ششُمی ءُ گُڈّی بھر
” زِی کہ گار ءُ بیگواہ اَت بستگیں مُجاں وھد ءِ
آ چِراگ کَے ءَ زانتگ مرچی روچ ءِ درور بیت “
پراز جان! من نہ زانت کہ تو پرچا پہ وتی شیئر ءَ اِنچو اِشتاپی ئے، چی ءَ کہ تئی دِل ءَ مُرادانی ماسگے بستگ اَت ءُ پہ پرّیچگ ءَ مھتل اَت۔ تو پہ ملکموت ءِ بیھار ءَ لانکبند اِت ئے، تو پہ راج ءَ ابدمان ءُ زِندمان ساچیں کِردارے ءِ پیلو کنگ ءَ چاڑِکّہ اِت ئے۔ ترا چہ ادارُکی زِند ءُ گُلگرکیں ورنائی ءِ شادِھاں گیش راجی آکبت ءِ مھراں ھُدوناک کُتگ اَت۔ ترا چہ مات زُبید ( زُبیدہ ) ءَ گیش ماتیں گُلزمین ءِ اِشک ءَ وتی امبازاں زُرتگ اَت۔ تو چہ کماش مھمد ھسن ءِ نام ءَ گیش گُلیں راج ءِ نام رُژناہ کُت۔ تو چہ لاڑیں برات ءُ لاڑُکیں گْوھارانی مھراں گیش راج ءُ وشبوئیں ھاک ءِ مھرانی پاسپان اِت ئے۔ تو چہ لوگبانُک ءِ ودارِیگیں چمّانی ھوشام ءِ پُروشگ ءِ بدل ءَ راجی گُلامی ءِ تُنّ ءِ پُروشگ ءَ وتی نازاکیں سر گوں سنگتاں سوگات کُت۔ پمشکا ترا مرچی چہ مادگ ء کلات ءُ باگیں کولواہ ءَ ابید، تانسریں بلوچستان ءُ بلوچ راج گیر کار اِیت ءُ ستاشانی ندْر کنت، چی ءَ کہ تو یک انچیں دیمونی یے گوں سنگتاں داتگ، آ دیمونی بلوچ راج ءِ گْوستانک ءُ راجدپتر ءَ جُتا، ابدمان ءُ زِندمان ساچیں کارِستے ءِ نام ءَ نبشتگ ءُ گیر آرگ بیت، بلکیں پہ گیدی ءِ اے دِگہ ایردست ءُ گُلامیں راجاں پنت چکّاریں درونتے کہ مُدیمی وانگ ءُ وت ءَ پُولگ بیت۔۔۔۔۔۔۔۔
پراز جان! من مرچی تئی رَوَگ ءَ ھِچّ رنگ ءَ بژنیگ نہ آں، چی ءَ کہ تو پہ راج ءِ اِشکندیں واھشتانی مُجّتی ئیں سیراپی ءَ کولیگ بوت ئے، بلے اے ھبر من ءَ مُدام کولنج اِنت کہ من تئی شیئر پرچا شرّ نہ کُت ءُ پہ ترا روان نہ دات۔
آ شیئر ءِ تہ ءَ تو زان ئے چے گْوش ئے۔۔۔۔۔۔۔۔۔؟
مارا مات ءِ گماں پہ ودار چوش کُت
زِند ءِ ایردستی ءَ باتِن ءَ جوش کُت
گنجیں دُنیا وتی جِند ءَ دلگوش مُدام
مارا مئے واھگاں، پہ وتن پوش کُت
گْوست ءِ آدینک ءَ پلگار ءُ کِسّہ مکن
ما ملنگیں پہ ڈیھ، پہ ڈگار ھوش کُت
کُور ءُ لنگاناں داستانے نام ءَ نہ بیت
ما زَمیؔر زِندگی پہ وپا چوش کُت
یار پراز جان! تو راست گْوش ئے، گْوست ءِ آدینک پلگارگی اِنت، اگاں نا کُور ءُ لنگاناں راجدپتر ءِ تاکدیماں کدی نام نہ بیت، بلکیں نام تئی وڑیں پِدائی ءُ راج ءِ سرمچنڈیں بچّ ءُ سراناں نام بیت۔ پہ راج ءِ ھاتِر ءَ دیمونی دِیوکیں سراناں نام بیت، ءُ تو یک انچیں نامے راجدپتر ءُ گْوستانک ءِ تاکاں نبشتگ کُت، وھد ءِ ھِچّ وڑیں گْورگند، شلّمیں آھِرّ آ نام ءَ کرُوت نہ کنت، پرچا کہ بلوچ راج ءِ ھر دِل پہ شُمئے شیشاریں ناماں گوھریں راجدپترے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
بَہ کَول ء ڈاکٹر چے گویرا: پِگر ءُ دِیدانک ءِ دامُن ءَ جم بوتگیں مردُم مزن شانیں مکسد دزگِر اَنت، بلکیں بالادانی چپّ ءُ چاگِرد ءِ مردُم مِنزل ءِ نام ءَ مِنزل ءَ ببا دے اَنت۔
مرچی تو گوں سنگتاں ھما پِگر ءِ دامُن ءَ رُدوم زُرتگ اَت، کہ آ پِگر ءَ گوں گْراں بھائیں مکسدے ھمگْرنچ اِنت۔ آ گْراں بھائیں مکسد راجی آجوئی اِنت، ابید آجوئی ءَ اِنسان چہ وتی اِنسانی کالب ءَ در کَیت ءُ ھیوانی ءِ سِیمسراں سر بیت۔دومی زُورگِر کہ تئی ڈیھ ءَ کْوزہ کنت ءُ ترا گُلام دار اِیت، گُڑا آئی ءِ نِگاھاں تئی ءُ ھیوان ءِ درور یک اِنت۔
پمشکا پہ یک ایردست ءُ گُلامیں راجے ءَ اے الم اِنت کہ پہ وتی آکبت ءَ وت بِہ جیڑ اِیت ءُ رُنگرائیں کِشکاں سپر بِہ کنت دانکہ تچکیں دگ ءَ سر بِہ بیت، اگاں نا دُژمِن ءِ دائم ءَ بے سوبیں واھگ ءُ ارمان ھمیش اِنت کہ تو ھمے رُنگراھاں سر سر بجن ئے ءُ دانکہ بیگواہ بِہ بَہ ئے، بلے پہ وتی رُوژنائیں آکبت ءَ جیڑگ ءُ مارِشتانی آسگ تئی کار اِنت، پرچا کہ پہ ترا دِگہ کسے نئیت ءُ مِنزلے گوناپ نہ دنت۔ بلکیں زانت ءُ زانگ ءِ ھمراھی ءَ گُلامی ءِ بگیر ءَ اَمَل ءُ جُھد ھژدری اِنت، چی ءَ کہ تھنا زانت ءُ زانگ درد نہ وارت داں آئی ءِ ھواری ءَ اَمَل ءُ جُھدے مہ بیت، بلے شُما گوں وتی زانت ءُ پھم ءِ ھواری ءَ اَمَل کُت ءُ پیشداشت کہ لیکو ءِ مُھکم ءُ ھسار بالادانی کِرّ ءَ اَمَل ءِ چے بِستار۔ پرے ھاتِر ءَ مرچی شُمئے اے رپتگیں رند پداں آجوئی ءِ زیمرے چو دْرد ءَ شلگ ءَ اِنت ءُ ھر ھمُک بالاد ءِ سمایے گوں وت بُرتگ۔ پمشکا کواس ءُ سوھوئیں بالاد اے گپّ ءَ دائم گْوش اَنت کہ نام ءُ نامداری، اِزّت ءُ شرپداری چہ وتی جِند ءِ بُلندیں توکل ءَ اِنسان ءَ را رس اِیت، ناکہ پِت ءُ پیرُکانی سر ءَ پہ پھر بندگ ءَ۔ چی ءَ کہ رد ءَ جار بادشاہی رد بِہ گْوش، بلکیں گْوستانک دیمپانی کنوکیں بامردانی نبیسّگ بیت، وش آتک ءُ چانٹ ءِ دپ ءَ سر سُجدگ ءَ دور دِیوکانی نہ۔ پرے ھاتِر ءَ گْوش اَنت کہ کازماس ءِ گْراں بھائیں چیز مارِشت اِنت کہ آ ھر اِنسان ءِ کِرّ ءَ نہ بیت، ھمے مارِشت اَت کہ ترا گوں سنگتاں راجی آجوئی ءِ موکگ ءِ سِکین ءُ ندْریگ بُوَگ ءِ ھاٹیگ شکسات ئِے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
پراز جان! من گُڈّی ءَ ھمے گْوش آں کہ وھدے تئی ابدمانی ءِ ھال مات زُبید ءَ سر بوتگ،آ الم گوں تئی گْوست ءُ کسانی ءِ گیراں گیروشگ بوتگ، چی ءَ کہ آئی ترا پہ لاڑ ءُ مُرادے رُودینتگ ءُ مزن کُرتگ۔ چہ آس ءُ آپ ءَ رکّ اِتگ، بلے تو گوں ماتیں گُلزمین ءِ مھراں سر ءُ چیر اِت ئے۔
ترا ماتیں گُلزمین ءِ مھرانی ھوشام ءَ انچو گْورجتگ اَت ءُ ھِینّاری اِت ئے، کہ ترا زِند ءِ ھِچّ دِگہ ارمان ءُ واھگے نیست اَت۔ بس تو پہ ھمے ھوشام ءَ جلان اِت ئے، چی ءَ کہ تو زانتگ اَت تئی ماتیں گُلزمین آجوئی ءِ ھوشام ءَ گْورجتگ ءُ ھِینّار اِنت۔ تو پہ ماتیں گُلزمین ءِ ھوشام ءُ ھِینّاری ءِ پُروشگ ءَ دو پروری ءَ گوں رستریں لشکر ءَ دیم پہ دیم ءُ پنچ پروری ءَ تنگوئیں سر پہ ماتیں مرزبُوم ءَ بکشات ءُ ابدمان بوت ئے۔ ھمے داب ءَ ھپت پروری ءَ تو ھما گُلزمین ءِ دامُن ءَ کلّ کنگ بوت ئے، کہ اُود ءَ تئی ناپگ کلّ ءُ ھزاری ئیں واھگ ءُ ارمان تیجار بوتگ اَنت ءُ رُدوم اش زُرتگ۔ ءُ تو انگت زِندگ ءُ نمیران ئے، چی ءَ کہ شھید نہ مِر اَنت، بلکیں وتی ارواہ ءَ آیوکیں پدریچ ءِ باتِن ءَ کِش اَنت ءُ مُدیمی مان اَنت۔ پمشکا تو پہ مُدیمی زِندگ ءُ ابدمان ئے، ابدمان ئے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
مرگ تئی زِند ءِ گُلیں مُجّتی پیگام اِنت پراز!
جنگ بچکندے تئی توکل ءِ اِستینّ ءَ شلیت
تو گوں آشوبیں وتی ھکّل ءَ جُمبینت جھان
تو گوں ھونانی دْرد ءَ مھلبیں بانگواھے بلینت
ھلاس۔۔۔
