( آزمانک )
چہ بشّ ءِ یکشلیں گْوارگ ءَ پد کَوراں ھار کُتگ اَت ءُ میتگ ءِ تانسریں مھلوک جیڑگانی جُھلانک ءَ اُوژناگ اَت، جیڑگ پرے ھاتِر ءَ! بشّ ءَ چو کہ یکشل ءَ ماں بستگ، مئے آکبت باریں چتور بیت۔ مارا اے ھار ماں جُھلیں ڈُور ءُ بیلگے ءَ پتار مہ دنت، بلے سوبان چہ گماں آجو ٹھک دَیَگ ءُ کندگ ءَ اَت۔۔۔۔۔۔۔۔
وھدے لشکران ءَ دیست کہ ما وتی زِندمان ءِ رکّینگ ءِ گماں جانشُود اِیں، سوبان ءَ ٹھک ءُ کندگے چیر کپتگ۔ زھر زھر ءَ لشکران ءَ دِرّائینت ءُ گْوشت: ھاں ڑے سوبو تو چونیں پُلّے چِتگ کہ تئی دپ ءِ کندگ چو بشّامی جُڑ ءَ نہ بُرّ اَنت؟، ما اِد ءَ وتی رکّینگ ءِ اڑ ءُ جنجالاں ماں گیشّ اِتگ اِیں، تو نِشتگ ءُ ککاھگ ءَ ئے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
سوبان ءَ وھدے لشکران ءِ اے ھبر اِش کُت اَنت، نُوں گیشتر ٹھک دَیَگ ءُ کندگ ءَ لگ اِت۔ چہ سوبان ءِ کندگاں لشکران گیش آسیگ بوت ءُ جبڑگ ءَ لگ اِت، ترا مات ءُ پِت ءَ شیکل کُتگ، من کہ ھبرے دیاں نہ دے آں، مات ءُ پِت چو بمبر ءَ من ءَ پِرلچّ اَنت کہ سوبان جان مارا دِل نہ بیت۔ ھمیش اِنت! چہ مردُمی کٹّ ءَ شُتگ ءُ پیمازی بَلّے ءِ درد ءَ نہ وارت، اے نگیگیں ساھتاں ھرکس وتی جِند ءِ گِر ءُ چیلاں گیش نہ اِنت، چارموٹیں سوبان نِشتگ ءُ ٹھک دَیَگ ءَ اِنت۔ چو نہ زانت ھُداوند تسپ واھی۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
سوبان ءَ زانت کہ لشکران نُوں چہ پُجّگ ءِ سِیمسراں در اِنت، انگت راستی ءَ سھرا کن، اگاں نا گوں نیکراھی لیکہ ءَ من ءَ مات ءُ پِت ءِ دیم ءَ گیش شِنت ءُ دور دنت۔
سوبان ءَ شاکار اِت ءُ دیم گوں لشکران ءَ کُت ءُ گْوشت: لالا منی کندگانی مانا ءَ تو انچو پہ زِوت سرپد نہ بَہ ئے کولیگاں، منی کندگانی پُژدر ءَ شاھگانیں داستانے نِوان اِنت۔
گوں سوبان ءِ اے گپّاں گْوش ئے کسے ءَ لشکران گوں اگریچی آسے ءَ مانداشت ءُ چو چیپّی ءِ وٹّ ءَ جپّے کُت۔ زھر زھر ءَ چارگ ءَ ھوار لشکران ءَ گوں تْرندیں گالوارے ءَ دِرّائینت، بَچّا سوبو ترا شر ھُدا ءَ وائتگ، بِل کہ اے نگیگیں ساھتاں من اللہ اللہ کنگ ءَ آں، اگاں نا انچیں مارتابے گِران اِت داں زِندگ ءِ یات کن ئے۔ اے ساھت نُوں شُگُلی ساھتاں کہ تو نِشتگ ءُ شُگُل کن ئے۔۔۔۔۔۔۔۔
گوں لشکران ءِ ھبر ءِ ھلاسی ءَ ھور سوبان ءَ انچو دِرّائینت ءُ گْوشت: لالا لشکران! اے بشّ ءِ تْرندیں گْوارگ، گْرند ءُ گِروکاں من ءُ تو گِس ءَ نِشتگیں، بلے دِل انگت چہ جبین ءَ اِیر اتکگ۔ بِہ پُرس ھال ءَ ھمایانی کہ آ مئے شُمئے وشھال ءُ اِیمنیں آکبت ءِ سمبھینگ ءَ اے بشّامی تْرونگل گْواریں ھَور ءَ کوہ ءُ اگاراں کپتگ اَنت۔ اے بشّامی ھَور اگاں مار کُش اِیت، آ زان ءَ ماتانی تاسُپ ءُ تنگوئیں بچّ نہ اَنت۔۔۔؟، بلے آیاں وتی کُلیں واھگ ءُ ارمان آس داتگ اَنت ءُ پہ مئے شُمئے رُوژناہ ءُ آجوئیں باندات ءِ واستا جُھد ءُ جنگ ءِ پِڑ ءَ ارواہ دست ءِ دِل ءَ زُرتگ ءُ ساڑی اَنت، پرچا۔۔۔۔۔۔۔۔؟؟
اگاں ما چہ اے بشّ ءَ تُرس آماچیں کہ ھار کنت ءُ مارا ماں ڈُور ءُ بیلگے ءَ پتار دنت، گُڑا ما آ بشّ ءِ دیم ءَ چوں داشت کن اِیں کہ آ مئے راجی ھُنڈالانی ولگوج کنگ ءَ گُلائیش اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔؟؟
لالا لشکران! مارا ھما بشّ ءِ دیم دارگی اِنت، اے بشّ بِہ گِندئے مئے میتگ ءَ ماں کابیل ءُ بیلگے ءَ پتار بِہ دنت، بلے تانسریں بلوچ راج ءَ پتار دات نہ کنت۔ بلکیں مارا ھما بشّ ءِ دیم دارگی اِنت کہ آئی ءِ نام گُلامی اِنت، ءُ اے گُلامی ھما بدّیں ھوپ اِنت، اگاں آئی ءِ سر ءُ چِٹّ مرچی گِرگ نہ بوت، گُڑا باندا مئے کُلّیں واھگ ءُ ارماناں چلّ ءُ پُون کنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
لشکران ءَ وتی گُوش ٹاپُرّینتگ اِت اَنت ءُ گُوشدارگ ءَ اَت کہ ناز بانک ( سوبان ءُ لشکران ءِ مات ) ءَ دِرائینت، ھو لشکران منی سوبان جان راست گْوش اِیت، مارا چہ ھما بشّ ءَ تُرسگی اِنت کہ مئے پاری ئیں پدانی دُژمِن اِنت، اگاں نا اے ناھُودگیں نادْراھی مارا چہ باتِن ءَ وران کنت۔۔۔۔۔۔۔
لشکران ءَ وھدے دلگوش گوں مات ءِ ھبر ءَ کُت، پِت ءَ چہ گِس ءِ کُنج ءَ جکّان جکّان ءَ دِرّائینت ءُ گْوشت: بچّا لشکران! سوبان جان ءِ گپّ، نگدیں گپّ اَنت۔ بس مارا زُورگی ءُ جُنزگی اِنت دیم پہ مِنزل ءِ پاند ءَ، اگاں ما پہ چمّاں اے بشّ ءَ بدار اِیں، گُڑا گُلامی ءِ بشّ مارا وتی ارجان جنت۔
لشکران ءَ دنیگا ھِچّ نہ گْوشتگ اَت کہ سوبان ءَ وتی پِت شاھی ءُ مات ناز بانُک ءِ ھبر اِسپر کُت ءُ دیم گوں لشکران ءَ کُت ءُ گْوشت: لشکران! تئی زانت ءُ زانگ ھمے بوت، پیش ءِ مردُماں پرچا اے ھبر گْوشتگ کہ ” ھرّ مبو سْرمباں مہ چار، اُشتِر ببُو دُور بچار” ۔
لشکران گوں مات ءُ پِت ءَ ھوار سوبان ءِ اے گپّاں سک پشل اَت، بلے لھڑاں جبین ءَ مُشگ ءَ اَت ءُ زُبان ءَ آرگ ءَ نہ اَت۔ ساھتے ءِ بے تواری ءَ پد ھَور ءَ کمیں تم کُتگ اَت، لشکران ءَ کوڈال کُوپگ ءَ کُت ءُ گوں سوبان ءَ دِرّائینت، پادا! ھَور ءَ کمیں تم کُتگ ءُ رویں ڈگاراں آپینکی یے کن اِیں کہ باندات ءِ اُمیت اَنت۔
سوبان ءَ پد ءَ چو پیسری داب ءَ کند اِت ءُ سواس پاداں جت اَنت گْوشت: ھو لالا لشکران! پہ باندات ءِ اُمیت ءَ مارا جھ جَنَگی اِنت، دِگہ پہ دِگر ءَ ڈگاراں آپینکی نہ کنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔
چہ اے ھبراں پد مات ءُ پِت گِس ءِ کُنج ءَ نشتگ ءُ دُوا ءُ ھیر کنگ ءَ اِت اَنت، سوبان ءُ لشکران ءَ دیم دات پہ ڈگارانی آپینکی ءَ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
***
