منی شھیدیں بچ تئی جُتائی ءَ مروچی پنچ سال سرجم اِنت۔۔ بَلے اے دل انگت تئی جُتائی ءَ باور کنگ ءَ نہ اِنت۔ ھَمے گُمان بیت تو گوں رولہ رَنگیں بِچکنداں انگت مئے مْیان ءَ ساڑی ئے ۔ انگت تئی ٹھکانی زیمر، پادانی پاد برمش ، پرپٹ ءِ توار گْوش ئے منی گُوشاں توار ءَ اَنت۔ اے توار منا ھمے گُمان ءَ دے اَنت تو دیر نہ شُتگے منی نزیک ءَ ئے بس چمّاں چِہ اندیمے۔۔
منی پُلگدیں بچّ ، وتن ءَ گوں مھر کنگ یک انچیں مھرے کہ نہ پَچیں چمّاں گوں گِندگ بیت ، نہ مال ءُ جان ءِ پروا کنگ بیت۔اے مھر ءِ ھاتر ءَ ھر وڑیں سکّی ءُ سوری گوں بے تواری ءَ سگگ بیت۔ وھدے ھمے بے تواری پُروش اِیت گُڑا چو پُلّ ءَ وتی وشبو ءَ ھر نیمگ ءَ شِنگ ءُ تالان کنت۔اے وشبو ھما ورناھانی اِنت پہ گلزمین ءِ رکّینگ ءِ جنگ ءَ کوہ ءُ اگاراں زند گْوازینگ ءَ اَنت یا دُژمِن ءِ زِندان ءِ تھاریں کُوٹی ءَ لٹّ ءُ کُٹ سگگ ءَ اَنت یا کہ زندگی ءِ راہ ءَ شھید بیتگ اَنت۔۔
منی بچّ۔۔۔من تئی ماتان ءُ اے گلزمین ھم تئی مات اِنت۔ گلزمین ءِ ننگ ءُ ناموس چہ ساہ ءُ سراں گیشتر ارزِشت دار اِیت۔۔گلزمین ءِ ننگ ھما وھد ءَ پھریزگ بیت وھدے وتن ءِ رکّینگ ءِ جنگ ءَ شھید وتی ھونانی شھجواں تاچیننت۔۔ زمین زادگ وتی زندگی ءِ ھمُک واھشت ءُ ارماناں کُش اَنت ءُ بس پہ زمین جیڑ اَنت۔ منا پھر اِنت کہ من تئی وڑیں بچّے ءِ ماتاں۔۔من مروچی پھر ءُ شان گْوش آں اَے وتن تئی رکّینگ ءِ جنگ ءَ منی تاسُپیں بچّ ءَ ھم وتی ھون ریتکگ انت۔
منی شھیدیں بچّ ، شھیدانی ھون ھما آزمان اِنت کہ آئی ءِ ساھگ ءَ راجدپتر سمبھینگ بیت ءُ دود ءُ ربیدگ ڈولدار بَہ اَنت۔راجاں شھیدانی رِتکگیں ھون ءُ آیانی کُربانی زندگ کن اَنت۔۔۔راجدپتر ءِ تہ ءَ ھما بامرد یات کنگ بَہ اَنت کہ آیاں وتی ھیشی سر پہ راج ءَ بکش اِتگ اَنت۔۔آیاں وتی ھوناں گوں مادنیں راھے رستگ ۔ مروچی بلوچ شھیداں ھم وتی ساہ ءُ سر پہ ڈیھ بکش اِتگ انت ءُ پہ پشپداں راہ کش اِتگ۔۔۔۔۔۔،یک مادنیں راھے کہ سکّی ءُ سوری ءِ راہ اِنت ۔ کنٹگ چکاریں راھے ، اے راہ ءَ رَوَگ ارزان نہ اِنت ، بلے شھیداں وتی زِند ءَ ھما وڑ گْوشتگ۔۔۔۔۔۔ھما وڑ پیش داشتگ ۔ ھما راھے سِکین مارا داتگ ، وت ھما راہ ءَ شُتگ اَنت۔
منی شھیدیں بچّ من ءَ یات اِنت یکرندے تو دمک ءَ گْوازی کنگ ءَ اِت ئے کہ کپتے تئی پاد ھون بوت ءُ چہ درداں گِریوگ بِندات کُت ءُ تئی گِریوگاں من ءَ ھم گِریواھینت۔ منی دیدگ وھدے ناشرکاراں تئی سر ءَ تیرگْواری کُت آ ساھت ءَ ترا چنچو درد بوتگ۔ من زان آں آ دمان ءَ تو من ءَ سک باز رند ءَ گْوانک جتگ ءُ گْوشتگ۔۔۔ماتی۔۔۔۔۔ماتی۔۔۔۔۔ماتی۔۔
شالا من ھما دمان ءَ بہ اَتکین آں تئی سر وتی کُٹ ءَ بِہ کُت اِیں ءُ تئی درد وتی آستونک ءِ لمب ءَ چیرداتین آں ، بلے وائے بیوسی ءُ وائے! گُلامی۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔، آ ساھت ءَ من اُود ءَ نہ اِت آں۔۔۔بلے دلجماں ترا گلزمین ءَ وتی امبازاں زُرتگ ءُ تو پہ بچکند وتی دردانی تورِشت بیھال کُتگ اَنت ءُ گلزمین ءِ کُٹ ءَ واب کپتگ ئے۔۔۔۔۔
برے برے جیڑ آں بلوچستان ءَ منی وڑیں چینچو ماس اَنت پہ وتی چمّانی روک ءُ زرد ءِ مُرادانی شھادت ءَ پد سینگ ءَ درد جاگہ دے اَنت ءُ گرد اَنت بلے دُژمِن ءِ دیم ءَ وتی درد ءُ رنجاں زاھر نہ کن اَنت۔۔۔۔۔۔۔ ھزاراں انچیں مات ھست کہ آیانی دِل ءِ بند ءُ سالونکیں سرانی لاش ھم دست نہ کپتگ اَنت۔سلام اِنت ھما ماتاں کہ کھریں زِمستانی سارتیں شپاں ءُ لوار سوچیں موسماں پند جنوکیں پُسّگانی شھادت ءَ ارس نہ گْوار انت ءُ وتی ایندگہ بچّاں ھمے راہ ءَ دست ءَ بڈّ ءَ جن اَنت ءُ راھی کن اَنت ، بلے داں چُنت ءَ مات وتی چمروکانی لاشاں چِست کن اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔یکروچے اے ھون الم رنگ کار اَنت۔۔۔۔۔۔۔
منی جگرانی بندوک ، منی واھشت ھمیش اَت کہ منی مرگ ءَ چہ پد من ءَ تو کبر ءَ ایر دئے۔۔ تئی پت ءِ ناگتیں مرگ ءَ چہ پد منی زندگی ءِ آھری ءُ گُڈّی اُوست ءُ اُمیت تو اِت ئے۔۔۔۔۔۔نی منا مرگ ءَ چہ ھم بیمّ کَیت اگاں من مُرت آں۔۔۔۔کَے من ءَ کبر ءَ ایر دنت۔۔۔۔۔۔
یات اِنت ترا تو مُدام گْوشتگ اَت کہ من لگوریں مردمانی وڑ ءَ نہ زندگ بوت کن آں نہ لگوریں مرگے ءِ امبازاں واب کپت کن آں۔۔۔۔۔۔۔۔تو راست گْوشتگ اَت ۔۔ مروچی بلوچستان ءِ ھمُک پُسّگ تئی دلیری ءِ سِپت ءُ ستا ءَ کنگ ءَ اِنت۔۔ نہ تو لگوریں زندے گْوازینت نہ تو باجوئیں مَرگے ءِ وڈالاں شُت ئے۔۔۔۔۔۔، بلکیں تو پہ گُلزمین ابدمان بوت ئے۔
تئی سینگ ءَ وارتگیں تیرانی ٹپّ انگت منی چمّانی دیم ءَ اَنت۔۔۔۔، تئی تیر دُرشتگیں بالاد ءِ ھمُک درد ءُ دور من ءَ واب ءَ نیل اَنت۔منی شھیدیں بچّ تئی مرگ ءَ من ءَ تکانسر نہ کتگ ، نہ من ابیتکاں۔۔۔بس چے کن آں! اے دل اِنت کہ یک پیم ترا گْوانک ءُ توار اِنت۔۔۔تئی دیدار ءَ لوٹی اِیت۔۔۔ترا بوسگ لوٹ اِیت۔۔۔۔من گِریوگ نہ لوٹ آں بلے اے ارس اَنت کہ منی وس ءُ واک ءَ نہ اَنت۔۔۔۔بس گُڈّی گپ ھمیش اِنت کہ مروچی تئی شھادت ءِ پنچمی سالروچ اِنت ءُ تو بے کساس گیر پیداکے۔۔۔گوں تو اے اَرز اِنت منی وتی زھیر ءُ ترانگاں بِہ گْوش۔۔۔۔۔۔کمے بل اِت کہ من واب بِہ کپ آں۔۔۔۔۔۔۔۔۔
