آزمانک
تاکریچ ءِ موسم اَت ءُ گِسانی دیم چہ درچکانی تاکاں زرد زرد اِت اَنت۔ گوریچ نوکی بْرمش کنان اَت ءُ مُرگانی توار چو آسُمی پُل ءَ سْرپگ ءَ اَت۔ سُھب ءِ سر ءَ مھلہ ناکو بھادین لٹّ ءَ جِکّ دیان دیم پہ مئے گِس ءَ پیداک اَت۔ وھدے ناکو بھادین کہ گِس ءَ سر بوت، گوں سر بُوَگ ءُ نِندگ ءِ شرت ءَ چہ منی کماش ءَ پولے کُت
ھاں ڑِے ناھاریں دادِین! ھالاں دے سوج ءَ چاکر ءِ بچّ میران ءِ لوگبانُک زَلمانیں آشی پوج ءَ چہ گِس ءَ چِست کُتگ ءُ وتی بُنجل ءَ بُرتگ، راستے۔۔۔۔۔۔۔۔؟؟
پِت ءَ جواب نہ داتگ اَت کہ مات ءَ دِرّائینت: اگاں ما انچو واب ءُ اِیمن بِہ بَہ اِیں، اِد ءَ تھنا آشی زَلمان نہ بیت، اے جمبوریں آچ گُڑا مئے دُرستانی کُڈُک ءُ گِداناں چو کْریچ ءُ اگریچ ءَ آس دنت۔
چہ مات ءِ پسّو ءَ پد ناکو بھادین گوں ھیرانی ئیں چمّاں مات ءِ نمیگ ءَ چارگ ءَ اَت کہ پِت ءَ شاکار اِت ءُ گْوشت: ناکو! اے نگیگیں جاوراں تھنا مئے میتگ گْورامبازاں نہ زُرتگ، بلکیں مرچی اے نگیگیں جاورانی دیمپان تانسریں ڈیھ ءُ ماتیں بُندر اِنت۔ دومی ناکو اے رستر ءُ ناھُودگاں دِگہ انچیں کار کُتگ کہ مئے زُبان آ گپّاں آؤرت نہ کنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ناکو بھادیں ءَ جکّگ ءَ پد دِرّائینت، منی دادیں بچّ! من چے ءَ سرپداں کہ مئے ڈیھ ءُ بُندر ءَ چے بُوَگ ءَ اِنت، بس چم کہ کپ اَنت اِنچو رمگ نہ گْواہ اِیت اِنچو پوجی گِنداں کہ ھلک ءُ میتگ، دوار ءُ ھنکین، دشت ءُ کُوچّگ، پٹّ ءُ گیابان، کوہ ءُ جنگلاں ویل اَنت۔ اے مئے زھگاں گوں بدّیں چمّاں نہ چار اَنت، گُڑا اِد ءَ پرچا ویل اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔؟
ناکو اے ھمیش اَنت! نُوں مارا اُلُس ءَ جیڑگی اِنت اِیشانی بارو ءَ، آیاں کہ جیڑ اِتگ کوہ آیانی ھنکین ءُ جنگجاہ گْواچنیں کِسّھاں گْوپگ ءَ اِنت۔ اگاں ما مرچی نہ مار اِت ءُ دست سر ءِ چیر ءَ کُت ءُ وشواب بوت اِیں، گُڑا بَہ کَول ء تئی جِنکّ نازاتون ئیگ ءَ اِد ءَ تھنا زَلمانیں آشی نہ بیت، بلکیں مئے کُلّیں آشی زَلمان ءُ ھمے آس ءِ اَنگر بَہ اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
من بے چِڑکّہ نِدارگ ءَ چارگ ءَ اِت آں کہ مات ءَ کُوپے چاہ ناکو بھادین ءِ دیم ءَ اِیر کُت ءُ گْوشت: کلام بِہ جنت کھرواریں دُژمِن ءَ، من چہ ھمے شُومّ ءُ شانزدہ ءِ جھسریاں ناکو ترا چاہ ءِ دَیَگ رَموشتگ، پَھِل کن۔ ناکو بھادین ءَ دپ ءِ تمباک کشّ اِت ءُ گْوشت: نا منی جِنکّ نا! اے دُژمِن ءَ کہ چو ماں بستگ، مارا وتی ٹھواری پیسر ءَ گِرگی اِنت، اگاں نا بَہ کَول ء شُمئیگ ءَ مئے کِشار آدْرو ءُ گوں پلاراں بیت۔۔۔۔۔۔۔۔
پِت ءَ ناکو بھادین ءِ پسّو دات ءُ گْوشت: ھو ناکو تو راست گْوش ئے! نُوں مُپتیں ٹاپار جَنَگی نہ اِنت، بلکیں مارا گوں وتی راج ءِ سرمچنڈاں ھمدست ءُ ھمراہ بُوَگی اِنت۔ آیانی کُوپگ ءِ گْرانیں بار وتی کنگی اِنت۔ ما کمییں بِہ جیڑ اِیں کہ آ اے گرم ءُ جلاں، تبد ءُ لِواراں، زِمستان ءِ سارتی، شرتگ ءُ تُوپان، ھار ءُ ایروپاں پہ کَے ءَ در پہ در اَنت۔۔۔۔۔۔۔؟
وھدے اے مارِشت مارا سرجمیں بلوچ راج ءَ را بوت ءُ ما گوں یکمُشتی ءَ پاد اتک اِیں، گُڑا دُژمِن شالا وتی جوھان ءَ زاگ نہ کنت، بلکیں مئے ڈگار ءِ سر ءَ پہ آئی ءَ ھر جوھار تاکچنڈ بیت۔ ءُ اے ھبر ءَ ھم ما بِہ زان اِیں، کہ اے درد ءِ ھیم ءُ تْرھگ ابید آجوئی ءَ کُچّل ءُ ھرّام اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
گوں اے گپّ ءِ ھلاسی ءَ پد ناکو بھادین ءَ چہ ھُکّہ ءَ دپے تمباک دپ ءَ کُت ءُ گْوشت: شر دادِین جان! تئی ھبر نہ اَنت پنت ءُ شون اَنت، بلے من رواں کمیں وتی جِنکّ گُلین ءَ گِنداں کہ دو روچیں آئی نیمگ ءَ درائی نہ کُتگ۔
ناکو بھادین ءَ پِت ءَ پسّہ دات ءُ گْوشت: شر ناکو! تو بُرو گُلین ءِ نیمگ ءَ، من ھم رواں دیم پہ جورِکّان ( کَورے ءِ نام اِنت ) ءَ بندے پِیشّ بُرّان ءُ کایاں کہ پسّانی بند ءُ پینڈ سِستگ اَنت۔ اگاں مرچی مہ رواں، گُڑا تئی جِنکّ نازاتون ءِ دست ءَ لٹّ ءِ کار کُتگ ھاھاھاھاھا۔
چہ دوھینانی کندگ ءُ ٹھک دَیَگ ءَ پد ناکو بھادین گُلین ءِ گِس ءَ رھادگ بوت ءُ پِت ءَ دیم دات پہ کوہ ءَ، بلے منی ھیال ءُ مجگ ءَ زَلمانیں آشی ءِ دردانی داستان ءُ شِنگ بوتگیں اکس وت ءَ نوک آشنا کنان اَت۔ ءُ ھمے آشنائی ءِ اندر ءَ منی زِند ءِ آزمان ءَ مُجاں اندیم کُتگ اَت ءُ بارگیں دگے سھرا اَت۔۔۔۔۔۔۔۔
کمیں بے تواری ءَ پد گوں زرد ءِ دِریکّگاں توارے چہ باتِن ءَ پُرشت ءُ گْوشگ ءَ لگ اِت، ھمیش اِنت دگ۔ جُنزے وَ شر! اگاں نا وت ءَ ببا دئے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
