ھما روچ ءَ کہ ھرچ مردمے ودی بیت یا ھستی (وجود) ءَ کَیت، گُڑا ھما روچ ءَ چِہ آئی ءِ تالہ نبیسّگ بیت۔ اے دْراھیں چیزّ واجہ ھُدا ءِ دست ءَ اَنت، بلے اے گپ ءَ سرجمیں بنی آدم سرپد ءُ پوہ کہ اے دُگنیا ءِ تُوک ءَ ھما مردم ءِ نام ھِجبر گار ءُ بیگواہ نہ بیت کہ آ شرّیں کارے کنت۔ وھدے اے دُگنیا کہ مان اِیت، آ مردم ھم پہ دائِمی مان اِیت۔ اگاں یک مردمے ھرابیں کار بِہ کنت دْراھیں دُگنیا آئی ءَ را رَد گْوش اِیت۔ ما بِچار اِیں کہ اے دُگنیا ءِ توک ءَ ھما مردمانی نام مروچی ءُ باندات ھست ءُ ھیات اَنت کہ آیاں پہ وتی راج ءَ جُھد کتگ۔ پہ وتی راج ءُ زمین ءَ اگاں ھر کسے جُھد بِہ کنت، گُڑا راجدپتر آئی ءَ را ھِچ رنگ ءَ پراموش کُت نہ کنت، بلکیں آ ابدمان ءُ پہ دائمی مان اِیت۔
ما توامیں بلوچ سرپد اِیں کہ ما گُلام اِیں ءُ مئے سر ءَ اُرش کنگ بُوتگ، بلے ما بلوچ راج اگاں وتی گْوست ءَ بِچار اِیں گُڑا مارا گُلامی ءِ نام زیب نہ دنت ءُ مئے راج ءِ گْوستگیں سروکاں پہ زمین ءَ ھم وتی جان ءُ مال ندْر کتگ اَنت ءُ آیاں وتی زمین ءِ سر ءَ انگریز ھاکمی ءُ ھُکمرانی کنگ ءَ نہ اِشتگ۔ پہ گُلزمین ءُ راجی شرپ ءِ پھازگ ءِ ھاتر ءَ وتی ساہ ءُ سرانی کُربانی داتگ۔ بلوچ ءِ ھما کہ گْوستگیں پرزند بُوتگ اَنت آ ھم سرپد بُوتگ اَنت کہ بے زمین ءُ بے زُبان ءَ ھچ راج زندگ بُوت نہ کنت ،اگاں یک راجے کہ وتی زُبان ءُ زمین ءَ چِہ زِبھر بہ بیت، گُڑا ھمے بِہ زان کہ آ راج مُرتگ۔ چی ءَ کہ زُبان ھرچ راج ءِ بُنکّی پجّار ءُ شُناس اِنت۔
اول سر ءَ شیھُو جان من پیسبُک ءَ دیستگ اَت کہ آئی ءَ مُدام شئیر گْوشتگ اَت ءُ دِگرانی شئیر ءِ گوں وتی توار ءَ گْوشتگ اِت اَنت۔ پمشکا من ءَ مُدام دل ءَ اَت کہ من ھم شیھُو ءَ را گْوش آں کہ منی شئیرے تو گوں وتی توار ءَ بِہ گْوش، بلے مُدام من دل جتگ کہ منی ءُ شیھُو ءِ ھچ وڑیں گپ ءُ تْران نہ بُوتگ، بِہ گِندے آ منی گپّ ءَ نا بِہ کنت گُڑا وش نہ اِنت۔
بلے! وھد گوں تْرندیں گاماں جُنزان اَت کہ یکروچے من شیھُو ءِ سر ءَ میسنجر ءَ دْروتے راھی کُت، کموکیں دِیر نہ گْوست کہ شیھُو جان ءَ منی پسّو دات، گُڑا ھمے روچ ءَ چِہ منی ءُ شیھُو جان ءِ گپّ ءُ تْران بندات بوت۔ چیزّے روچ ءَ چِہ پد من شیھُو ءَ را گْوشت کہ من لوٹ آں کہ تو گوں وتی شھدیں توار ءَ منی شئیرے بِہ وان ئے، آ وھد ءَ من بلوچی شئیر ءِ نبشتہ کنگ ءَ باز کُنٹ اَت آں ءُ من شیھُو ءَ را اے گپ ھم گْوشت کہ جگر من بلوچی نبشتہ کنگ ءَ باز کُنٹ آں، اگاں بِچار منی شئیر ءَ را ردی مان بیت گُڑا تو در بِہ کن ئے تئی مھربانی بیت۔
من ءَ شیھُو جان ءَ پہ مھروانی گْوشت نہ جگر ھچ مُشکل نہ اِنت من وت شرّے کن آں، تو کم کم ءَ وت دَربرے ارواہ۔ دو سئے روچ گْوست شیھُو جان ءَ من ءَ میسج کُت کہ جگر تئی شئیر من گوں وتی توار ءَ گْوشتگ، بلے من باز جُھد کتگ شئیر اِد ءَ نیاھگ ءَ اِنت، تو من ءَ وتی وٹساپ لمبر ءَ بِہ دئے من دیمے دیاں۔ من وتی وٹساپ لمبر شیھُو جان ءَ دات، شیھُو جان ءَ منی سر ءَ شئیر ءِ تواربند دیم دات سک باز وش گْوشتگ اَت ھمبل ءَ گوں وتی وشّیں توار ءَ۔
ھمے داب ءَ وٹساپ ءَ منی ءُ شیھُو جان ءِ گُڑا مُدام گپ ءُ تران بُوتگ اَت، شیھُو ءَ من ءَ بلوچی ءِ دَربرگ ءِ وٹساپ دیوانے ءَ ھم ھَوار کُت گوں۔ مُدام شیھُو ءَ من ءَ بلوچی ءِ نبشتہ کنگ سُوج دات۔ مروچی اگاں من بلوچی ءِ اے چاریں گالاں نبشتہ کنگ ءَ آں، گُڑا اے منی نمیرانیں ھمبل شیھُو جان ءِ مھرانی ساچانی اِنت کہ آ پہ من یک اُستادے ءَ چِہ ھِچ رنگ ءَ کم نہ اَت، ءُ مُدام مھروانیں ھمبل ءَ من ءَ سرپدی داتگ ءُ گْوشتگ اَت کہ جگر زندگی ءِ تہ ءَ انچیں کارے بِہ کن کہ ترا سرجمیں دُگنیا یات بِہ کنت، ءُ مُدام پہ وتی زمین ءَ بِہ جیڑ کہ اے پاکیں زمین مئے شُمئے مات اِنت۔
شیھُو جان! تئی گُڈّی میسج دنیگہ منی گْورا ھست اَنت کہ تو گْوشت: ” من ءَ پہ سمّل ءَ سک زھیر کنت، نوں سمّل ءِ سُور ءَ را سئے سال گْوستگ کہ من دوبر وتی سمُّلک نہ دیستگ “۔
شیھُو جان! تو وتی ھکّ پیلُو کُت ءُ پہ مِسکیں ھاک ءَ ندْر بُوت ئے، انشااللہ تئی دِیستگیں واب زُوت سرجم بہ اَنت۔ تو پہ دائِمی نمیران ئے، شیھُو جان باگیں بھشت ءَ بات ئے۔
***
