بازیں وھد ءَ دست ءِ ند ھم لرزیت کہ من چے نبشتہ بِہ کن آں، چی ءَ کہ لھتیں انچیں بے مُلّیں کارِست بَہ اَنت کہ تو بِہ لوٹے من اِے کارِستاں بِہ زاناں ءُ پد ءَ نِبشتہ بِہ کن آں، چی ءَ کہ شیشاریں کِرد رُد اَنت ءُ مانا بَہ اَنت۔ پمشکا ترا وتی اُوں سر ءَ پَھر بیت کہ من ھمے کِردارانی اھد ءِ زِندگیں اِنسان ءُ سَنگتے آں۔
دل سِکین دنت ءُ چہ باتِن ءَ پاھار چِست بَہ اَنت کہ راجدپترانی سر ءَ نِبشتہ کن، بلے منی سسّا ءُ زانت ءِ کٹور ءَ چُوشیں دانک نیست کہ من اے رنگیں بالادانی سر ءَ نبشتہ بِہ کن آں۔ چی ءَ کہ آیانی دیمونی ءِ شھکور چہ منی سِپت ءُ ستا ءِ شیپ ءَ آ دست اِنت۔ گُڑا ھانی ءِ شیدائیں مُرید ھما بالاداں چہ یکّے ءُ چو گْواڑگیں پُل ءَ آئی ءِ وشبوئی ءَ گُلزمین ءَ را گوں وشبھوئیں ھُوناں سِنگار اِت ءُ بانوری ءِ سُھریں شار پوش اِت۔
مُرید ءَ من پیسر ءَ سَکّی ءِ رنگ ءَ دیستگ اَت، چوش کہ مئے میتگ چہ سکّی ءِ میتگ ءَ اِنچو دور نہ اَت۔ وھد وھد ءِ سر ءَ منی سر ما سکّی ءِ ھنکین سِھر ءَ کپت، سکّی ءِ ھنکین ءِ وتی جتائیں زیبائی ءُ اجبیں نِدارگے اَت۔ ھنکین ءِ دیمی نیمگ ءَ سبز اتگیں کوچگ کہ شیھانی کُچّ گوں وتی مزن بندیں ڈگاراں نامدار اِنت۔ کپوت گوں کُوکُوھاں، شانتل گوں وتی زھیری نالگاں اے کوچگ ءِ بھشتیں دْروشم اَت۔ ھنکین ءِ پُشتی نیمگ ءَ برز ءُ بُلندیں کوہ اَنت کہ کَلاتی ( کلاتی ءُ دْھگکّ: دو کوہ ءِ نام اَنت، کلاتی پٹِکّ تِر ءُ دْھگکّ بُرز تِریں کوہ اِنت ) ءُ دھگّک ءِ نام ءَ نامدار اَنت، مروچی ھمے کوہ ءُ کوچگ وتی سر ءَ ناز کن اَنت کہ ما سکّی ءِ گونگیں بالادے پہ رُدگ ءُ ورنا بُوَگ ءَ دِیستگ کہ آئی ءَ مئے پھریزگ ءِ ھاتر ءَ وتی گْرانمُلیں سر دوست نہ داشت۔
کُجام وھد ءَ کہ من گوں سَکّی ءَ دُچار کپت آں، گُڑا منی دابیں سنگتے ءَ را ھمے سَما بوت کہ من گوں مھروانیں ھمبلے ءَ دُچار کپتگاں کہ آئی مھروانی ءُ مھرانی موکگ بلائیں ھبرے۔ چی ءَ کہ آئی ءِ گِندگ ءَ گوں بچکندگانی شھجو ءُ کَور مَلّان اَت پہ تئی دْروت ءُ دْرھباتی ءَ، ھمے داب ءَ ما گوں یکّے ءَ وھد ءِ سر ءَ دُچار کپتگ اِت اِیں، ءُ مرید منی دمگی مردمے اَت۔
وھد ءِ روان ءَ مئے سنگتی گِیش بوتگ اَت کہ ما دوئیں گوں بلوچ راجی گَل بلوچ نیشنل موؤمنٹ ءِ پتّر ءَ ھوار بوتگ اِت اِیں۔ وھدے کہ من سکّی ءَ دیست من ءَ اَنچو سما بوت مئے نزّیکّی نُوں گیش ودّ اِتگ، چی ءَ کہ مارا ھردوکاناں راجی جُنز ءِ باسکی ءِ شرپ رَستگ اَت۔
وھد وتی گاماں جُنزان اَت ءُ سکّی ھم وتی راجی ڈُبہ ءِ ارزِشت پَھم اِتگ اَت گوں وتی گَل ءِ کاراں جْوانیں رَنگے ءَ گُلائیش اَت۔ اِے ھمے وھد اِنت کہ کولواہ ءِ دمگ ءَ سیاسی چِست ءُ اِیراں جْوانیں رنگے ءَ وتی تُرندیں گام اِیرکُتگ اِت اَنت، شھزانتیں رھشُوناں گوں نیاد ءُ مجلِس ءُ ھمکاری ءِ شرپ رَستگ اَت۔
مرچی من پمشکا پہ وت ءَ اے ھبر ءَ شَرپ ءُ شَرپداری یے سرپد بَہ آں کہ مُرید سکّی ءِ گونگیں جھدکارے ءِ ھمراھی ءَ کمیں روچ ءِ گْوازینگ ءُ ھَمسپر بُوَگ ءِ موہ رَستگ اَت۔ وتی نِزوریں بالاد ءَ گوں تمردیں مُرید سَکّی ءِ ھمراھی ءَ سَپر بُرّ اِتگ اَت، من ھمے سرپد بَہ آں کہ اِے پمّنی بالاد ءَ مزنیں شَرپ ءُ سوگاتے۔
ھمے داب ءَ وھد وتی گاماں جُنزگ ءَ اَت کہ کولواہ ءَ ھوار سرجمیں دْمگ بے مُرادیں زمین جُمب ءَ وتی اَمبازاں زُرت، ءُ زمین جُمبے نہ بوت کہ سرجمیں ھلک ءُ میتگ لشکریاں وتی اَنگّر ءَ کنگ ءَ ھور بُنجل کُت اَنت۔ لس مھلوک ءَ را وتی زُلم ءُ زورانی دیمپان کُت، بِندات ءَ مھلوک پہ اِیمن ءُ کراری وتی گِسّاں نِشت ءُ وپت ھم نہ کُت۔
اِے وھداں منی ءُ مُریدیں سکّی جان ءِ دُچار کپگ ھم کم بوتگ اَت، چی ءَ کہ اِے وھداں سکّی ءَ زانتگ اَت اِے لشکر مارا راجکاری ءَ نَیل اِیت ءُ سرجمیں دمگ لشکریاں چَپ ءُ چاگرد کُتگ ءُ ورناھاں یک یکّ ءَ چِست کنگ ءَ ھوار گار ءُ بیگواہ کنگ ءَ اَنت۔
سکّی ءِ سرپدی ءُ مِھر پہ وتی گُلام ءُ بندیگیں گُلزمین ءَ اَنچوش اَت، گِس ءِ نندگ ءِ بدل ءَ سِلاہ بندیں گَلے ءَ ھوار بوت ءُ کوہ وتی دَوار جاہ ءُ سَنگر کُت اَنت۔
اے مْیان ءَ کسانیں مُدّتے ءِ گْوزگ ءَ پد من کہ مُریدیں سَکّی جان دیست، سرجم ءَ پہ ھانُل ءَ چو مُرید ءِ رنگ ءَ اَت۔ پمشکا مرچی من پھر بنداں ءُ گْوشاں کہ سکّی جان منی اھد ءِ مِھروانیں مُرید اَت کہ پہ گُلزمین ءِ موکگ ءَ سِلاہ بند اَت۔ اِے مُرید ءِ مزن پِگری اَت کہ تو وھدے مُرید دِیستگ اَت، گُڑا ترا ھم ھمے سِکین رَستگ اَت کہ چاڑِکّہ ببُو ءُ مِھروان، چی ءَ کہ مُرید یک جنگولے ءَ ھوار مِھروانیں ھَمبلے اَت۔ ءُ مُرید ءِ مھروانی ءِ درانگازی ءَ من گوں وتی نِزور پھمیں زانت ءُ سسّا ءَ کُت نہ کن آں۔
مرچی مُرید ءِ گْونگیں اَرواھاں پدّر کُتگ کہ مَرگ اَمبازگ بیت ءُ مارا اِے سرپدی ءُ سِکین ءَ بَکشاھگ ءَ اَنت کہ مَرگ ءِ گِچین کنگ ءِ ھاتر ءَ گْرانبھائیں مَکسدے لوٹ اِیت، گُڑا بے بھائیں مَکسد مئے ءُ شُمئے دیم ءَ اِنت کہ پہ ماتیں گُلزمین ءِ رکّینّگ ءِ ھاتر ءَ ھمے سَر اَنت کہ ندْر ءُ کولیگ بُوَگ ءَ اَنت۔ مارا شُمارا وتی پَرز ءِ پَجّار ءَ دَیگ ءَ اَنت کہ مئے جان ءَ ترمپے ھون ھست ءُ مان، مارا پہ اِیمن ءَ نندگی نہ اِنت۔ چی ءَ کہ دُژمن شیکل ءُ وش واب مہ بیت۔
مرچی مُرید ءَ اے ھبر سابِت کُت ءُ وتی گام پہ گُلیں گُلزمین ءِ آجوئی ءِ ھاتر ءَ دوست نہ داشت اَنت، دانکہ گُڈی تیر ءَ گوں لگوریں دُژمن ءَ مڑان ءَ وتی گِچین کُرتگیں راہ ءَ سوبمند ءُ وتی پَرز پیلو کُت ءُ نمیران بوت۔
***
