شپ اَت ، ھَور ءِ تْرمپاں زمین اَمبازاں زُرتگ اَت ءُ سارتی ءَ وتی پدیانک پہ مُھکمی جتگ اِت اَنت۔ وھدے زِمستانیں شپ ءِ دْراج کشّیں دم ھِکّان اَت ءُ آتارگ ءِ اناریں سُھری دْروتی بوت ، من ھم چہ واب ءَ بُست کُت ءُ مُدامیگیں وڑ ءَ دست پہ گْوانکو ( موبائل ) ءَ بُرت ءُ کلوہ ءُ اھوالانی وانگ بُنگیج کُت ۔ گُڑا ھمے اھوال منی دیدگانی دریگ ءَ شھم اِت کہ زامُران ءَ گوں دُژمِن ءِ لشکر ءَ ڈیھ پھازاں جنگ داتگ ءُ سَے کُنگریں راج پاسپان پہ وتن نمیران بوتگ۔
اے ساھت ءَ دِل ھیالانی پتّر ءَ وتی رنگ ءَ ھیال ریسّگ ءُ پرّیچگ ءَ اَت ، شِنگّ ءُ مان دَیَگ ءَ اَت کہ اے نمیرانیں راج پھاز کَے کَے اَنت کہ پہ ڈیھ ءَ ندْر ءُ کولیگ بوتگ اَنت۔
من گوں ھمے ھیالاں گِر ءُ چیل اِت آں کہ گْوانکو ءَ گْرندگ بِنا کُت ، چاراں سنگتے زَنگ جَنَگ ءَ اِنت۔ من کہ آئی ءِ زَنگ گِپت ، گُڑا سنگت ءِ گالوار گْوش ئے پُرشتگ اَت ۔ چوناھا من پیسر ءَ سھیگ اِت آں کہ گوں دُژمِن ءَ مِڑائی بوتگ ءُ سَے لال ءُ گوھریں بچّ پہ ماتیں آمِل ءَ ندْریگ بیتگ، بلے پد ءَ ھم پہ بے اشکامیں زِرد ءِ زگالیں جیڑگانی آس ءِ آپ جَنَگ ءَ پول کُت۔
ھال کن باریں نہ وشیں ھالے ماں اھوالانی میتگ ءَ ترّگ ءَ اِنت ، مات ءِ اے ملّیں بچّ کَے کَے اَنت۔۔۔۔۔۔۔؟؟
سنگت ءَ گوں دِلگیریں توارے ءَ پسّو دات ءُ گْوشت ، ھو یار اے نہ وشیں ھبر راستے۔ پہ ماتیں بُندر ءَ ابدمان بیتگیں سر اُستاد نور ، چاکر ءُ ٹِلّ جان اَنت۔
گوں سنگت ءِ اے ھبرانی اِش کنگ ءَ پد ، ھما دمان ءَ زامُران ءِ میتاپیں گلگ ءُ اُستاد نور ءِ باجا ءِ زِیمر گُوشاں ھلوت ءُ سُکسُک کنگ ءَ گُلائیش بوت ۔ ٹِلّ جان ءِ لاگریں بالاد ءُ لھمیں بچکندانی پرّام بُتک ءُ سھاتگیں ھیالانی دَوار ءَ چاھڑیں لِوار ءَ کشّگ بِنا کُت۔ چاکر جان ءِ شیرکِنیں ٹھکانی توار گیمرتگ اَت ءُ مُلوریں ترانگے جانشُود ءُ رولھیں روزرد ءِ رنگانی شَماں زِیراپ اَت۔ ابیتکی ءِ دُرشکی ءَ ھونکّ ءُ سارتیں ساھگ پِلِکّ اِتگ اَت۔
من جیڑگ جیڑگ ءَ مُلمہ اِت کہ ھیالانی دریگ پچ بوت زُوان ءَ ھمے ھبر در اتک ، کاروان راھی اِنت ۔ پہ گُلامیں ڈیھ ءِ موکگ ءَ ھمُک روچ ڈیھ پانپائیں سِپاھیگانی نمیرانی ءِ ھون چکاریں اَھد ءِ کِسّہ وت ءَ پہ شان ءُ مڑاھے گْوپان ءُ دیم پہ مِنزل ءَ جُنزان اِنت۔ اے راج ءِ ھما سوسنیں پُسّگ اَنت کہ چہ زِند ءِ ھمُک وشّی ءَ در راجی آکبت ءِ سمبرینگ ءَ وت ءَ کولیگ کُتگ ءُ پہ ما ھمے ھبر پہ چیدگ اِیر کُتگ کہ ھما پِگر ءِ ملپداں ما وتی ھون رِتکگ ءُ نمیرانی ءِ پاگ سر ءَ بستگ ، ھمے دگ ءَ سپر کنگ ءُ پند بُرّگ ترا تئی راجی زِندمان ءِ ابدمانیں بُنجل ءَ سر کنت۔
ھمد ءَ من ءَ شھزانتیں میکسم گورکی ءِ گْراں بھائیں گُشتن گیر اَتک ، واجہ میکسم گورکی جاھے گْوش اِیت: ” اِنسان گْوشگ ءِ کابِل ءُ لائِک تھنا ھما مردُم اَنت، کہ آیاں وتی زِندمان اِنسانی زِھن (ذہن) چہ گُلامی ءِ سانکلاں آزات کنگ ءِ درگت ءَ شکساتگ “۔
ءُ ھمے وڑ ءَ بَہ کَول ءِ اِبن العربی: ھر وشّی ءِ باپُشت ءَ درد ءُ تورشت ، جُھد ءُ کُوشست ، مُسیِبت ، سکّی ءُ سُوری ھمگرنچ اِنت۔ اگاں مرچی بلوچ راج ءِ سائجی ءُ بولان بالادیں بچّ کہ پہ آجوئی ءِ کٹّگ ءَ بے مُلّیں سرانی کولیگ کنگ ءَ گاماں دیم ءَ شھار دَیَگ ءَ اَنت ، آ سرپد اَنت کہ مکسد چہ ادارُکی زِند ءَ زیبا تِر اِنت۔ پہ مُجّتی ئیں راجی زِندمان ءِ رکّینگ ءَ سرانی کولیگی ھژدری اِنت ، کُجام راجاں کہ اے مُلّ اَدا کُتگ ءُ دیمونی دَیَگ ءِ ھوناکیں پِڑّ ءَ مان داتگ، آ راج مرچی آجوئی ءِ لد ءَ وشھال ءُ اِیمنیں زِندے گْوازینگ ءَ اَنت۔
چی ءَ کہ راجدپتر ( تاریخ ) ھمایانی نبشتہ کنگ بیت آ زُوراک ءِ زُورانسریانی دیم ءَ گوں وتی آھنیں بالاداں میلانک بَہ اَنت ، بلے پہ مُدامی شرمندگی ءَ وتی آیوکیں پدریچ ءِ واستا شات نہ کن اَنت۔ مرچی بلوچ راج دُژمِنیں پاکستان ءِ ھر زُلم ءُ زُوراکیانی دیم ءَ اُوشتاتگ ءُ وتی راجی جُنز ءَ دیم ءَ برّگ ءَ اِنت۔
اے درگت ءَ من ءَ گُلامی ءِ بگیر ءَ جُھد کنوکیں ھما نام گیر کَیت کہ کدی شموشگ ءُ بے ھیال کنگ نہ بیت۔ آ نام گیدی ءِ تمردیں اِنسان ءُ گھگیر واجہ سپارٹیکس اِنت۔
گُلامی ءِ مزنیں سُلتنّت رومن امپائر ءِ ھِلاپ ءُ چہ گُلامی ءَ در کپگ ءُ آجوئی ءِ واستا اِنسانی راجدپتر ( تاریخ ) ءَ پاد آیوکیں بالاد سپارٹیکس گوں وتی 70000 ھزار سنگتاں جنگ ءِ پِڑ ءَ چہ دیمونی ءِ دَیَگ ءَ پد گوں چندے ھمبلاں دلگوش بیت ءُ گْوش اِیت:
گُلامی ءِ بگیر ءَ جنگ ءَ ھواریں منی مڑاداریں سنگتاں! مئے گْور ءَ دو کِشک اَنت۔ بِہ تچ ءُ جان ءَ پھریز ، یا گوں تمردی ءَ مُکابِلہ بکن ءُ جنگ ءَ وتی دیم ءَ اُوشتوکیں مزنیں رومن لشکر ءَ اے گْوش اِیں ۔ ما مُکابِلہ کن اِیں دانکہ آیوکیں پدریچ ءِ واستا آجوئی ءِ راہ ءَ بِہ پلگار اِیں۔ اگاں ما آجوئی ھاسِل نہ کُت ءُ دز نہ گِپت ، بلے آیوکیں اِنسانیت مئے رند پداں روت ءُ وتی آجوئی ءَ ھاسِل کنت۔
ھمے گپّانی گْوشگ ءَ پد سپارٹیکس گوں وتی لھتے مڑاداریں سنگتانی ھمراھی ءَ پہ تیوگیں اِنسانیت ءِ آزاتی ءِ ھاتِر ءَ ھزاراں رومن لشکر ءِ سر ءَ چو تُوپان ءُ کھر ءَ اِیر پُروشیت ،مرچی پمیشکا پہ مُدامی زِندگ ءُ ابدمان اِنت ۔
ھمے داب ءَ منی اھد ءِ میجر مُکتار گوں وتی بیلی چاکر ءُ ساجد جان ءِ ھمراھی ءَ لیبا ءِ رھشُون واجہ اُمر مُکتار ( عمر مختار ) ءِ کَول ءَ دوبر نوک کنت ءُ پہ راج ءَ ابدمانیں کلوھے اِیر کنت۔
” اُمر مُکتار : ما سِلاھاں چگل نہ دے اِیں ۔ ما سوب مند بَہ اِیں یا مِر اِیں ، بلے اے جنگ روان کنت ءُ برجاہ مان اِیت۔ ترا گوں مئے آیوکیں پدریچ ءَ جنگ کنگ کپ اِیت ، چریشاں پد ، پد ءَ گوں آیوکیں پدریچ ءَ “
ءُ ھمے وڑ ءَ داں بلوچ ءِ زھگے اے سرڈگار ءِ دامُن ءَ زِندگ مان اِیت ، اے جنگ کدی اُوشت آماچ نہ بیت ءُ دیم پہ مِنزل ءَ جُنزان کنت دانکہ وتی آپسر ءَ مِنزل بِہ کنت۔
چی ءَ کہ کُجام زِندمان ءِ ھُدابُند ءَ وت ءَ چو سُکرات ءَ لیکہ ءُ مارِشت ءِ ساھگ ءَ گوناپ داتگ ، آ مرچی ابدمانی ءَ ابید ھر گام ءَ گوں وتی دیمونیاں مئے ءُ گُلیں راج ءِ رھشُونی ءَ کنگ ءَ اَنت۔ ھوناکیں جنگ ءِ پِڑ ءَ تیر سُپتگیں بالاد ءُ گوں ھوناں رستگیں لیک ءَ وت زُبان رُودینتگ ءُ مارا ھمے پنت ءَ ڈسّگ ءَ اِنت کہ ما پہ ھما مکسد ءُ لیکہ ، مُول ءُ مُراد ءَ کولیگ بوتگیں ، شُما وتارا ءُ وتی راج ءَ ھما دمک ءُ رھسر ءَ بِہ شوھاز اِت۔
آ راہ کُربانی ءِ راہ اِنت ، ھمے راہ ءَ پیسر ءَ ھم راجی جنگول ءُ وتن پھازاں پند بُرّ اِتگ ، بلے زِیکّیں روچ ءَ نمیرانیں میجر مُکتار گوں وتی ھم گنگلاں دُژمِن ءِ لگوریں لشکر ءَ بیھار دنت ءُ گْوش اِیت کہ ما ھما کاروان ءِ مُساپِر اِیں ، کہ آئرا ھِچّ وڑیں تڑ ءُ تیلانکاں ، لب ءُ لالچ ، تْرندیں پاتْراپاں کدی نہ جکسّینتگ ، چی ءَ کہ اے کاروان ءِ ھر راھی ھانُلیں ڈگار ءِ شیدائیں مُرید اِنت۔ ءُ پہ اے شیدائیں مُرید ءَ ھانُل ءَ پہ دادا چاکر ءَ بکشاھگ راجدپتر ءِ تاکدیماں دست ء وت وتی دُوددانی لپاشگ ءُ زِیانی اِنت۔
پمیشکا اے شیدا ءُ ھانُلیں ڈگار ءِ دیوانگیں مُرید وت ءَ باھین اَنت ، بلے ھانُل ءَ پہ داد کدی بکشات نہ کن اَنت ۔ اے درور ءِ چیدگ ، میجر مُکتار گوں وتی کُنگر ءُ ملّ مِڑوکیں ھمبل ءُ بیلی چاکر ءُ ساجد جان ءِ ھمراھی ءَ داں بلوچ مان اِیت۔۔۔۔۔پہ مُجّتی زِندگ ءُ نمیران۔ چی ءَ کہ آیاں اے مھرانی کَول ءِ ساٹگ ءَ سرانی دیمونی داتگ ءُ ندْریگ بُوَگ ءِ پلسپہ ءِ ڈیوا گوں ھوناں بال اِتگ۔ نوں اے ڈیوا ءِ بالگ ءُ چہ گْوات ءَ رکّینگ مئے شُمئے ڈُبّہ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔
