آزمانک
شپ ءِ تاموریں بالاد ءُ چرّتانی پُرآشوبیں زیمر ءَ چمّانی پُرشتگیں واب یاگی کُتگ اَت ءُ ماں ھساراں وانڈہ اَت۔ باتِن ءِ آچش گِداریں آدینک ءَ وڑ وڑیں ھیال سھرا بوت ءُ پد ءَ وت ءَ نِوان کنان اِت اَنت، بلے من اجب ھیران اِت آں کہ چے بِہ کن آں۔
ھمے ساھت ءَ جیڑگ جیڑگ ءِ آپریچ ءَ اِیر رِیچان اَت ءُ ھمے دِرّائنتے کہ پادا چہ واب ءَ ، چہ شکر وابی ءَ اے تاموریں شپ بانگواہ نہ بیت ، ناکہ تئی ویرندانیں پِت ءُ پیرُکی میتگ دوبر آباد۔۔۔۔۔۔۔
کسانیں ساھتے ءَ گوں وت ءَ جیڑگ ءَ پد ، پد ءَ من سر پہ واب ءَ سرجاہ ءِ سر ءَ چگل دات کہ بِہ گِند ئے واب کپ آں ءُ چہ اے وسریں جیڑگانی دمب ءُ دریں گیابان ءَ آجو بَہ آں۔ من کہ سر اِیر کُرت ءُ چم رُمبُڑگ ءَ اِت اَنت چِرّتاں پد ءَ الھان کُرت ءُ جیڑگاناں، جیڑگے ءَ تکے ماندات ءُ گْوشگ ءَ لگ اِت،
تو وت دِل شات ءُ گل ئے کہ من آجو آں ، بلے تو گوں ریزاں بستگ ءُ زِند تئی کھریں زِندانے ءِ دَروَر اِنت۔ تو دانکہ اے ریز نہ سِستگ اَنت ءُ زِندمان ءِ زِندانیں تھاری نہ پلگار اِتگ ، اے تاموریں شپ تئی بے نسیبیں تالہ ءَ کدی اِیرھت نہ بیت، ناکہ تو چہ اے دمب ءُ دریں گیابان ءَ آجو۔۔۔۔۔۔۔۔
من گوں اے زْرمبشت ءِ ھواری ءَ پاد اتک آں ءُ کلنڈیں چراگ ءِ وٹّ بال اِت کہ اے چِرّتاں من ءَ سُوکِیگ کُتگ ءُ جیڑگانی رُوکیں آس ھم تھم نہ بیت، من کہ کندیل بال تہ گِند آں منی سرونّ ءَ اژدھایے ءَ سر کشّ اِتگ ءُ منی ڈنگ جَنَگ ءَ چابُک اِنت۔
من گُشاد گُشاد ءَ چہ گِس ءَ درکپت آں ءُ دِرکّ بستاں داں وت ءَ بِہ رکّین آں ، تگے منی ءُ تگے اژدھایے دانکہ پہ راستی گیابان ءَ منی سرکپت ءُ جیڑگ ، جیڑگ ءِ کُوپگاں دْرنجُک ءُ ملکموت چو مستیں لیڑہ ءَ دِریپگ ءَ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔
من گوں ھمے گِر ءُ چیلاں گُلائیش اِت آں کہ روچ ءِ بْرانزاں گُلزمین ءِ دِلبند ءَ وتی کدم اِیر کُرت اَنت ءُ چاریں نیمگ ءَ بے تواری ءِ پتّر تالان اَت۔ من کُجام پاند ءَ کہ چم شھار دات اَنت ، بس دمب ءُ دریں گیابان ءُ منی موتکی ئیں جیڑگ اِت اَنت کہ من ءَ ھِیسکارگانی پلوا ءَ گْرنچ اِش داتگ اَت۔
شرّیں ساھتے ءِ گْوزگ ءَ پد چاراں زئیپیں نارگے ءِ توار اِنت ءُ گندگ بُوَگ ءَ نہ اِنت ، بلے نُوں جیڑگانی سِستگیں سر ءِ ھواری ءَ منی ھورکیں باتِن ءَ تُرس ءُ بیمّے ءَ چو ھز اتِگیں مُرگے ءَ کُدو بستگ اَت۔
من ھرچاریں نیمگاں چم شانک دات اَنت ءُ چارت ، بلے زئیپیں نارگ گیش بُوھان اَت ءُ گِندگ بُوَگ ءَ نہ اَت ، ءُ ھمے وڑ ءَ منی باتِن ءَ اِیرکپتگیں تُرس ھم ودّان اَت۔ نُوں من ءَ انچو سما بُوَگ ءَ اَت کہ اے دمب ءُ دریں گیابان کبرِستانے ءِ چھرگ ءَ جَنَگ ءَ اِنت ءُ من زِندہ جانیں مُردگے آں۔
ھمے جیڑگانی بے گْوازیں زِر ءَ اُوژناگ اِت آں کہ پدی ءَ توارے گُوشاں سُکسُک ءَ کنگ ءَ لگ اِت، اگاں ترا اے رنگ ءَ چہ وتی جِند ءِ توار ءَ بیمّ کَیت ، گُڑا تو پہ مُجّتی ھمے کبرِستان دْروشمیں گیابان ءَ سلیول ءُ دانکہ اے مُردگانی داب ءَ بیگواہ بِہ بَہ ئے۔۔۔۔۔۔۔۔
من چک چرّینیت کہ پد ءَ چاراں اے کَے اِنت من ءَ مَرگ ءُ بیگواھی ءِ بیھار ءَ دَیَگ ءَ اِنت ، تہ چاراں کس نیست۔ بس منی کبسیں باتِن ءِ اِیرکپتگیں تُرس اِنت کہ میلانک ءُ من ءَ مَرگ ءُ بیگواھی ءِ بیھار ءَ دَیَگ اِنت کہ تو بیگواہ بَہ ئے۔ تئی آبادیں میتگ ھمے ویران ءُ کبرِستانیں گیابان بیت ، اگاں ترا چہ وتی جِند ءِ توار ءَ بیمّ کَیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔
