شپ ءَ نوکی وتی سْیاھیں شار سر ءَ کُتگ اَت ءُ من گوں گْوانکو ءَ مُلمہ اِت آں، من ءَ گُمان نہ اَت کہ اے تھار دیمگیں شپ ءَ وتی باتِن ءَ سھار ءُ آتارگ ءِ گوناپ ءُ بالاد ماں پتاتگ ءُ پہ سھرا بُوَگ ءَ مھتل اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔
اے ساھت ءَ من ابو ھاتم ءِ آزمانک ” ھونی ئیں چمّ ” ءِ وانگ ءَ دِلگوش اِت آں کہ منی کش ءَ نِشتگیں سنگت ءَ دِرّائینت کہ پنجگور ءُ نوشکی ءَ لھتیں تْراک ءُ تیرگواری ءِ اھوال اِنت، من کمیں وتی دلگوش گْور کُت ءُ گْوشت: ھو! اے گُڑا الم ءَ راجپانیں سرمچنڈ بَہ اَنت۔
چہ اے پسّو ءَ پد، من پد ءَ گوں ابو ھاتم ءِ ھونی ئیں چمُ ءِ وانگ ءَ مُلمہ بوت آں۔ من کہ آزمانک ءِ گُڈّی ءَ سر بوت آں سنگت ءَ را گْوانکو دست ءَ اَت ءُ پہ بچکند گْوشت ئے، ترا گپّے بِہ گْوش آں! من پہ ھبکّھی چار اِت ءُ گْوشت: ھاں بِہ گْوش! ھیر اِنت۔۔۔۔۔۔؟؟
سنگت ءَ پد ءَ گوں سْرپتگیں لُنٹانی بچکند ءَ دِرّائینت ءُ گْوشت: ھبر ھیر اِنت، اے نوشکی ءُ پنجگور ءِ اُرش کنوک مجید برگیڈ ءِ پِدائی ءُ سر کولیگ کنوکیں جنگولاں، ءُ اِیشاں پوج ءِ دوئیں بُنجل کْوزہ کُرتگ اَنت ءُ جنگ برجاہ اِنت۔ وھدے من سنگت ءِ اے ھبر اِش کُت، چہ زُبان ءَ ناگتی در اتک، اَڑے کُربان، کُربان۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
کمیں بے تواری ءَ پد منی چمّانی آزمان ءَ دیمونی ءِ ھوناکیں اِستین ءُ کوکرانی شِنگگ ءَ ھوار دْرپشوکیں تاکدیمے وت ءَ نبیسّگ ءَ اَت۔
ھما تاکدیم! کہ بِہ گِندئے باندا بلوچ راج ءِ پُسّگ چہ اے تاکدیم ءَ مستریں تاکدیمے نبشتگ بِہ کن اَنت، بلے منی اھد ءِ دیمونیانی مستریں تاکدیم اَت۔۔۔۔۔۔۔۔۔
اے راستے کہ باندا چریشی ءَ چہ مستریں تاکدیمے نبیسّگ بیت، چی ءَ کہ اے جنگ داں آجوئی ءَ برجاہ اِنت۔ پمشکا من گْوش آں بلوچ راج چہ اے ھبر ءَ سوگہ ءُ شیوار، سوھو ءُ زانتکار بِہ بیت کہ آجوئی ھمے دابیں دیمونیانی برورد اِنت۔ ابید دیمونیاں، گْوستانک ءِ تاکاں ھِچّ چوشیں درورے نیست کہ راجے ءَ وتی آکبت پہ نِندگ ءُ چارگ ءَ پلگارگ اِتگ۔
جاھے ءَ روزا لکسمبرگ گْوش اِیت: “آ کہ چہ وتی جاہ ءَ نہ سُر اَنت، وتی سانکلاں نہ گِند اَنت “۔ مرچی اے منّانک ءُ زانت چکاریں درونت شھید ءُ پِدائیگیں سراں مارا داتگ ءُ شوناتگ کہ راج گوں نِندگ ءُ چارگ، کمرزانی ءِ بندگ ءُ بٹاک ءِ درشانگ ءَ آجو نہ بَہ اَنت، بلکیں پہ آجوئی ءِ کٹّگ ءَ وت ءَ کولیگ بِہ کن آیوکیں پدریچ ءَ دگ ءُ کِشکے شون دئے دانکہ باندا میارِیگ مہ بَہ ئے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ھمے وڑ ءَ مارا اے ھبر یات دارگی اِنت کہ ما مُدام راجدپتر ءُ گْوستانک ءِ گپّ ءَ جن اِیں، بلے اے ھبر ءَ الم بِہ زانیں کہ راجدپتر ءُ گْوستانک مئے شُمے مرچیگیں دیمونیاں گوں نبشتگ بُوَگ ءَ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
وھدے آیوکیں پدریچ اے دیمونیانی گوناپ داتگیں داستاناں وان ایت، گُڑا وتی سر ءَ پھر بند اِیت ءُ وت ھم ھمے راہ ءَ پہ پند بُرّگ ءَ گاماں دیم ءَ شھار دنت ءُ دُژمِن ءَ ھمے کلوہ ءَ دنت کہ من پہ ماتیں گُلزمین ءَ ندْریگ بوتگیں سرانی پُسّگاں، من پہ ڈیھ ءَ پِدائی کُتگیں کُنگُرانی پُشپداں، من ھما ھسار بالادانی زھگاں کہ آیاں تئی زِندان ءِ تھارونکیں کُوٹی ءِ اندر ءَ درد ءُ دور سگ ءُ اُوپار کُرتگ اَنت، بلے چہ وتی دِیدانک ءَ گامے پُشت ءَ پدکِنِزگ ءِ بدل ءَ دیم ءَ شھار داتگ ءُ وتی ھستمان پہ راجی ھستمان ءَ ببا داتگ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
پمشکا من اے گپّ ءَ پہ مُھکمیں اُمیتے گْوش آں کہ مھر پہ وتی مکسد ءِ دزگِرگ ءِ ھاتِر ءَ چہ ساہ ءُ سر ءَ سرگْوزگ ءِ نام اِنت، زِندمان ءِ ندْر کنگ ءُ ابدمانیں زندگی ءِ نام اِنت، وتی زِرد ءِ توامیں واھگ ءُ واھشتانی دیمونی دَیگ ءِ نام اِنت، ھمے ارمان چہ مرگ ءَ پد مُجّتی زندگی اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔
مرچی بلوچ راج ءِ تنگوئیں بچّ چہ وتی ادارُکی زِندمان ءَ سرگْوستگ اَنت ءُ راجی زِندمان ءِ رکّینگ ءَ جَوریں ملکموت ءَ امبازگ ءَ اَنت، چی ءَ کہ آ اے ھبر ءَ بلد ءُ سوھو اَنت کہ گُلامی ءِ ھون ھوشامیں تُنّ گوں آجوئی ءَ پُروشگی اِنت، وھدے آجوئی ءِ رگام شنز اِیت، گُڑا ایردستی ءُ گُلامی ءِ سانکل بُج اَنت ءُ شاتکامیانی منگیر مِکّ بیت۔ پرے ھاتِر ءَ بلوچ راج ءَ ھوار پہ ایردست ءُ گُلامیں راجاں واجہ چی گویرا ءِ اے گوھریں دانک پہ مُدیمی سِکین ءُ درونتے۔
واجہ چی گویرا گْوش اِیت: بِہ مِر، بلے زِرد ءِ سودا ءَ کدی مہ کن، چی ءَ کہ اے تئی سودا نہ آیوکیں پدریچ ءِ سودا اِنت (مر جاو لیکن ضمیر کا سودا ہرگز مت کرو کیونکہ یہ تمہارا سودا نہیں نسلوں کا سوداہے)۔
مرچی بلوچ راج ءِ سر ندْر ءُ کولیگ کنوکیں پُسّگ جنگ ءِ پِڑ ءَ گوں دلیر ءُ بھادُری ءَ ساڑی اَنت، وتی سرانی دیمونی دَیَگ ءَ اَنت ءُ پہ ما اے درونت ءَ نبیسّگ ءَ اَنت کہ تو اگاں لوٹ ئے کہ من زندگ بِہ بَہ آں، گُڑا تئی سر ءَ راجی زِندمان ءِ پھازگ ءُ رکّینگ ھژدری اِنت۔
ءُ بلوچ راجدپتر ءِ اندر ءَ گوں دُژمِن ءَ اے اولی جنگ اِنت کہ گُل ھان نسیر ءُ آزات جمالدینی ءِ بُوستانیں نوشکی، اِزّت ءُ لالا منیر ءِ مِھرُکیں پنجگور ءَ اے رنگ ءَ برجاہ منتگ ءُ دُژمِن ءِ بازیں لدیگ ءُ بشوشگ جھندمی کُتگ اَنت۔ دومی ارزِشت داریں ھبر ھمیش اِنت کہ نوشکی ءِ پوجی بُنجل ءَ وھدے پِدائی ئیں راجی جنگول کہ اُرش کن اَنت، بیست کلاک ءِ جنگ ءَ پد اُود ءَ ساڑی ئیں پوج ءِ زھگ ءُ زالبُولانی شرپ ءَ بلوچی دُود ءُ ربیدگانی رِد ءَ پھریز اَنت۔
چوش کہ دُژمِن ءَ گوں مئے مات ءُ گْوھاراں ھما اِنسانی کالِب ءَ در بدّیں کارپد کُرتگ اَنت، آ الم راجدپتر ءِ تاکاں پہ دائِمی مان اَنت، بلے بلوچ پُسّگاں جنگ ءِ نگیگیں ساھتاں دُژمِن ءِ لجّ ھم پھریز اِتگ دانکہ باندا منی دُود ءُ ربیدگاں ھوار اِنسانیت ءِ بالاد پُولِنگ ءُ اُگبال لپاشگ مہ بَہ اَنت، اگاں انگت کسے کَیت ءُ گْوش اِیت کہ بلوچ ناشرکار اَنت، گُڑا من پہ سِدک گْوش آں آ دُژمِن بِہ بیت یا دُژمِن ءِ کاسگ چٹّیں بلوچ بِہ بَہ اَنت، آ بلوچ راج ءِ اے الگر ءُ تمردیں آجوئی ءِ پِدائی ئیں جنگولانی دیم ءَ گوں وتی چِست ءُ ایر، رِپک ءُ پندلاں ھِچّ رنگ ءَ داشت نہ کنت، ناکہ آئی ءِ وتگڑیں ایٹمی ریاست گوں وتی دوتل دوپُوستیاں داشت کنت۔
اے درگت ءَ واجہ ھرمن ھیسے ( ہرمن ہیسے ) جاھے گْوش اِیت: ” هَر هَما مردُم وتی مَکسد ءَ سر بوت کنت
کہ اگاں آ جیڑگ، ودار کنگ ءُ گُژنگ بُوَگ زانت اِنت “۔
واجہ ھرمن ھیسے ءِ اے ھبر مرچی گوں ھورکیں شَکم ءَ راجی آجوئی ءِ جنگول ءُ سرمچنڈ مجید برگیڈ ءِ تِلائیں سنگتاں پیشداشت کہ راجی لیکہ ءُ سرڈگار ءِ مھر ءِ دیم ءَ تُنّ ءُ گُژن ءِ چے بِستار۔۔۔۔۔۔۔۔
اگاں انگت وسّاچیں ریاست پاکستان ءِ پارلیمنٹ ءَ نابُود ءُ نابکارے نِند اِیت ءُ ھمے ھبر ءَ گْوش اِیت کہ واجہ ءَ پیسر ءَ زُبان ءَ داتگ، اے ناشرکار اَنت، امن ءُ اِیمنی ءِ دُژمِن اَنت، گھبودی ءُ دیمروئی ءِ دُژمِن اَنت، بلے واجہ چرے گپّ ءَ شمشکار اِنت کہ اے ھمے لشکر اِنت کہ بلوچ ءِ لجّ ءُ ننگ آئی ءِ دست ءَ تار تار اِنت، بلوچ ءِ ڈیھ لگتمال کُتگ ئے، بلوچ ءِ مال ءُ مڈّیاں لُٹّ ءُ پُل کنگ ءَ اِنت، بلوچ ءِ نیلبومیں زِر پہ دریا ورداں ٹٹّ کنگ بوتگ، گُڑا انگت کسے چہ ادارُکی زِندمان ءِ تپس اِتگیں واھگانی گْواش ءَ در نہ کپ اِیت ءُ ریاست ءِ چانوگِر اِنت، آئی ءُ باروٹی ئیں لشکر ءِ مْیان ءَ ھِچّ وڑیں پرک ءُ درکے پش نہ کپ اِیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
مرچی ما بلوچ پُسّگے ءِ بِستار ءَ بِہ جیڑ اِیں ءُ وتی بالاد ءِ سر ءَ چمشانکے بِہ دے اِیں کہ ما کَے اِیں، گُڑا اے کُنگُریں ورناھانی دیمونی ءِ تاکدیم چو بام ءِ اِستال ءُ روچ ءِ رُژن ءَ جلشک اِیت ءُ وت ءَ سھرا کنت، چی ءَ کہ ھر کُنڈ ءَ کہ گْوستانک نبیسّگ بوتگ، آ گوں گُلام ءُ ایردستیں راج ءِ داتگیں دیمونیاں نبشتگ بوتگ۔
اے کلوہ کہ مجید برگیڈ ءِ سرمچندیں ورناھاں گوں وتی زگریں ھون ءُ سالونکی سرانی دیمونی ءَ داتگ، ھمے تئی راجدپتر ءُ گْوستانک اِنت کہ باندا آیوکیں پدریچ وت ءَ پول اِیت ءُ مادنیں دگ ءَ رھادگ بیت۔ بَہ کَول ء شھسسّائیں نتشے ( نطشے ) گوں وتی گوھریں دانکاں جاھے گْوش اِیت: “من ءَ مِھر اِنت گوں ھما ورناھاں کہ آ وتی ڈیھ ءَ پہ ندْر بُوَگ ءَ ابید دگہ ھِچّ اِزم نہ زان اَنت “۔
ھمے وشبوئیں ھاک ءِ مھر اِنت کہ چہ سراں سرگْوزگ،
شکّلیں نیادانی پتّر ءَ پیچّگ پرما اِیت، پمشکا بلوچ راج ءِ ھر ورنا سوھو ءُ شیوار بِہ بیت کہ بلوچ زھگے ءِ بسات ءَ منی کُوپگاں پہ راجی آکبت ءِ سمبرینگ ءَ کُجام ڈُبّہ ءُ زِمہ واری اِنت، اگاں مرچی بلوچ راج ءِ توامیں ورنا چہ اے ھبر ءَ پوہ ءُ سرپد بوت اَنت کہ مئے کِوپگاں راجی ڈُبّہ ءُ زِمہ واری یے ھست ءُ مارا پیلو کنگی اِنت، پہ ھمے ڈُبّہ ءِ پیلو کنگ ءَ مادنیں دگ ءَ درکپت اَنت ءُ پند بُرّگ ءَ جاڑی بوت اَنت، گُڑا کلوہ پہ شِنگ بُوَگ ءَ جڑکّگ ءَ دیر نہ کنت کہ تھاردیمگیں شپ ءِ بام ءَ داتگ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
پمشکا من گُڈُی ءَ یکرندے پد ءَ وتی بلوچ راج ءُ ورناھاں ھمے گْوش آں کہ مارا دیمونی دَیَگ ءِ دِیدانک برجاہ دارگی اِنت، چی ءَ کہ راج گوں دیمونیاں آجو ءُ زُوراک پد ءَ گرد اَنت، اگاں نا ابید ء دیمونیاں زُوراک ءِ زُورانسری برجاہ مان اِیت دانکہ تو چہ ھُنڈالاں ولگوج ءُ پہ مُجّتی گار ءُ گُمسار بِہ بَہ ئے۔
اگاں تو لوٹ ئے کہ من پہ مُدیمی ابدمان بِہ باں، گُڑا چو مجید برگیڈ ءِ سرمچنڈیں ورناھاں گُنگ ءُ بے تواری ءَ پُروش، تھاردیمگیں شپ ءِ دامُن ءَ چاک دئے ءُ گوں گُلزمین ءَ مھر ءِ وشبوھاں آتار، چی ءَ کہ ھمے مھر تئی ابدمانی ءِ مانزمان ءُ پہ مُدیمی زندگ کنت، چی ءَ کہ
دھر مٹّ اَنت ءُ نِشان چیدگ بنت
درد سوھان ءُ ھیال ریدگ بنت
آ کہ مرگ ءَ پہ مڑاہ امباز اَنت
آ تئی راج ءِ یلیں سرباز اَنت
***
