گْوش اَنت زندگ ھما راج بنت کہ دومی ءِ ھاتر ءَ وتی زندگی ءَ کُربان کن اَنت ، بزاں وتی زندگی ءَ پہ راج ءَ ندْر کن اَنت۔ گُڑا آ بِھ نہ مِرانت ، بلکیں راجدپتر ءِ بھرے جوڑ بہ اَنت ءُ مُدام گیر آرگ بنت۔ ھما انسان کہ نمیران بنت اَسل ءَ آیاں آیانی کُتگیں کار نمیران کن اَنت۔
مُلک ءُ راجانی گْوستانک ءِ تہ ءَ لھتیں انچیں روچ چیدگ بوتگ کہ آ چہ کوم ءُ راجاں مزنیں کُربانی ءِ لوٹ ءَ کنت۔ اے روچ گلزمین ءِ زھگاں گلزمین ءِ رکّینگ ءِ ھاتر ءَ جان ءُ مال ءِ کُربان کنگ ءِ لوٹ ءَ کنت ۔ چہ ماتاں جگرانی ٹُکّراں ، چہ پِتاں زندگی ءِ گُڈّی اَسا ءِ کُربان کنگ ءِ لوٹ ءَ کنت۔ زمین زادگ ، زمین ءِ بچّ وتی مال ءُ جان ءَ چہ گیش آجوئی ءَ ارزشت دے اَنت ءُ چو دیوانگ ءَ پہ وتن کربان بہ اَنت۔ کُربانیانی بیھال نہ بوؤکیں کِسّھاں راجدپتر ءِ تاکانی سر ءَ نکش کن اَنت۔ ھمے دابیں کُربانی وتن ءِ آجوئی ، اِزّت ءُ جُتائیں پجّارے ءِ دارگ ءَ سوبین کن اَنت۔
من ھما زمین زادگاں چہ یکّے آں ءُ پُشت ءَ کدی پِر نہ کن آں ، بلکیں دژمن ءِ تیراں وتی سینگ ءَ ور آں۔۔۔۔۔۔۔۔۔، پرچا کہ ماتیں وتن ءِ رکّینگ ءِ ھاتر ءَ سینگ ءَ تیر وارتگیں زمین زادگانی کِسّھاں راجدپتر پلگار اِیت ۔اے دْراجیں کِسّہ اَنت کہ منی وڑیں ھزاراں زمین زادگانی ھوناں گوں نبشتہ اَنت۔ اے کِسہ اَنگت سرجم نہ اَنت ، اے کِسّہ تاں آجوئی ءَ ھمے وڑ ءَ روان کنت ۔ پرچا کہ وتن داں گُلام اِنت ، ھون لوٹ اِیت۔۔۔۔۔۔۔
منی وڑیں ھزاراں بچّ ھست کہ وتی مات ءُ پتاں پہ ٹھل ءُ ناز رُودینتگ اَنت ءُ چینچو واب وتی چمّاں سمبھینتگ ۔ اے واب ھما وھد ءَ نمیران بنت وھدے دلیر ءُ نتُرسیں گلزمین ءِ بچّ وتی جان ءَ پہ گُلزمین ءَ کُربان کن اَنت ۔ من ءُ منی ھمراھانی کُربانیانی سپر ھما روچ ءَ چہ بِندات بیتگ وھدے مئے پُلیں وتن بلوچستان کْوزہ (کبزہ) کنگ بیتگ ، ءُ اے کُربانی ءِ سپر ھمے داب ءَ داں آجوئی ءَ برجاہ مان اِیت۔
ھما منزل کہ ما گچین کُتگ اے منزل ءِ راہ کُنٹگ چکاریں راھے ، پہ منزل ءِ سر بُوَگ ءِ ھاتر ءَ مئے سینگ ءِ نیمگ ءَ سپر کنوکیں تیراں مئے پراھیں سینگ پہ وش آتک ءَ مُدام جاڑی اَنت۔ اے تیر پہ ما چو مِسل ءِ گلاب ءِ پُل ءَ اَنت ءُ مئے گُڈّی واھشت ءَ سرجم کن اَنت۔ مئے گُڈّی واھشت شھادت اِنت ، پرچا کہ راجانی زندمان شھیدانی رِتکگیں ھوناں گوں بندوک اِنت۔ پدا اے شھادت مارا یک نوکیں سپرے ءَ بارت کہ آ سپر ءَ بِندات ھست بلے آسر نیست۔۔۔
ھما وھد ءَ منی مات ءَ چے سما اَت کہ آئی ءِ کُٹ ءَ وپتگیں چُک یکروچے پہ ماتیں وتن ءِ ھاتر ءَ تیراں وتی دلبند ءَ وارت ءُ آئی ءِ کُٹ ءَ وتی سوبمندی ءِ کِسّھاں گْوشان بیت ءُ بچکندان ءَ واب کپ اِیت ۔ ھما مات ءِ دل ءَ من انگت ھما کودکیں زھگے آں ءُ مُدام آئی ءِ دست پہ منی سوبمندی ءِ ھاتر ءَ ربّ ءِ درگاہ ءَ چِست اَنت۔ ھما روچ ءَ کہ من چہ مات ءِ کُٹ ءَ دراتک آں اولی رند ءَ زمین ءِ دلبند ءَ گُوکُو کُت ءُ کپتاں ، پہ بے سمائی زمین ءِ مِسکیں ھاک چُک اِت اَنت۔ اے ھاک ءِ انچیں وشبوھے اَت کہ داں من زندگ اِت آں اے ھاک ءِ وشبوھاں چہ دراتک کُت نہ کُت۔۔۔
مروچی ھما مات ءَ منا گُڈّی رند ءَ وتی امبازاں زُرتگ ءُ مھر دیگ ءَ اِنت ، بلے من اِشتاپی آں پہ ماتیں گلزمین ءِ کُٹ ءَ وپسگ ءَ ۔ چیا کہ اے ساھتاں من گلزمین ءِ ھاک ءِ وشبوھانی کیپاں چہ انچو کُماراں کہ دگہ ھچ چیز ءِ سما نیست من ءَ۔۔۔۔۔۔۔۔
منی چُک سمّو چہ دْرستیں چیزاں بے سما ءُ وتی کش ءُ گْور ءِ پُرسیگیں جاوراں گندگ ءُ ھیران اِنت کہ آئی ءِ پِت پرچا چو وش واب اِنت ءُ کدی پاد کیت کہ من آئی ءِ گون ءَ لیب کن آں گوں۔۔۔۔۔۔۔۔
پرچا کہ منی پِت بلاھیں مُدّتے ءَ رند مئے لوگ ءَ اتکگ ، سمّو ءَ چے سما کہ آئی ءِ پت ءَ پہ آئی ءِ وشیں بانداتے ءِ ھاتر ءَ وت ءَ کُربان کُتگ۔ ھو! من ڈیھ پھازیں بچّے اِت آں ءُ پہ گلزمین ندّر بیتّ آں۔۔۔۔۔۔۔
پہ گلزمین ندْر بیتگیں سرانی داستان سک مزن اِنت ءُ اے کِسّہ ھلاس نہ بیت ، بس کارِست مٹّ ءُ سَٹ بَہ اَنت۔۔۔۔۔۔بلے کِسّہ رَوان کنت۔ من اے دْراجیں کِسّہ ءِ بس یک کردارے آں ، پمیشکا من ءَ وتی کِسّہ وت نبشتہ کنگی اَت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
