیوان ءُ تئی ھمراھی ءِ شرپے ھاسِل بوتگ، تئی شھدیں بچکنداں گیر کار اَنت، تئی شیشاریں مھراں گیر کار اَنت، تئی کرار بکشوکیں ٹھکاں گیر کار اَنت، ءُ تو سک گیر کائے وپا، بِہ گِندئے ھما مارِشت گوں لبزاں بْیان کنگ مہ بیت۔۔۔۔۔۔۔۔
راست گْوشتگ وپا جان تو! کہ بیدے شھادت ءُ نمیرانی ءَ دِگہ مستریں شرپ نیست۔۔۔۔۔۔۔ءُ تو ھم چو آ بامردانی داب ءَ شھیدی ءِ جام نوش اِت ءُ پہ مُدامی نمیران بوت ئِے۔ ما وش بھتیں کہ تئی وڑیں یک ھستی یے ءِ دیواناں چہ وت ءَ بے بھر نہ کُتگ، ءُ تئی پکر ءِ ھمسپر ءُ اے دگ ءَ جُنزان داں آجوئی ءِ مُرادانی مِنزل ءَ۔۔۔۔۔۔
***
