زِمستان ءِ سارتی ءُ آبستگیں موسم ءَ گوریچ ءِ تْرندیں پادبرمشاں ھر نیمگ ءَ گُبار، مُج ءُ تامور کُتگ اَت۔ ما گوں سنگتاں دیم پہ اِلتاپ جان ءِ بُلیدہ ءُ راجی آجوئی ءِ جنگولیں یھیا ءُ ابدین جان ءِ باگیں زامُران ءِ نیمگ ءَ سپرے ءَ رَوَگ ءَ اَت اِیں کہ زیارتے ءِ سر ءَ شپ کپت۔ ما اے آبستگیں سارتی ءَ زیارت ءِ سر ءَ بُندر کُت داں باندا دیم پہ وتی سپر ءِ پاند ءَ رھادگ بِہ بَہ اِیں۔
شپ سارتی ءِ امبازاں گْوازینت ءُ روچ ءَ ٹِکّ کُت ، ما کُلاں چہ واب ءَ بُست کُتگ اَت۔ چاھے وارت ءُ دیم پہ دیمے جُنزگ ءَ چِن ءُ لانچ بِنا کُت، گُڑا سنگت سِراج جان ءَ ھمد ءَ دِرّائینت کہ مارا سُبارِگ ءَ سنگت لونگ جان ءِ دوار ءَ جلّگی اِنت کہ کسے مئے دیم ءَ پیداک اِنت۔ ما چہ زیارت ءِ سر ءَ درکپت اِیں ءُ دیم پہ لونگ جان ءِ ھنکین ءَ ، ما وھدے لونگ جان ءِ میتگ ءَ سر بوت اِیں ءُ گیڑے ءِ رُوتاپ ءَ نِشتیں ، گُڑا کشپ کشپ ءِ توار ءَ پد یک دِیوانگ ءُ ملنگ تبیں ورناھے اتک ءُ مئے گوم ءَ سلام ءُ دْروتی بوت۔
چہ سلام ءُ دْروت ءَ پد سنگت سِراج جان ءَ دِرّائینت، لونگ جان ھالاں دے باریں چے اھوال نوکیں ، مارا تئی دوار ءِ ڈسّ ءُ نشان اِش داتگ کہ کسے شُمئے دیم ءَ پیداک اِنت، باریں
اتکگ یا نہ۔
درویشیں لونگ جان ءَ پہ بچکندگے سِراج جان ءِ پسّو چو اے وڑ ءَ دات کہ کسے ءَ اگاں شُمارا ھمے جاہ ءِ ڈسّ داتگ آ داں سُبارگ ءَ الم کَیت۔ ھمے ساھت ءَ لونگ جان ءُ سِراج ءَ وت ما وت ءَ شُگل ءُ مزاک کُت داں سُبارِگ ءَ سنگت پیرک ( میجر نورا ) اتک۔ گوں میجر نورا ءِ آھِگ ءَ ھوار مارا دِلجمی بوت کہ نُوں ما دیم پہ سپر ءِ جُنزگ ءَ چِد ءُ گیش مھتل نہ بَہ اِیں۔
گوں پِیرکّ ءِ نِند ءُ نیاد ءَ پد لونگ جان اتک ءُ گْوشت: پِیرکّ جان تئی پرپٹ ٹیل ءُ آپ کُتگ، لھتیں ورگ ءُ چرّگی سامان بوتگ اَنت کہ گُون ءَ کُتگ اَنت۔ دِگہ کمّی یے ھست، گْوشت کن ئے دانکہ راہ ءُ سپر ءَ تکانسُر ءُ جنجال مہ بَہ اِت۔
پِیرکّ جان ءَ کندگے جت ءُ گْوشت: زِندگ بات ئے لونگ جان، دِگہ ھاسیں کار نیست، اگاں راہ ءَ کار کپت تئی دابیں ملنگ اے جُھد ءِ چیدگ اَنت۔ جزماں مارا دیم ءَ تئی جُٹّ دز کپ اِیت کہ اڑ ءُ جنجالے بِہ بوج اِیت ءُ مئے توجیلّ ءَ بِہ کنت۔
گوں اے گپّ ءُ رپانی ھلاسی ءَ پد ما لونگ جان موکل کُت ءُ پِیرکّ جان ءِ سروگانی ءَ دیم پہ سپر ءَ رھادگ بوت اِیں، بلے اے ھبر ھِچّ رنگ ءَ منی ھیال ءُ گُمان ءَ نہ اَت کہ اے منی ءُ درویشیں لونگ جان ءِ جسمانی دْروشم ءَ گُڈّی دِیدار بیت۔
وھد پِرگْوزان اَت ءُ ما ھم گوں وتی راجکاری ءِ ڈُبّہ ءُ زِمہ واریاں راجی جُنز ءِ دیمروئی کاراں گُلائیش اِت اِیں کہ ناگت ءَ سنگتے ءَ مارا ھمے ناوشیں ھال سر کُرت کہ لونگ جان پہ ماتیں گُلزمین ءِ دیمپانی ءَ جوریں دُژمِن ءِ گوم ءَ جنگ کنان ءَ کولیگ بوتگ۔
وھدے اے ھبر ءِ اِشکنگ ءَ پد درویشیں لونگ جان منی دیم ءَ میلانک بوت ءُ بچکندگ ءَ اَت کہ من چہ شُما گِسر نہ کپتگ آں، بلکیں انگت شُمئے مجلِس ءُ کاروان ءِ ھمسپر ءُ ھمراہ آں۔
من ساھتے ءِ بے چِڑکّھی ءَ پد دِرّائینت ءُ گْوشت: ھو لونگ جان! راست گْوش ئے، تو بلکیں اَچ ما گِسر نہ کپتگ ئے، داں اے کاروان دیم پہ آجوئی ءِ پاند ءَ رھادگ ءُ راھی اِنت، تو ھمراہ ءُ ھمسپر ئے، چی ءَ کہ تو کُجام لیکہ ءِ پُشدر ( پُژدر ) ءَ وتی ارواہ بکشاتگ۔۔۔۔۔۔، ھما لیکہ ءِ کاروان انگت راھی اِنت دانکہ زُور گِپتیں ڈگار ءِ آجوئی ءَ۔
چرے دگ ءُ کشک ءَ ھما راھی گِسر کپ اَنت کہ آ دُژمِن ءِ دیم ءَ سرجھل کن اَنت ءُ وتی نمیرانیں سرانی داتگیں دیمونیاں شموش اَنت ءُ پہ ادارُکی زِند ءِ شادِہ ءُ وشّیاں چاڑ بَہ اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔، بلے تو پہ ھما ابدمانیں زِندمان ءُ وشھالیں آکبت ءِ ساٹگ ءَ سدکّہ بوت ئے کہ ترا داں بلوچ راج ھست ءُ زندگ اِنت گیر کار اِیت ءُ شموشگ نہ بَہ ئے۔۔۔۔۔۔۔۔۔
تو ھما بے تماھیں اِنسان اِت ئے کہ تئی دلی واھگ ءُ واھشت تھنا ایردست ءُ گُلامیں سرڈگار ءِ آجوئی اَت، ءُ تو چہ وتی لیکہ ءَ گامے پدکِنِزگ ءِ بدل ءَ گام دیم ءَ شھار دات اَنت ءُ اے سابِت کُت کہ راجی جُنز ءِ اندر ءَ پہ یک راجی جُھدکار، جنگول ءُ سِپاھیگے ءَ مستِریں داناکی آئی توکل ءُ اِیمان اِنت، الم نہ اِنت کہ آئی چہ شھدربرجاہ ءَ ایم اے نہ کُتگ ءُ ایم پِل ءِ ڈگری نہ گِپتگ، بلکیں پہ آئی ءَ ھژدری اِنت کہ آ وتی راج ءِ گُلامی ءُ ایردستی ءِ بارو ءَ سوگا ءُ سرپد بِہ بیت، چی ءَ کہ چُوشیں ھزاراں نام گِپتیں ایم اے پاس ءُ اِیم پِل ڈگری ءِ واھُند ھست ، بلے چہ وتی راجی ھستمان ءَ شمشکار ءُ دُژمِن ءِ چانٹ ءَ پہ چمداریں زِند ءِ گْوازینگ ءَ شات ءُ گل اَنت۔ پرے ھاتِر ءَ اے گپّ راست اِنت کہ چرے مھلوک ءَ ھرکس اِھسان ءُ شھداد، آپتاب ءُ اے دِگہ بازیں ورناہ کہ بوتگ اَنت، آیانی وڑ ءَ نہ بَہ اَنت۔
اے راستے کہ پہ راجی جُنز ءِ دیمروئی ءَ بلوچ پُسّگانی وانِندگ ءُ داناک بُوَگ ھژدری اِنت کہ آ وتی ھمراھی ءَ ایردستیں بلوچ راج ءُ دُژمِن ءِ ھمُک رِپک ءُ پندلانی بابت ءَ سرپد ءُ شیوار بَہ اَنت، بلے چُوشیں باز نمیرانیں سر ھست کہ آیاں مکتب ءُ وانگجاھانی پہ وانگ ءَ دپ نہ دیستگ، بلے آیاناں راجی سِنچ ءُ زانت، سما ءُ بودِشت بوتگ کہ آیاں پہ گُلامیں راج ءُ سانکلاں بندیگیں سرڈگار ءِ موکگ ءَ سر سدکّہ کُتگ اَنت۔
چہ ھمیشاں یکّے لونگ جان اِنت کہ آئی وانگجاہ ءِ دپ نہ دیستگ، بلے گُلامی ءِ بگیر ءَ آجوئی ءِ مارشت ءُ سسّا آئی ءَ را ھست اَت کہ آ پہ تنگوئیں سر ءِ سدکّہ کنگ ءَ لپرزگ نہ بوت، بلکیں پہ شان ءُ مڑاہ دُژمِن ءِ شِل سریں تیر کوھیں سینگ ءَ جاہ دات اَنت ءُ پہ مُجّتی ابدمان بوت۔
پمشکا من یکرندے پد ءَ گُڈّی ءَ گْوش آں کہ اِلم ءِ ھر پِڑ ءَ ھوار ارزِشت داریں زانت ءُ زانگ ھما اِنت کہ ترا تئی راج ءُ سرڈگار ءِ بابت ءَ شون دنت ءُ ڈسّ اِیت، اگاں نا آ زانت، زانتے نہ اِنت کہ ترا چہ وتی راج ءُ گُلزمین ءَ پِراموش ءُ شمشکار بِہ کنت۔ بہ کَول ء بلوچی زُبان ءِ دْرپشوکیں اِستال واجہ مُراد ساھر:
نہ اِلم ءِ شوک ، نہ کَوم ءِ دوستی ، نہ سُدّ دُنیا ءِ
چُشیں بے جوھر ءُ جان دُزّ ءُ سُستیں نوجوان ءَ سوچ
