کاگدے پہ ماتیءَ
اللّٰہ مُدام ترا گوں تئی نماسگ ءُ بلوچ راجءَ وش بہ کنت۔ ماتی من جوڑ ءُ وش آں زوراکیں وھدءَ چیر ترینتءَ وھد نہ بوتءَ کہ پہ تو کاگدے نبشتہ بہ کن آں۔ بلے مرچی دلءَ گُشت پرتو کاگدے نبشتہ بہ کن کہ ھمے آوکیں آئیدءَ منءَ ھشت سال سرجم بیت کہ گوں تو گپ نہ کُرتءَ۔
من ھُش کرتءَ تو آئیدانی روچءَ پہ من گیریوئے مہ گرئے پہ من تئی یک چمے تئی براتءِ گماں شُت ءُ دوھمی آپریشنءَ ماتی اے کُجام آئید اِنت کہ تاسپیں بچانی لاش ماتانی زانءَ اَنت، چورھیں زھگانی چم ابیتکیں راھاں چار اَنت، پریس کلبانی دیمءَ مات ءُ گھار،زھگءُ براساں وتی مھروانانی اکس گون اَنت کہ باریں واتر کن اَنت اگاں نا۔ اے کجام آئید اِنت کہ آئیدانی روچءَ کسانیں برمش کئی گورءَ روت ءُ گیشت آئیدی یے بہ دئے اماں، نوکیں گوداں گورءَ دئے،چمپلاں پادءَ بہ دئے گوں دزگواھاراں بازارءَ رو آں گاڑیووکے زور آں۔ ھر کس گوں وتی چُکاں گلائش بیت پہ برمشءَ کئے مھروانیں دستے شھار دنت۔ ماتی ھمے آوکیں آئید کہ بیت پہ تو من مہ گریوئے اگاں تو گریوگ لوٹ ئے برو گوں برمشءِ،بانُک کریمہ ءُ ھزاراں دگہ بلوچ راجی شھیدانی وارساں گوں بہ نند آواں گوں اوار وتی راجی شھیدانی سرءَ پھر بہ کن وتی راجی نمیرانیں سرمچاراں گیر بیار اوانی کربانیاں یات پہ کن گُڑاں منی زھیر کم بنت ءُ ھمے جیڑئے تو منءَ دیستگ۔
ماتی منءَ تئی وشیں دیوان گیر کاینت ھما گرماگی شپءَ لوگءِ دیمءِ دیوان تئی کسہ ءُ تو مُدام ھمے گپءَ را کہ شکر ،آرت،برنج چون ھرید اِنت کلام بہ جنت سرکارءَ۔۔
لوگءِ راستیں کشءِ ھمساھگ مروارد ءُ تو یک جاگہ چوگانءَ شت اِت۔ کدی کہ مرواردءَ لوگی کارے یا دگہ نادراھی یے بوت گُڑاں من مجبور اَت آں کہ بہ رس آں پہ تو پدءَ لوگءِ کسترین ات آں کہ ترا کُچکے مہ وارت دگہ جنجالے مہ بیت۔
تو مُدام سُھبانی سرءَ تیوگیں ھمساھگانی ھال پرسیءَ را کُرت گندُک کُرت۔ گرماگی ھورانی بیمناکیں گرند ءُ گروکاں چہ منءَ مدام ترس اِت ئِے ءُ تو منی سرءَ کلاگ بست کہ منی نماسگ چونیں دلترکویے۔۔۔
بلے گپے زان ئے ماتی نوں من درستاں چہ بُرز تریں کوھےءِ سرءَ نند آں چاریں آتراپاں چار آں ءُ ندارہ کن آں کہ کئے ھست باریں برے ھورانی شلگءِ تہءَ،بلے گرند ءُ گروکانی تہءَ، برے ھنچیں تامریں شپانی تہءَ کہ وتی پاد ءُ دست گندگ نہ بنت، برے چلگءِ ھون بندوکیں موسمانی تہءَ نوں من گوں ستکہ ترا اے گپءَ گُشت کن آں کہ تئی نماسگءَ نہ ترسیت۔۔۔
