شارُل! اے منی وش بھتی اِنت کہ تئی اھد ءَ زندگ آں ءُ پہ تو وتی نزوریں دستاں گوں لھتیں پْرشتگیں لوَز رودپتر ءِ تاکاں سْیاہ کنگ ءَ آں، بلے من زان آں کہ من ھمینچو نبشتہ بِہ کن آں ءُ دپتر ءَ پُر بِہ کن آں، تئی کِرد ءُ کُربانی ءَ چینچو کہ بِہ ساڑا آں اَنگت کم، چی ءَ کہ منی اے چاریں لوز پہ تو اِنساپ کُت نہ کن آں۔
شارُل! منی کِر ءَ وت چُوشیں لبز نیست کہ تئی داتگیں کُربانیانی ھکّ ءَ پیلو بِہ کن اَنت، بلے چِنکس کہ جھد بکن آں اے منی نزوریں ند ءِ ھاٹیگ اِنت، پرچا کہ تئی داتگیں دیمونیاں وت تئی مزن ءُ گْرابھائیں کرد جھان ءِ دیم ءَ چو شاھگانیں آزمان ءَ سَھرا کُتگ ءُ تئی کُربانی تَھنا بلوچ راج ءِ واستا یک چیدگے نہ بیت، بلکن ءَ سرجمیں دُوگنیا ءِ ھر گُلام ءُ اِیردستیں راجانی ءُ زالبولانی واستا کُربانی دَیَگ ءِ لسّھیں راھے پچ کُتگ ءُ اے بلوچ راج ءِ وش بَھتی اِنت کہ تئی دابیں شیرزالے آئی ءِ راجدپتر ءِ زیبائی اِنت۔
شارُل! مرچی تئی داتگیں کُربانی ءَ دُگنیا ءِ ھواری ءَ پاکستان ءُ چین ءَ اِے سرپدی ءَ دنت ءُ مجبور کنت کہ بلوچ پہ وتی مسکیں زمین ءُ سرڈگار ءِ پھریزگ ءَ تَھنا مرد نا بلکیں بلوچ شیرزالیں زالبول ھم ھر وڑیں کُربانی ءِ دَیگ ءَ ساڑی اَنت ءُ وتی بامردانی ھمکُوپگ اَنت۔ نوں دْژمن اے گپ ءَ سرپد بہ بیت کہ بلوچ زالبول ھم دْژمن ءِ سر ءَ کَھر بَہ اَنت ءُ کپ اَنت۔
شارُل! ما ساری ءَ دِگہ راجدپتر ونتگ ءُ سھڑینتگ، بلے نوں مئے راجدپتر ءَ چوشیں جاھے ھم نیست کہ آ ھالیگ بہ بیت، پرچا کہ بلوچ نوں سرپد اَنت ءُ کُربانی ءِ دَیگ ءِ ھر وڑیں پِڑ ءَ ساڑی ءُ ساجو انت۔
مرچی من سدکاں کہ شارُل ءِ داتگیں کُربانی، وتی ساہ ءُ سرانی سر گْوزگ ءَ پہ بلوچ راج ءُ گیش زالبولانی واستا یک نوکیں راہ ءُ یک زیبائیں مکسدے گچین کُتگ اَت، اَنچوش کہ پِدائی ئیں ریھان ءِ پُشت ءَ یک کاروانے جم بوت ءُ دژمن ءِ ساھے گِپت، گُڑا مرچی تئی پُشت ءَ ھم زالبولانی پدائیگیں کاروانے کیت ءُ دژمن ءِ ساہ ءَ گیپت۔
***
