آزمانک
ماتی! شپ ماھِکان ءُ بزیں پتّر تالان اِنت، بلے مرچیگیں پتّر ءِ مْیان ءَ تو گِندگ نہ بَہ ئے ءُ ساڑی نہ ئے۔ ھر نیمگ ءَ تھارونکی ءَ مانشانتگ ءُ پُرسیگیں مولم موتک ریسّگ ءَ اِنت۔ تئی زاپِرانیں ھونانی بو ءُ بھار گوں سرگْوات ءِ لُڈّگاں آتار اَنت۔ ھر نیمگ ءَ کہ آوازے بُج اِیت ، تہ گُوشاں ھمے توار الوت کنت کہ شِلّ سریں تیراں بُتکگ ءُ پمّن پیداک اَنت۔
بیھارے ءَ سُرمب تْراپینتگ اَنت ءُ دیم پہ دیم میلانک اِنت ، کُجا کُجا کہ ھیال ءُ گُمان روت ءُ چم کپ اَنت، بُتکگیں تیرانی بیمّ ءُ ساھار ءِ ساھگ سر ءَ لیٹان ءُ گوں باتِن ءِ دْریکگاں پیوند بوھان۔۔۔۔۔۔۔۔۔
بلے! اے تاموریں شپ بید ء تو گامے دیم ءَ نہ ٹِکّ اِیت ءُ تیلانک دَیَگ نہ بیت، چی ءَ کہ اے شپاں چہ واب ءَ پیسر تو الم یک کِسّھے گوں لھتیں چاچاں جتگ ءُ نُوں ما اِنسرتگ اِیں۔۔۔۔۔۔۔
نُوں نہ تو ساڑی ، نیکہ کِسّہ ءُ چاچ گْوشگ بیت ، بس ساھار ءِ رُستگیں ساھگ سر ءَ میلانک ءُ بیھار چو زمین جُمب ءَ جُمبگ ءَ اِنت۔
من لوٹ آں کہ تئی رَوَگ ءَ پد اے کودکیں برات ءُ گْوھاراں تسلّا بِہ دے آں ءُ اِیمن بِہ کن آں کہ مات مزنیں شھر ءَ پہ وتی نادْراھی ءِ اِلاج ءَ شُتگ ءُ زُوت واتر کَیت، بلے کس ءَ باور بُوَگ ءَ نہ اِنت۔ چی ءَ کہ آیاں تئی گوں ھوناں تیر سُپتگیں بالاد وتی چمّاں گوں دیستگ، پمیشکا منی ھوادگیں دانکاں وتی سان باھینتگ ءُ سھڑینگ ءِ کپودر ءَ بال کُتگ۔
ماتی! اے کودکاں بِل کہ ابید ء تئی مھراں چہ دُگنیا ءِ دِگہ ھر وڑیں سیت ءُ نپّ ، نُکس ءُ تاواناں نابلد اَنت ، بلے من ھم چہ باتِن ءَ ریزاِتگ ءُ چو بے آپیں درچک ءَ گیمرتگ آں۔ چی ءَ کہ بُتکگیں تیرانی ساھار ءَ منی ھوش ءُ سار ، سما ءُ سسّا یکپارگی گوں وت بُرتگ ، من کہ کودکیں زھگاں جیڑاں تو ھما دمان ءَ گوں ھون چکاریں بالاد ءَ منی دیدگانی آدینک بَہ ئے ، گُڑا ساھار اژدِھایے بیت ءُ پہ منی پِلِکّگ ءَ دِرکّاں بند اِیت۔۔۔۔۔۔
ماتی! ھمیش اِنت منی ءُ بُتکگیں تیرانی ساھار ءِ ھرروچ بند ءُ گُلائیش اِنت نہ زان آں تہ کد ، بلے مرچاں اے ساھار رسترے بوتگ ءُ تِپلیں زھگاں پِلِکّان اِنت۔ میتگانی میتگ آدْرو کُرتگ ءُ لجّ ءُ ننگ ءَ رُوسّینگ ءَ اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
بلے بژن پہ ھمے ھبر ءَ کہ اے بشوشگانی ھمراھی ءَ مئے جِند ءِ لھتیں تولگ دْروشمیں بے نسیب ھمدست ءُ ھمراہ اَنت ، پہ آیاں مئے ھون ءُ ننگ ءِ بِستار چہ کَور ءِ ریزاِتگیں سِنگ ءَ کمتِر بوتگ۔
ماتی! من ءَ لھتے روچ اِنت کہ مار اِتگ اے ساھار داں ھما وھد ءَ برجاہ مان اِیت ، ما ساھار ءَ وتی زِندگی ءِ مستِریں پاسپان ءُ دیم پہ دیمی میلانک بُوَگ ءَ مَرگ سرپد بَہ اِیں، اگاں نا چو یاگی ئیں بچّانی وڑ ءَ اے بُتکگیں تیرانی ساھار مئے ھساریں بیمّ ءِ دیم ءَ کدی چیدگ نہ بوت۔
پمیشکا ماتی من ءَ ھمے لیکہ روچ پہ روچ ماں پتاھان اِنت کہ تو داں کد بُتکگیں تیرانی ایردستیں ساھگ ءَ اُمیت ءِ کانی ءَ دَررُوپے، اگاں نا اے ساھار ترا ءُ تئی آیوکیں پدریچ ءَ جولاں جنت ءُ پہ مُدیمی پِلِکّ اِیت۔۔۔۔۔۔۔
ماتی! نُوں من لوٹ آں کہ چہ اے بُتکگیں تیرانی ساھار ءِ آتراپ ءَ در بِہ کپ آں ءُ یاگی ئیں بچّانی گیابان ءَ چو تئی داب ءَ پہ وت نمیرانی ءِ چیدگ ءُ واناکیں داستانے نبشتگ بِہ کن آں ، اگاں نا اے بُتکگیں تیرانی ساھار مارا کُلّاناں آس دنت ءُ رند پداں پہ مُجّتی کرُوج اِیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
