کولواہ ءَ شپُکانی زُوراکی ءُ بابُل ءِ کِرد | پرویز مینگل

گْوستانک

بابل کوہ بلوچ آئی کھول ءِ گْوشگ ءِ ھساب ءَ 1960ءَ کماش مُلما ءِ لوگ ءَ کولواہ بلور ءَ ودی بیت۔ زانتکار ءُ پوئیں بلوچے اَت، بھادر ءُ راجدوستے اَت، پمشکا شپُکانی ( بِیلّانی ) زُورانسری ءُ زُوراکی، وتی کمُی ءُ نِزورتِریں مردُمانی بے شرپی ھِچ وڑ ءَ برداش ءُ اُوپار کُرت نہ کُتگ۔ 1980 ءِ دْھک ءَ سانگ ءُ سور کنت، چِد ءُ پد نِشا بھا کنوک ءُ شپُکانی کولواہ رو ءُ آ بندات بیت۔ پیسر ءَ اِیشانی کولواہ ءَ آھگ ءِ مُول ءُ مُراد پناہ زُورگ ءُ چہ ریاست ءَ وتی رکّینگ بیت۔ چوش کہ کولواہ ءِ مھلوک مھماندار ءُ جاگہ دیوکیں مردُم بَہ اَنت۔

وھدے اے کولواہ ءِ دمگی جاور، در ءُ کِشکاں پوہ بَہ اَنت، گُڑا اے زُوت وتی شپُکی ءِ کارانی چِن ءُ لانچ ءَ بِنا کن اَنت۔ ایشاناں مئے ھند ءُ دمگاں بِیل گْوش اَنت۔ چوش کہ کولواہ ءِ مھلوک تنگدست، گریب ءُ نیزگاریں مردم بَہ اَنت، پرے ھاتِر ءَ پہ کار ءُ روزگار ھُدوکی بنت۔ چی ءَ کہ آ وھد ءُ زمانگ ءَ اے ھند ءُ دمگاں اِلم ءُ زانت ءِ ھم ڈُکّال بیت کہ لس مھلوک سوھو بِہ بیت کہ اے شپُکانی کارپد منی آیوکیں پدریچ ءَ تاوان دنت۔
پمشکا گریبیں مردم پہ کم لب ءُ ملام ءَ رد وارت ءُ رد دَیَگ بیت۔ چِد ءُ پیش مردمانی دزرس ھُداگَندیں زمینداری، مال ءُ دلوتانی سر ءَ زِند گُزرانی کُتگ، وھدے بیل پہ نِشا ءِ لڈّ ءُ بار ءَ مردُمانی ھُشتراں پہ کریھائی گِر اَنت ءُ تیاب دپ ءَ لانچانی سر ءَ منشیات ءَ در ملکاں دیم دے انت۔ ھمے دمگ ءِ لھتیں مردم پہ چِریکی دار اَنت، گُڑا اے وھد ءَ کولواہ ءَ نِشا انچو شِنگ ءُ تالان بیت کہ ترا ھر گِس ءَ شراب ءُ تریاک دست کپ اِیت۔ اے درگت ءَ من اگاں بِہ گْوش آں کہ کولواہ نِشا بھا کنوکانی امبار بوتگ، گُڑا رد نہ بہ آں، چی ءَ کہ اے ھبر ءَ مرچی کولواہ ءِ ھر زھگ زانت کہ شپُکانی روک کُتگیں آس ءَ چینچو سُتکگ ءُ پُر بوتگ۔

چوش کہ بابل ھم نیزگاری ءِ پنجگاں بے وس شپُک ءُ بیلانی چریک ( گاٹ ) بیت، بلے  وھد دیم ءَ گام جنان بیت کہ بیلانی زلم ءُ ستم لس مھلوک ءِ سر ءَ ودّان بیت۔ گریبیں ھُشترّی گِرگ ءُ لٹّ دَیگ بنت۔ پہ زُورانسری کار گِرگ بَہ اَنت، بلے ھند ءُ دمگ ءِ میر ءُ متبر بیلانی ھمراہ ءُ دستچت بَہ اَنت۔
پمشکا گریبیں مردمانی بیلانی ھِلاپ بُوَگ وتی موت ءِ  وت داوت دَیَگ زانگ بیت۔ اگاں کسے واجکار ءِ ھِلاپ ءَ بِہ کنت یا ھُکم ءُ پرمان ءَ مہ منّ اِیت، گُڑا بزاں کہ پہ زُلمانی دیمپان بُوَگ ءَ ساڑی بِہ بیت۔
پہ درور بازیں نہ منّوکیں مردمانی گِس پُروشتگ اَنت ءُ لوگبانک پہ زبردستی برگ بوتگ اَنت۔ پرے ھاتِر ءَ اے زالمانی ھِلاپ ءَ جنگ کنگ چہ وس ءُ واک ءَ در بوتگ۔ مھلوک ءَ کہ اے زُوراکی دیستگ اَنت، گُڑا پہ وتی اِزّت ءِ رکّینگ ءِ ھاتر ءَ ھاموش، گُنگ ءُ بے توار بوتگ اَنت ءُ واجکارانی بدّیں کارپد ڈبّ اِتگ ءُ چیر داتگ اَنت۔
چوش کہ منی زانگ ءَ اِیشاں دِگہ باریں چے چے نہ کُتگ، اگاں آیانی بابت ءَ نبشتہ کنگ بِہ بیت، گُڑا کتابے نبشتگ بیت۔۔۔۔۔۔۔

کولواہ ءَ پناہ گِیریں بیل، امام بیل، اِسھاک، چاچا الیاس، چاچا اھمد ءُ آئی زھگ بابو، بشام ءُ اے دِگہ بازینے بوتگ اَنت۔ اگاں کسے ءَ بِہ گْوشت اِیں کہ اے ھند ءُ دمگ ءِ واجہ مناں ءُ اے ھند ءِ مردُم منی اَنت، گُڑا چوشیں مردماناں بھا زُرتگ یا گِپتگ ءُ لٹّ داتگ اَنت ءُ ھاموش کنائینتگ اَنت۔
بِیگل دشت ءِ جھ مِنندے بیت ءُ بیل اسھاک ءِ چریک ءُ ھمراہ اَت۔ وھدے نِشانگ جنکوکائی بیت، گُڑا اِسھاک نِشانگ ءِ جَنگ ءِ وھد ءَ دیم ءَ چیزّے اِیر کنت ءُ نِشانگ ءَ دور دنت۔
بِیگل گْوش اِیت من ھما مردم ءَ منّاں کہ آ گوں دستاں تیر بہ جنت ءُ نِشانگ ءَ دور بِہ دنت، بیگل ءِ اے ھبر اِسھاک ءَ وش نہ بیت ءُ پہ زھرانی درشانگ ءَ راہ ءُ درے پٹّ اِیت دانکہ من بیگل ءَ وتی تیر ءِ نِشانگ بِہ کن آں۔ بِیگل پیشاپ ءِ سر ءَ نندوک بیت اِسھاک نامردی کنت ءُ بِیگل ءَ پُشتوکانی تیر جنت۔ بِیگل گوں اولی تیر ءَ چَکّ ءَ ترینیت ءُ گْوش اِیت تو من ءَ پُشتکانی تیر مہ جتیں، چہ تئی اے کارپد ءَ من ھمے سرپد بَہ آں کہ تو مردے نا! بلکیں نامردے ئِے۔
اے ساھت ءَ ھُشترّی ءُ چریک باز ساڑی بیت، بلے کس اِسھاک ءِ ھلاپ ءَ گپّ نہ جنت۔ وھدے مُلّا ابدُلرھمان کہ بِیگل ءَ شُشت ءُ شود کنت ءُ جنازہ دنت، گُڑا ھمائی ءِ ھندی مردم پہ جُست ءُ پُرس ءَ کولواہ ءَ کاینت مُلّا ابدلرھمان ءِ کِر ءَ ، مُلّا ابدلرھمان ھمے مردمانی کِرّ ءَ وتی چمّانی سوگِند ءَ وارت ءُ ھمے گْوش اِیت کہ من بِیگل ءِ جان ءَ تیر ءِ ٹپّ نہ دیستگ۔ وھدے مُلّا ابدُلرھمان کہ اے گپّ ءَ جنت، چہ چار ءُ پنچ ماہ ءَ پد چمّاں کُور بیت ءُ دانکہ مرگ ءَ دوبر ھِچّ نہ گِند اِیت۔۔۔۔۔۔۔۔

بابل ءَ بِیل ءُ شپُکانی اے رنگیں کارپد ءُ سِلکاری دوست نہ بَہ اَنت ءُ چہ اندر ءَ بش بش وارت، بلے آئی ءَ را چوشیں مردمے گِندگ ءَ نئیت کہ آ اے زُورانسری ءُ سِلکاریانی ھِلاپ ءَ پاد بئیت ءُ بِہ گْوش اِیت کہ واجھاں شُما چے کہ کنگ ءَ اِت، اے گوں منی راج ءُ ھندی مھلوک ءَ زُوراکی یے۔ چرے زُورانسری ءُ زُوراکیاں پد بابل  شپُکانی چِریکی ءُ ھمراھداری یلہ کنت ءُ کیچ ءَ ریڈی یے زُور اِیت سبزی ءُ پروٹ بھا کنگ بِندات کنت۔
ھندی مھلوک ءَ وھدے بابل سبزی ءِ بھا کنگ ءَ دیست، گُڑا ھمے گْوشت کہ بابل گنوکے، واجکار ءِ چِریکی کنگ یلہ کُتگ ءُ سبزی بھا کنگ ءَ اِنت، چہ سبزی ءِ بھا کنھ ءَ چے کمائی کن ئِے۔ کسانیں مُدّتے ءَ پد بابل ءِ ناکوزتک پیرک ءَ بیلانی گْوشگ ءِ رِد ءَ سوالی ء دلمراد گِپت ءُ لٹّ دات، آزگ ءُ لوچ، بے شرپ کُرت دانکہ بابل ءِ سر ءَ واجکارنی تُرس ءُ بیمّ ءِ سان برجاہ بِہ بیت ءُ آ بِہ زانت کہ ما کَے اِیں، ءُ ما بِہ لوٹ اِیں گوں ترا چے کُت نہ کن اِیں، بلے بابل ءَ گوں جوانمردی ءَ واجکار ءُ شپُکانی کُلیں چیز ماں نیاؤرت اَنت ءُ وتی تچکیں ھبر مھلوک ءِ دیم ءَ جت۔
پمشکا بابل ءِ اے کارکِرد واجکار ءُ شپُکاناں وش نہ بوت ءُ آیاں چیراندری بابل ءِ رِیپنگ ءَ بازیں رِپک ءُ پندلے ساز اِت، بلے ناکام ءُ بے سوب بوت اَنت۔ ءُ بابل ءَ اے ھبر چہ پیسر ءَ زانتگ اَت کہ بِیل ءُ شپُکانی ھِلاپ ءَ روگ وتی موت ءَ وت داوت دَیَگ ءِ درور اِنت، بلے بابل ءَ اے ھبر کِمار نہ کُت ءُ وتی راستی ءِ دیم ءَ میلانک بوت۔

بابل ھمے مْیان ءَ باز جیڑ اِت کہ من وتی ھند ءُ دمگ ءَ چہ اے نِشا ءِ زوال ءَ چوں بِہ رکّیناں دانکہ اے واجکار ءُ شپُک گوں وتی راج دُژمِنیں رِپک ءُ پندلاں بے سوب بِہ بَہ اَنت، ھمے جیڑگ ءُ مارِشتانی پُژدر ءَ پہ بابُل ءَ ابید ءِ نارکوٹیکس ءِ ٹولی ءَ ھوار کپگ ءَ دِگہ ھِچ وڑیں راہ ءُ در دست نہ کپت کہ وتی راج ءِ ورناھاں چرے نِشا ءِ آس ءَ بِہ رکّ اِیت ءُ کولواہ ءِ گْوستگیں اِیمنی ءُ ساپیں چاگِرد ءَ بِہ پلگار اِیت۔ چی ءَ کہ واجکار ءُ شپُکاں نوکیں کارپدے بِندات کُتگ اَت، ھمُک ورناہ ءَ را کہ نِشا ءِ تلب بِہ بوت اِیں، گُڑا چہ بھا گِرگ ءِ بدل ءَ مُپت ءَ رست۔ ءُ مُپتیں مال ءِ ھُدوکی اِنسان ءَ چہ اِنسانیت ءِ کالب ءَ در کنت ءُ رُزوائی ءِ سِیمسراں سر کنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔

وھدے بابل پہ چیروکائی نارکوٹیکس ءَ ھوار بوت، اے وھد ءَ بیل ءُ شپُک دُرست سرکار ءِ وارنٹی بوتگ اَنت۔ سرکار ھمیشانی پٹّ ءُ پول ءَ، گُڑا بابل سرکار ءَ را بیلانی جاگہ ءُ نِشاھانی جاہ ءِ سوج ءَ دنت کہ کُجا کُجا اَنت۔ سرکار ھمے بیلانی ھِلاپ ءَ یک مزنیں آپریشنے کنت، اے آپریشن داں ھپت روچ ءَ برجاہ مان اِیت ءُ بیل دست نہ کپ انت، بلے بیلانی اربانی ھَساب مال گِرگ بیت۔
پمشکا اے پہ بیل ءُ شپُکاں سکیں مزنیں تاوانے بیت، گُڑا آیاں چار اِت کہ اے مرد مارا دست مہ کپ اِیت ما کولواہ ءَ ھچ رنگ ءَ نِشت ءُ کار ءُ بار کُت نہ کن اِیں۔

بیل ءُ شپُکاں وت ما وت ءَ سْوڑگ ءَ پد مزنیں زر ءُ کلدارے ھرچ کُت ءُ سرکار ءِ میجرے بھا زُرت، چرے لب ءُ لالچاں پد میجر ءَ بابل ءِ نام دات کہ ھمے شُمئے مالاں گِرائینگ ءَ اِنت۔ چوش کہ اے ھبر ءَ بابل  ھم سرپد بوت کہ میجر ءَ وتی دیم سیاہ کُتگ ءُ منی نام داتگ۔
چہ نگیگیں جاورانی ودی بُوَگ ءَ پد بابل ءَ کتار بست ءُ کوہ ءَ باگی بوت، واجکاراں وتی چِریک ھکّل کُت اَنت کہ بابل ءَ بِہ گر اِت ءُ بیار اِت، بلے کسے ءَ را اے توکل نیست اَت کہ بابل ءِ گِرگ ءَ دیم ءَ پہ کوہ ءَ بِہ دنت۔

چہ بازیں رِپک ءُ پندلانی ٹھینگ ءَ پد واجکاراں دمگ ءِ کھدائی اِلاھی بکش ءُ دگہ بازیں میر ءُ گزیرے لوٹائینت ءُ بابل ءَ چہ کوہ ءَ ایرگیجگ ءَ سوبین بوت اَنت۔ کھدا اِلاھی بکش بروسہ دَیَگ، کَول ءُ کَرار کنگ ءَ پد بابل ءِ توپک چہ بڈّ ءَ ایر کُرت ءُ پِستُولے ماں آستونکّ ءَ مانجت۔ آئی ءَ زانت من چہ اِیشانی دست ءَ مہ رکّاں، بلے چہ وت ساری چرے بیلاں یکّے براں گوں، چوش کہ چِریکاں دیوان ءَ پیسر بابل ناگمانی گِپت ءُ دست ءُ پاد بست اَنت۔ وجدے کہ اِیشاں دست ءُ پاد بست اَنت، گُڑا چہ بابل ءِ آستونکّ ءَ پِستُول گِندگ بیت ءُ بابل پہ آئی ءِ کاربندگ ءَ سوبین نہ بیت۔

ھمے ساھت ءَ اِیشانی دست ءَ بابل ءِ برات زباد ءُ دادمھمد نامیں مردمے ھم گِرگ ءُ بند کنگ بَہ اَنت۔ کِساس دہ روچ ءَ گیش اے دوئیناں لٹّ ءُ کُٹّ کن اَنت سِزا دینت، بلے بابل گْوش اِیت کہ اے کار تھنا من کُتگ ایش ءُ دگہ کس ھوار نہ اِنت۔ بیل ءُ شپُکاں بابل ءِ جان ءِ بند بند  داگ دات اَنت، بلے بابل ءِ بھادری ءُ راجدوستی ءِ گم داگ دات کُرت کُت۔ گوں بابل ءَ اِیشانی اے اِنسانیت ءَ در ءُ ھیوانی کارپداں پد تنکّ ءِ نامداریں مردکار ناکو دلدار ءُ دِگہ بازیں ھندی کماشانی گوں بِیلاں دیوان بیت کہ بابل ءَ اِنچو سِزا داتگ نوں یلہ کنگ بِہ بیت۔ چہ ھند ءُ دمگی کماشانی مِنّت ءُ گْوشگ ءَ پد اے بابل ءَ یلہ دینت، بلے ھمے شرت ءَ کہ بابل ھمیشانی کِرّ ءَ پہ مانزمانی وتی مُلک ءُ ڈگارانی کبز ءُ کتونیاں جم بِہ کنت۔ بابل ءِ کھول وتی مُلک ءُ ڈگارانی کبز ءُ کتونیاں جما کنت ءُ پہ بابل ءِ بچّارینگ ءَ سوبین بیت۔

وھد دیم ءَ روان اَت ءُ بیلانی تُرس انگت برجاہ اَت، پرچا کہ بابل گْوشتگ اَت شُما پہ پناہ نِشتگ اِت ءُ چو مھمان ءِ وڑ ءَ بہ بَہ اِت۔ اگاں شپُکی کن اِت چو شپُکی ءِ وڑ ءَ بِہ بَہ اِت، شُمارا مئے مھلوک ءِ سر ءَ زُلم ءُ زِوراکی کنگ ءِ ھچ ھکُ نیست۔ اگاں شُما وتی سِلکاری ءُ زِوراکیاں دار اِت، منءَ گوں شُما دِگہ کار نیست۔

اے رندی بِیلاں بابل ءِ ھتم کنگ ءُ وتی راہ ءِ ساپ کنگ ءِ ھاتِر ءَ چیراندری پندل ساز اِت کہ کُجا نہ کُجا ما بابل ءَ چہ وتی راہ ءِ دیم ءَ دُور بِہ کن اِیں۔ پرے ھاتِر ءَ چہ بیل امام ءُ بیل ءِ اِسھاک ءِ نیمگ ءَ گپور ء کریم بکش ءُ چاچا اھمد ءُ دِگہ بازیں چِریکے ءَ را بابل ئی کُشگ ءِ ڈُبّہ دَیگ بوت دانکہ آ بابل ءَ بجن اَنت ءُ مئے راہ ءَ ساپ بہ کن اَنت۔ بابل ھمے سادگیں مردُم اَت، 1994 ءَ چاچا اھمد ءَ کلوہ کنت کہ بیا من ءَ پہ تو کار ھست، بلے تھنا بیا
بابل وتی یک ءُ دو مردم ءَ را ھال دنت کہ من ءَ چاچا اھمد لوٹ اِتگ کہ من ءَ پہ تو کارے ھست، گُڑا بابل ءِ مردم آئرا گْوش اَنت کہ تو چو مرو پرتو شَر نہ اِنت۔ بابل پہ کندگ وتی مردماں گْوش اِیت کہ من ءَ اے ھِچّ نہ کن اَنت،  گُڑا دیم ءَ دنت پہ چاچا اھمد ءِ ھند ءَ کہ دوبر واتر نہ بوت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

تنیگا اے جُست بے جواب اِنت کہ اِیشاں باریں چوں کُشت، گار ءُ بیگواہ کُت، چی ءَ کہ اِیشاں سرزائر ءَ مھلوک ءِ دیم ءَ وتی ھلاپ ءَ ھچ منّانک نیشت۔ پمشکا داں روچ ء مروچی بابل ءَ کبر ھم نام ءَ نہ بوت۔ چوش کہ پیسر ءَ کولواہ ءِ بازیں ھند ءُ دمگاں نادُرسی ئیں کبر درا بوتگ کہ دری مھلوک بیلاں کُشتگ ءُ وتی ھِساب ءَ کل کُتگ اَنت، بلے اے بری نادُرسی ئیں کبر درا نہ بوت۔

وھدے 2000 ءِ سن ءَ آجوئی ءِ جُھد ءُ جنگ بندات بوت، گُڑا سرکار شپُک ءُ بیلانی ھلاپ ءَ تیوگیں کیس ءُ وارنٹ ھلاس کُرت اَنت ءُ شراب ءُ اے دِگہ نِشاھانی بیپار کنگ ءِ سرزائر ءَ موکل دات، موکل پرے ھاتر ءَ کہ اے شپّک پمّن کار ءُ بلوچ ورناھاں زوال بِہ کن اَنت۔ پرے ھاتِر ءَ مرچی شپُک ءُ بیلاں بلوچ راجدپتر پہ وژنامی کدی یات نہ کنت ءُ گیر نیار اِیت۔ چوش کہ بابل مرچی مرتگ، بلے انگت پہ وشیں نامے زندگ اِنت۔ آ کہ بابل ءُ وتی راج ءِ کُشت ءُ کوش ءَ دژمن ءِ گوم ءَ ھمراہ اَنت، زندگ انَت بلے مردگ ھساب اَنت۔

ھمے وڑ ءَ وھد دیم ءَ کِنزان اَت، شپُک ءُ بیلانی تُرس ءُ بیمّ کولواہ ءِ ھند ءُ دمگاں برجاہ اَت، کسے ءَ چوشیں توکلے نہ کُت کہ آ بیل امام ءُ بیل اِسھاک ءِ نام ءَ پہ ھرابی بِہ گیت کہ اِیشاں مئے ورنا ءُ باندات ءِ رُوژنائیں اِستال زوال آماچ کُتگ اَنت ءُ راستی ءَ درشان بِہ کنت۔
بلے! وھد ءِ ھمراھی ءَ دو ھزار نُہ ءَ کولواہ ءَ،  ءُ دو ھزار یازدہ یا دوزدہ ءَ کولواہ زِربار ءَ کہ بی این ایم ءِ کلوہ شِنگ اِت گُڑا مھلوک ءِ دلگوش راجی جُنز ءِ نیمگ ءَ ترّان بوت۔ ھمے وڑ ءَ کہ بی این ایم تانسریں کولواہ ءَ شِنگ ءُ تالان بوت، گُڑا اے سرپدی، سِنچ ءُ زانت پیر ءُ ورنا ءِ تہ ءَ ودّان بوت کہ ما کَے اِیں ءُ وت ءَ کُجام دنز ءُ مُجانی اندر ءَ بیگواہ کُتگ۔ ءُ ھمے وڑ ءَ اے ھبر ھر یکّے ءِ زُبان ءَ سھرا بوت کہ بیل امام، بیل اِسھاک ءُ چاچا اھمد ءَ ھوار اے دِگہ شُپُک ءُ بیل چونیں بدّیں کارپدانی واھُند بوتگ اَنت ءُ مئے راج چِہ پیم ءَ گوں سِلّیں نِشا ءَ تاوان داتگ ءُ برباد کُرتگ۔ ءُ مرچی ھم راجی جُنز کولواہ ءِ دمگ ءَ شرّیں وڑے ءَ دیم پہ آجوئی ءِ مِنزل ءَ جُنزان ءُ بازیں سنگتے ءَ وتی مِسکیں ھون ماتیں گُلزمین ءِ زیبائیں دمگ کولواہ ءِ دامُن ءَ رِتکگ اَنت۔ دُژمِن مرچی ھم چہ راجی جُنز ءِ بْرمشاں آسیگ ءُ بے آرام انت، پرے ھاتِر ءَ روچے میتگے ءَ بیڑ برت ءُ گِساں ماندار اِیت، زھگ ءُ زالبُولاں لٹّ ءُ کُٹّ، بے شرپ کنت۔ ورناہ کماشاں زِندانی، بلے جُھد ءُ گھگیری انگت گوں وتی تْرندیں گاماں دیم ءَ جُنزان ءُ رستریں دُژمن بے سوب۔۔۔۔۔۔۔۔۔
پمشکا یکرندے من پد ءَ اے گبّ ءَ گْوش آں کہ بابل ءَ بِل کہ مرچی کبر نام ءَ نیست، بلے وژنام اِنت، چی ءَ کہ راج ءِ ھِلاپ ءَ چوشیں کارے نہ کُتگ ئِے کہ آئی کھول ءِ سرجھل بِہ بیت۔ چوش کہ ھما بیل ءُ شپُک مرچی تانسریں بلوچ راج ءِ دیم ءَ رُزواہ ءُ راجدپتر ءِ تاکاں گوں بدّیں نامے ءَ گیر آرگ بَہ اَنت۔
پمشکا مرچیگیں پدریچ ءَ را جیڑگی اِنت کہ من کئی ھمراہ  بِہ بَہ آں، ھمایانی ھمراہ کہ من چہ مرگ ءَ پد پہ دائِمی زندگ باں، یا ھمایانی ھمراہ کہ زندگاں ھم مُردگاں شُمار، دومی بنّامی ءُ رُزوائی پہ بُن ئِے۔ پیسلہ ھرکسی وتی دست ءَ اِنت، بلے وھد ببا دَیگی نہ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

گُڈّی ءَ اے گْوستانکی راستیانی درشان ءَ پد من وتی نبشتانک ءَ گوں ماما انور ساھِب ھان ( انور صاحب خان ) ءِ اے شئیر ءَ ھلاس کن آں۔۔۔۔۔۔۔

” بد بھتی ءِ سوگاتاں اِمروز ءِ کَوار ءَ کنت
براتے کہ بہ بیت دُژمن سد دُژمن ءِ کار ءَ کنت”

***