چارُمی بھر
سپر برجاہ اَت، ایردستیں راج ءِ سوھانیں گم دِل ءِ بند بنداں سُمبان ءُ داگ پِر داران اَت۔ گُلامی ءِ سانکلاں بندیگیں سرڈگار ءِ موکگ ءَ مات ءِ باگچینیں پُسّگ، ٹِلّ ءُ ملّیں ورنا، پیر ءُ کماش، زھگ ءُ زالبُول کولیگ بُوَگ ءَ اِت اَنت۔ روچے یکّے زِندان ءِ تھارونکیں کُوٹِیانی باھوٹ کنگ بُوَگ ءَ اَت۔ تیھریں مات بند ءُ ھسار سرمچنڈانی سنگر اِت اَنت، درآمدیں لدیگ ءُ رسترانی دست ءَ لجّ ءُ ننگ پادمال بُوَگ ءَ اَت، کُڈُّک ءُ گِداناں آسے کپتگ اَت ءُ سوچان اَت۔ بلوچستان ءِ بھشتیں نِدارگ کُورُمے جوڑ بوتگ اَت ءُ ھوناکیں چیھانٹانی توار ھر دمک ءُ دراں شِنگ اِتگ اَت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
گرم ءِ ٹاک اَت، گرمی وتی جوش ءَ اَت کہ گْوانکو ءَ ٹِلینگگ ءُ چیھاڑ جَنَگ ءَ بِندات کُت، من کہ گْوانکو چِِست کُت، چاراں نوکیں توارے گُوشاں کپگ ءَ اِنت۔
چہ سلام ءُ دْروت ءَ پد من دِرّائینت، تو کَے سنگت من ترا پجّا آرگ ءَ نہ آں۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔؟؟
کمیں بشکندگ ءَ پد گْوشگ ءَ لگ اِت، من پراز گپّ ءَ آں وپا ءِ سنگت، من اجکّا بوت آں کہ پراز وپا ءِ کُجام سنگت اِنت، پمشکا من دوبر گْوشت کہ من ترا جاہ آرگ ءَ نہ آں کولیگاں، تو کُجام پراز ئے۔۔۔۔۔۔؟، انچو ٹھکے جت ءُ گْوشت ئے، سر من زمیر ھبر ءَ آں، زمیر! ھاھاھاھاھاھاھاھا۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
وھدے منی گُوشاں زمیر کہ کپت، من زانت کہ ھمے گنوکیں زمیر اِنت کہ مرچاں پراز ءِ نام ءَ زانگ ءُ پجّا آرگ بیت۔ گُڑا من ءُ پراز داں نیم کلاک ءَ گیش گپّ جت، ھند ءُ دمگی ھال اھوال، کمیں گْوست ءِ شکّلیں یات ءُ گیر پیشکانڈ اِت اَنت ءُ وتی تند بستگیں ھیالاناں درشان کُت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
چہ نیم کلاک ءِ ھال اھوال ءَ پد پراز جان ءَ دِرّائینت کہ من شُمئے نزّیک ءَ اتکگ آں، ھُدا بِہ کنت زُوت دُچار کپ اِیں، من ھم دِل ءَ شات بوت آں کہ مزنیں مُدّتے بیت ما یکّے دومی ءَ گوں ڈیک نہ وارتگ۔
من ءَ یات اِنت ھپتگے ءَ پد پراز جان مئے گْور ءَ سر بوت ءُ مئے پتّر ءَ نوکیں بْرمش ءُ رُژنے جڑکّگ ءَ لگ اِت۔ ما داں مزنیں مُدّتے ءَ یکجاہ اِت اِیں، بلے پراز جان ءَ اے یکجاھی ءِ ساھتاں چو برات ءُ زھگے ءِ بِستار ءَ منی ھِزمت کُت۔ من ھمے گپّاں نہ گوں زُبان ءَ درشان کُت کن آں، ناکہ ند ءِ شیلگ ءُ آپریچ ءَ شِنگ اِش کُت کن آں، چی ءَ کہ لھتے کارِست چہ درشان کنگ ءُ نبیسّگ ءَ گیش گیر آرگ بَہ اَنت۔
ھمے وڑ ءَ پراز جان بُنجل ءَ ساڑی اَت کہ من گوں سنگتے ءَ دیم پہ دِگہ میتگے ءَ درکپت آں، مارا مُردِنی ماھے ءُ نیم بوتگ اَت کہ ناگت ءَ من گوں پراز جان ءُ نوتک جان ( پِدائی سلمان ھمّل ) ءَ ڈیک وارت۔ گُڑا نوتک جان ءَ مشکرا کُت ءُ گْوشت، تو کہ چہ بُنجل ءَ رپتگ ئے شھید ( شھید پہ مھر ءُ دوستی نوتک جان پراز ءِ نام کُتگ اَت ) را سک بے چاڑ بوتگ۔
من پہ بچکندگے نوتک جان ءِ پسّو دات ءُ گْوشت: ھو نوتک جان! اے پراز جان ءِ گْراں بهائیں مھر اَنت کہ گوں من ءَ موکگ نہ بَہ اَنت، چاراں گوں ھمے گپّ ءَ ھور پراز جان ءَ کند اِت ءُ گْوشت، سر تو من ءَ پشل مہ کن۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
اے ادارُکی ئیں گِندگ ءَ پد گْوانکو ءَ ھال اھوال ھست اَت، بلے منی گوں نمیرانیں نوتک جان ءُ پراز جان ءَ گُڈّی گِندگ ءُ دیدار بوت، دانکہ نوتک جان ءِ گوں ملّ مِڑوکیں سنگتاں ماں کراچی ءَ پِدائی اُرش ءِ ھبر شِنگ اِت ءُ تیوگیں پاکستان ءَ اے ساھت ءَ گْوش ئے آسے کپتگ اَت۔۔۔۔۔۔۔۔۔
روان اِنت۔۔۔۔۔۔۔
