(میجر مھمد کریم پنّام ء مُلّا بھرام)
اولی بھر
” نوبت ءِ دل گُشئے تیرے ءَ سُپتگ اَت
تیوگیں اَھد اندوھاں ماں رُپتگ اَت "
من ءَ چہ بیمّارستان ءِ بُرّ ءُ بین جاہ ءَ کش اِت اِش ءُ ماں کُوٹی ءَ آؤرت اِش، من نادراہ تھت ءِ سر ءَ تچک اِت آں کہ اُبینگ بوت آں، من کہ سما کُت چاراں منی کش ءِ دوئیں سنگت وت ما وت گپّ ءَ اَنت ءُ گْوشگ ءَ اَنت کہ مُلّا بھرام گوں ھپت سنگت ءَ شھید بوتگ، من کہ اے ھبر اِش کُت انچو جھ سرّ اِت آں ءُ وتی کمبل دُور کُت، چہ سنگتاں پول کُت کہ من واب گِندگ ءَ آں یا شُما پہ راستی ھبر ءَ اِت کہ مُلّا بھرام گوں سنگتاں شھید بوتگ۔۔۔۔۔۔۔۔۔؟
سنگتاں کہ منی ھبرّگی دیست، گُڑا سنگتے ءَ گوں لھمیں گالوارے ءَ دِرّائینت ءُ گْوشت کہ ھو! راستے کہ مُلّا بھرام گوں سنگتاں شھید بوتگ۔ اے ھبر ءِ اِشکنگ ءَ ھور منی دیم ءَ مُلّا ءِ ملنگیں بالاد، پُربچکندیں دْروشم، مھروانیں گپّ ءُ ھبر، نُگرھیں دانکانی درشان، کستِریں سنگتانی ھیال ءُ دِلگوش، کماشانی شرپ، نتُرسی ءُ جنگولی ءِ توکل بکشیں درونت، تْراولیں پند ءَ ھمگنگلیں راھیانی سِکین ءُ دِلبڈّی، جنگی رِپک ءُ ھُنرانی سوھوئیں بامرد، بے تماہ ءُ گُلیں گُلزمین ءِ شیدائی، سائجی ءُ مزن بند ءِ چیدگ، کُلبر ءُ تگران ءِ جڑکوکیں بْرمش، بُلیدہ ءُ زامُران ءِ چموکیں اِستال، بالگتر ءُ پروم ءِ اُوست، بانسر ءِ ارواہ ءُ تانسریں بلوچستان ءِ اُمیت۔۔۔۔۔۔۔
مُلّا گوں وتی بے مُلّیں کارِست ءِ سانجارویں رنگاں زِر ءِ دِلبند ءَ تالان اَت، چو دِرین ءَ آزمانے مانپوشتگ اَت ءُ کلکشیں راھے ڈسّگ ءَ اَت، چو پچیں کِتابے ءَ پہ وانگ ءُ وتی پھمگ ءَ تاک تاک اَت ءُ منی جیڑگانی سر دُور سِستگ اَت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔، بلے مُلّا گوں وتی ملنگ ءُ درویش سِپتیں بالاد ءَ منی دیم ءَ میلانک ءُ پہ بچکند جنگی کِسّھاں درشانگ ءَ اَت، انچو سما بوت کہ کالِد ءُ دِلجان چہ مانِشاں پاد اَتکگ اَنت ءُ دیم پہ مُلّا ءِ وش آتکی ءَ پیداک اَنت کہ واجہ گُلام مھمد ءُ کماشیں سدّو پہ تئی پُرمھریں بچکنداں مُرادِیگ اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
بیا پہ ھزار مُرادے کہ پہ تو کاڑانی سروک گُلزمین بانور اِنت، ترا گوں اے چوتاریں پوشاکاں دیوان ءَ بَریں ءُ مولانا ابدالھالک ( عبدالخالق ) تئی نِکاہ ءَ وان اِیت ءُ کچکول بھار تئی سالونکی ءِ وش آتکی سَوت جنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔
گوں ھمے جیڑگاں سر ءُ چیر اِت آں کہ نرسے اتک ءُ من ءَ سُوچِنے جت، گوں اے سُوچِن ءِ جَنَگ ءَ ھوار من ءَ واب ءَ پنجگاں زُرت ءُ من واب کپت آں۔
کلاکے یا نیم کلاک ءَ رند کہ من بُست کُت، چاراں ھما نرس منی کشّ ءَ اُوشتاتگ ءُ دومی ڈِرپ ءِ جَنَگ ءَ گُلائیش اِنت، بلے منی بُست کنگ ءَ ھور مُلّا گوں بچکندگاں سھرا بوت ءُ گْوشگ ءَ اَت کہ اے جنگ ما مُدام گْوشتگ کہ مئے ھونانی ھوشامی اِنت، ءُ تُنّاپیں گُلزمین ءِ ھینّاری مارا گوں وتی ھوناں پُروشگی اِنت۔
مارا پہ بندیگیں مات ءُ ایردستیں راج ءِ آجوئی ءَ مزنیں پندے بُرّگی اَت، بلے مئے پند چہ ھمد ءَ آسر بوت ءُ نوں اے بار شُمئے کُوپگان اِنت دانکہ مِنزل ءَ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
من کہ مُلّا ءِ اے ھبر اِش کُرت آں، گُڑا پسّہ تّرینت گْوشت، مُلّا من گوں تئی یکّ گپّے ءَ تِپاک نہ کن آں، ” مئے پند چہ ھمد ءَ آسر بوت ” ، بلکیں تئی پند دانکہ آجوئی ءَ برجاہ ءُ مئے دابیں نِزوریں راھیاں دِلبڈّی ءُ سِکین دنت کہ آجوئی دیمونیانی برورد اِنت۔ شُما ھما دیمونی پہ مئے واستا، پہ زیرزندیں راج ءُ ریزاں بندیگیں گُلزمین ءِ واستا داتگ، ھما دیمونی ءِ لیکہ ءَ توامیں راج وتی بِہ کنت ءُ اے درآمدیں زُورگِر ءَ اَچ وتی ڈیھ ءِ کشّگ ءَ گوں یکمُشتی ءَ پاد بیا اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔
روان اِنت۔۔۔۔
٭٭٭
