پہ گُلزمین ءَ کولیگ بوتگیں بچّ ءِ نِمدی مات ءِ نام ءَ
منی مکھیں مات من ءَ پھل کن!
ھما ھزاری ئیں اُمیت کہ تو پمّن ءَ داشتگ اِت اَنت، من آ اُمیتانی سر ءَ اُوشتات نہ کُت۔ تئی واھشت اَت کہ من بہ وان آں ءُ بلوچستان ءِ آجوئی ءِ ھاتِر ءَ وتی کِرد ءَ پیلو بہ کن آں، تئی واھشت اَت کہ من تُوپکّے چِست مہ کن آں، بلکیں اِلم ءُ زانت در بِہ براں ءُ وتی بزّگیں راج ءِ تھاریں شپاں مھلبیں بامے ءَ گوں مٹّ بہ کن آں۔
بلے! منی پِت ءُ برات ءِ نمیرانی ( شھادت ) ءَ چہ پد تو سک پُرشتگ اِت ئِے، تو من ءَ چو آیانی داب ءَ اے زُوراکیں لشکر ءِ دست ءَ گار ءُ بیگواہ، یا شھید بُوَگ ءَ نہ لُوٹگ ءَ اِت ئِے، پمشکا تو من ءَ گْوشت کہ بہ وان ءُ آجوئی ءِ زُرمبشت ءِ بھر مہ بو۔
منی دوستگیں مات! من باز جُھد کُت، من راجی آجوئی ءِ زُرمبشت ءِ تہ ءَ بھر زُورگ ھم کم کُت ءُ وتی دلگوش گوں وانگ ءَ کُت، بلے چے کن ئے ھرچی کہ کِسمت ءَ نبشتہ اِنت ھما وڑ بیت، اگاں کِسمت ماتانی دست ءَ بِہ بوتیں گُڑا بلوچستان ءِ ھر مات ءَ وتی چُکّانی کَسمت ءَ ارزانی ءُ آجوئی نبشتہ کُتگ اَت۔
ماتی تو گْوشتگ اَت، ” دست ءَ کن ند ءَ ءُ بہ توس آس ءَ کہ بُن گپتگ وتن ماتیں” بلے ماتی کُجام وتن۔۔۔۔۔۔۔؟ ھما وتن کہ گُلامی ءِ سانکلاں گوں بندوک اِنت۔۔۔۔۔؟ ھما وتن کہ آئی ءِ درچک ءُ دار ھم گُلام اَنت، گْوات کشّ اِیت ءُ تاک ھم چہ گُلامی ءَ سُر اِت نہ کن اَنت۔
ھما وتن کہ آئی ءِ سْرپتگیں گْواڑگانی وشبو آوار جَنَگ بوتگ اَنت ءُ پاتو ءُ کُلی موتکیگ اَنت۔ مُرگ کُدوھاں نیا اَنت، روچ ءِ بْرانز بندیگ اَنت ءُ زمین ءَ ھاک ببا داتگ اَنت ءُ ھُون ءِ چادر وتی سر ءَ تالان کُتگ۔ ھما وتن کہ تھاری رُژنائی ءَ پِلِکّان اِنت۔
گُڑا ماتی! اے وڑیں وتن ءِ کِسمت پہ ند ءَ چو بدل بوت کنت۔۔۔۔۔۔۔؟ پہ ند ءَ جنوزام بوتگیں زالانی جود چوں واتر بیت کن اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔؟ پہ ند ءَ ٹپّی بیتگیں بدن چے پیم کرار گِپت کن اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔؟ پہ ند ءَ گار ءُ بیگواہ بیتگیں ماتانی لاڑیں بچّ چوں واتر بوت کن اَنت۔۔۔۔۔۔۔؟
ماتی! اے وڑیں جاوراں من چے پیم ند چِست کُت اِیں۔۔۔۔؟ من زاناں تُوپکّ ءِ چِست کنگ ءَ ھم اے وڑ کُت نہ کُتگ اَت، بلے زُوراکی ءِ دیم گوں تُوپکّ ءَ الم داشت کُتگ اَت۔ زُلم سگگ ءِ بدل ءَ زُلم ءِ بگیری کُتگ اَت۔ پہ تُرس چیر بُوَگ ءِ بدل ءَ تُرس ءِ چمّاں چم پیشداشتگ اَت ءُ تُرسینتگ اَت۔ بِہ گندئے گْوھارے ءِ ننگ ءُ زالے ءِ جود بہ پھریز اِتیں۔
ماتی! داں ھما وھد ءَ کہ آجوئی ءِ روچ ءِ بْرانز بلوچستان ءِ تاھاپیں دِلبند ءَ نہ کپ اَنت، جنگ کنگ الّمی اِنت۔ وتی ھمبل ءُ دوستانی لاشانی چِست کنگ ءَ پد ھم ھِمّت ببا دَیگی نہ اِنت، بلکیں زُوراکیں لشکر ءِ دیم پہ دیم ءَ اُوشتگی اِنت ءُ آئی ءِ چمّانی تہ ءَ چمّ پیشدارگی اِنت۔
چی ءَ کہ اِد ءَ ڈاکٹر، انجینئر، اُستاد ءُ سائنسدان ودی بہ بِہ اَنت ھم بلوچستان ءِ ھزمت ءَ کُت نہ کن اَنت۔ پیسر ءَ اِد ءِ گْوات آجو کنگی اِنت کہ ما پہ آجوئی ءَ ساہ زُرت بہ کن اِیں۔ پیسر ءَ بلوچستان ءِ ورناھاں وتی ھُونانی ھمُک ترمپ ءَ چہ گُلزمین سیراپ کنگی اِنت ءُ آجو کنگی اِنت۔ پد ءَ وتن ءِ ودی بیتگیں بچّ ڈاکٹر جوڑ بہ اَنت، انجینئر ءُ سائنسدان۔آ وھد ءِ ھاتِر ءَ من ءُ منی وڑیں ورناھاں وتی آجوئی ءِ جنگ وت کنگی اِنت، کس چہ ڈنّ ءَ نئیت ءُ وتی ھوناں پہ مئے واستا نہ ریچ اِیت۔
منی مکھیں مات! اگاں ما ند ءَ سْیاھی مان بہ کن اِیں، گُڑا پاکستان ءِ زُوراکیں لشکر چہ مئے لجّ ءُ ننگ ءَ وتی ھوسّ ءِ تُنّ ءَ پروشیت۔ وتی زُوراکی ءَ چہ مئے ھونانی ترمپ ترمپاں گُلاٹاں کنت. چونائی ءَ مارا یکروچے مِرگی اِنت، گُڑا پرچا مرگ ءِ تُرس ءَ ما چیر بہ بَہ اِیں۔۔۔۔۔۔۔۔؟ پرچا ما مرگ ءَ وت امباز مہ کن اِیں۔۔۔۔۔۔۔۔۔، مرگ ءِ امباز کنگ ءَ اے گم نہ بیت کہ ما ھِچّ نہ کُت ءُ جَنَگ بوت اِیں۔
منی مکھیں مات! ھشت ماہ پیسر وھدے من، نوروز، بالاچ ءُ شیھک وانگجاہ ءَ چہ واتر وتی گِس ءَ پیداک اِت اِیں، گُڑا چارراہ سر ءِ اُوشتاتگیں لشکریاں مئے چمّ بست اَنت ءُ وتی گاڑیانی تہ ءَ مارا دَور دات، آ روچ ءَ نہ ما آیانی سر ءَ اُرش کُت ناکہ سِنگ ءُ ڈُوک جت اَنت، ناکہ تُرند تُرند ءَ آیانی پسّو دات اَنت، بلے انگت لٹّ ءُ کُٹّ کنگ ءَ چہ پد مئے چم اِش بست اَنت ءُ مارا گاڑی ءِ تہ ءَ دَور دات گوں بے ننگیں زاہ ءَ دُژماناں مارا بُرت ءُ زندان ءِ تھاریں کُوٹیانی میار ءِ کُت۔
ماتی! آ شپ سکیں تُرسناکیں شپے اَت ءُ پمّن ءَ چہ کیامت ءَ کمتر نہ اَت۔ زندان ءِ تھاریں کوٹی ءَ سرجمیں شپ آیاں مارا لٹّ ءُ کُٹّ کُت۔ مئے جان ءِ ھر بند ءُ بوگاں ٹپّ پِر بوت۔ ماتی اِنچو بے شرپی ءِ سگگ پہ من ءَ اَرزان نہ اَت۔ جان ءِ ٹپّانی تورِشت بہ گندئے من برداشت بہ کُتیں، بلے ماتی آ ارواہ ءِ کم شرپی اَت۔ ھما کہ اِنسانیت ءِ کم شرپی اَت، آئی ءِ سگ ءُ ھاٹیگ من ءَ نیست اَت۔ اُود ءَ نہ ند کار ءَ اَتک، نہ وانگ، نہ سبر ءُ اُوپار، نہ کہ توکل، اگاں چیزّے کار ءَ اَتک گُڑا آ تُوپکّ ءُ سِلاہ اِت اَنت۔
وھدے سرمچاراں آیانی بُنجل ءِ سر ءَ اُرش کُت ءُ آیانی سرجمیں پوجی ساز ءُ سامان بُرت اَنت، گُڑا ما ھم در آھِگ ءَ سوبین بوت اِیں۔ پد ءَ ما چاریں سنگتاں شَور کُت کہ ما ھم تُوپکّ چِست کن اِیں ءُ سرمچارانی ھمراہ بہ بَہ اِیں۔ اگاں ما مرچی تُوپکّ چِست بہ کن اِیں، گُڑا باندا بلوچستان ءِ آیوکیں پدریچ ند ءِ چِست کنگ ءِ لائِک بہ اَنت۔ اگاں ما مرچی تُوپکّ چِست بہ کن اِیں، گُڑا باندا بلوچستان ءَ ڈاکٹر، سائنسدان, انجینئر ودی بہ اَنت۔
ماتی! بِہ گندئے آ شپ ءَ من وتی بدن ءِ زیمیں ٹپّ ءُ، ٹپّانی تورِشت تئی دامُن ءَ چیر بہ داتیں ءُ بِہ شموشتیناں، بلے منی ارواہ ءِ سر ءَ ایریں ٹپّ تئی دامُن ءَ چیر دات نہ کُت اَنت ءُ نہ کہ من ءَ تاھِیر ءُ کرار رست۔
لھتیں روچ ساری ءَ پاکستان ءِ لشکریانی سر ءَ ٹوھیں اُرشے بوتگ اَت، میجر ءُ کیپٹناں ھوار سئے ءَ چہ گیش لشکری کارمند مُردار بوتگ اَت آ ما جتگ اِتاں۔ ھمے سَوَب اِنت کہ منی سر ء کیمت پنجاہ لکّ ایر کنگ بوتگ۔
بِہ گندئے مات! آ ساھت ءَ کہ تو منی اے نِمدی ءَ وانگ ءَ بہ بَہ ئِے ءُ من زُورگریں لشکر ءِ تیرانی آماچ بہ بَہ آں یا کہ گُڈّی تیر ءَ وتی نام ءَ بہ کن آں، پرچا کہ اِنچو مئے توکل اِنت اِنچو مئے تیر ءُ مڈّی نہ اَنت۔ انگت مارا باز کُربانی دَیگی اِنت ءُ باز ھون ریچگی اِنت، چی ءَ کہ آجوئی انگت دُور اِنت، بلے زُوت گُلامی ءِ سْیاہ ءُ تھاریں شپ ھلاس بیت ءُ آجوئی ءِ مھلبیں بام ٹِکّ دَنت ءُ آ ساھت ءَ دُور ماں آزمان ءِ دِلبند ءَ دْرپشوکیں اِستالے ءِ دْروشم ءَ منی ھستی ھما شپ ءِ دُرستیں درد ءُ دُورانی تورِشتاں شموش اِیت۔ بلوچ مات ءُ گْوھارانی سر ءِ دیر کُتگیں گُشان ءِ گماں شموش اِیت۔ وتی پت ءُ برات ءِ ھون میچلیں بدن ءَ شموش اِیت۔ آ وھد ءَ بلوچ گُلزمین ءِ زھگانی دست ءِ ند ءُ کتاباں بہ گنداں من ءَ کرار رس اِیت۔
بلے منی دوستگیں مات! آ وھد ءِ ھاتِر ءَ مرچیگیں ورناھاناں وتی ساہ ءُ سر ندْر کنگی اَنت۔ اے گُلامی ءِ سانکل، تُرس آماچیں چاگرد، ارسیگیں مات ءُ گْوھار، نوک سیریں جنوزام ءُ در پہ در بیتگیں مردُم ھمُک دمان من ءَ نپس گیر کن اَنت۔
ماتی اگاں من وتارا تئی دامُن ءَ چیر بہ داتیں گُڑا کیامت ءِ روچ ءَ بلوچستان ءِ آجوئی ءَ پہ پند جنوکیں ورناہ، ساہ ءُ سرانی ندْر کنوکیں زمین زادگ منی گورجیگ ءَ گر اَنت۔ من پہ شانے سر ءَ بُرز کنگ ءُ پت ءَ گوں دُچارکپگ لوٹ آں، آ روچ ءَ من وتی پت ءَ گْوشگ لوٹ آں کہ من ھم پہ بلوچستان ءِ آجوئی ءِ ھاتر ءَ کُربان بوتگ آں۔ من ھم گُلامی ءِ سانکلانی سِندگ ءِ جُھد کُتگ، من ھم زُوراک تُرس آماچ کُتگ۔
منی مکھیں مات! من زان آں پہ ترا دِگہ یک ورناھے ءِ مرگ ءِ گْرانیں بار ءِ چِست کنگ ارزان نہ اِنت، بلے پمّن ءَ مکھیں ڈیھ ءِ وامانی موکگ ءَ ابید مرگ چہ تئی درد ءُ گماں گیش من ءَ آسیگیں درد شکسا اِیت۔ من ءَ پھِل بہ کن کہ من تئی گپّانی سر ءَ اُوشتات نہ کُت۔ من ند ءَ گوں جنگ کُت نہ کُت، من ند ءِ جاہ ءَ پہ وت تُوپکّ گچین کُت۔
ماتی! گُڈّی ترا ھمے گْوش آں کہ وتی ھیال ءَ بہ دار، ھما ساھت ءَ کہ تو منی اے نِمدی ءَ وانگ ءَ بہ ئے آ ساھت ءَ من چہ اے دگُنیا ءَ رُکست بوتگ آں یا کہ رُکست بُوَگ ءَ آں، گُڑا آ ساھت ءَ بس ھمینچو بِہ گوش کہ تو من ءَ درگْوز کُتگ، تو من ءَ ماتیں گُلزمین بلوچستان ءِ کُٹ ءَ واپینتگ ءُ واب گیتکگ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
تئی لجّ پاسپانیں بچّ
***
