رھمت (ھیر مھمد بلوچ ) آئی ءِ پنّام اَت، من کہ وھدے گوں رھمت جان ءَ اولی رندر ءَ دُچار کپتگ اِت آں، منی نِزّ ءَ دوھزار شانزدہ ءِ درد بکشیں سال اَت، چی ءَ کہ ھمے سال ءِ بِندات ءَ بلوچ راجی رھشُون ءُ بلوچ نیشنل موومنٹ ءِ بُنجاہی ( مرکزی سیکریٹری جنرل ) مزن کارگُشاد واجہ ڈاکٹر منّان بلوچ گوں تمردیں سنگتاں شھید کنگ بوتگ اَت۔
من گوں سنگت وپا جان ءِ ھمراھی ءَ سپر ءَ اِت آں کہ مئے سر میرو ءِ باگیں بالگتر ءَ سنگتانی اُوتاک ءَ کپت۔ گوں گْران ءُ سنگین تبیں سنگتاں سلام ءُ دْروتی بوت اِیں، چہ دْروت ءُ سلام ءَ پد اے تیوگیں روچ ما گوں سنگتانی پُرمھریں مجلس ءُ نیاداں گْوازینت، سما نہ کپت کہ اے روچ چوں دِیگر ءِ دامُن ءَ اِیربُکّ اِت۔ ھمے گپّ ءُ رپانی مْیان ءَ سنگت وپا جان ءَ دِرّائینت ءُ گْوشت، ھَے کن کُرباناں چِد ءُ دیم مارا شپ کپ اِیت، چی ءَ کہ مئے سپر ھم دور اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
من وپا جان ءِ گپّ گوشداشت ءُ ھَو کُت، چی ءَ کہ مارا واتر بُوَگی اَت کہ ما لَھتیں سَنگت ودار داتگ اَت شُما ودار بِہ کن اِت ما اَلم کا اِیں، ءُ آ سنگتانی تَہ ءَ یکے رھم پُل ( اِسھاک پنّام ء رھمین ) اَت، چوش کہ رھم پُل وتی لاگریں بالاد ءِ اندر ءَ یک جتا ءُ بے مُلّیں کارِستے اَت۔۔۔۔۔
من وپا جان ءِ گپ دِلگوش دات ءُ سنگتاناں گْوشت شُما وتی شکّلیں نیاد ءَ برجاہ دار اِت ءُ من رواں بُنجل ءِ سرکماش ءَ چہ مُوکل گِراں کہ مارا رَوَگی اِنت، وھد ھم پِرگْوستگ۔ چہ ھمے سنگتانی تَہ ءَ یک ءُ دو مِھروانیں سنگت ءِ گپ گوں ھمتواری ءَ در اَتک کہ شُما مروچی اَتکگ اِت، چو زُوت رَوَگ نیست۔ من بچکند اِت ءُ گْوشت من ءَ اُوں باور نہ بیت کہ سرکماش مارا چو زُوت موکل بِہ دنت، بلے وپا جان وت ءَ اے درگت ءَ کرّموش کُتگ ھاھاھاھا، گوں منی اے کندگاں درائیں سنگتاں ٹھک دات ءُ کند اِت۔ سنگتانی کندگ ءِ مُول ءُ مُراد ھمیش اَت کہ بزاں چو زُوت ءَ مُوکل مُشکل اِنت۔
من پاد اَتکاں ءُ چادر چنڈ اِت کوپگ ءَ کُت دیم پہ سرکماش ءِ کُڈُّک ءَ، وھدے کہ من سرکماش ءِ کِرّ ءَ سر نہ بوتگ اِت اَنت کہ آئی ءَ پیسر ءَ گوں نرمیں گالوارے ءَ گْوشت تئی کندگانی توار کَیت ءُ تو درا نہ بَہ ئے۔۔۔۔۔۔۔۔؟ من گْوشت واجہ بکش کہ من سنگتانی پُرمھریں نیادانی پتّر ءَ نِندوک بوتگ آں پمشکا، چرے گپّاں پد من گْوشت واجہ مارا اگاں مُوکل رس اِیت گُڑا ما رَو اِیں، منی گپ انگت ءَ سرجم نہ بوتگ اَت کہ سرکماش ءِ گوانکو ءَ گْوانک جَنَگ بِندات کُت، گوں گْوانکو ءِ گْوانک جَنَگ ءَ ھور سرکماش چہ مئے نیام ءَ پاد اَتک ءُ کمیں یکرّ ءَ شُت ءُ گپّ ءُ تْران ءَ لگ اَت۔
من اَنگت وتی جاہ ءَ اُوشتاتگ اِت آں کہ سرکماش ءَ من ءَ توار کُت بیا، من شُت آں کماش ءِ نزّیک ءَ، گُڑا سرکماش ءَ دِرّائینت ءُ گْوشت: شُمئے رَوَگ کمیں مھتل اِنت کہ سنگتے ھال کنگ ءَ اِنت چہ مزن بُنجل ءِ نیمگ ءَ سنگتے وش وش نہ اِنت، آیانی کِرّ ءَ اولاک نیست، گُڑا تو وتی اولاک ءَ بزور ءُ سنگتانی دیم ءَ بُرو، سرکماش ءِ گپ گوشداشت اَنت ءُ گْوشت شر۔
بلے من پد ءَ گوں سرکماش ءَ گْوشت کہ آ بُنجل ءِ نام ءَ کہ تو گِرگ ءَ ئے، اُود ءَ اولاک شُت نہ کنت، گُڑا سرکماش ءَ گْوشت ھو اولاک اُود ءَ راستے کہ شُت نہ کنت، بلے تو ھمے ھندی سنگتے ھمراہ بِہ کن داں کُجا کہ اولاک رَوت داں ھمود ءَ بُرو اِت، من سنگتاں گْوشاں شُمئے ودارجاہ ءَ داں کا اَنت۔
من ءُ سنگت وپا ھَندی سنگتے ھمراہ کُت ءُ درکپتیں دیم پہ ودارجاہ ءَ، ما کہ ودارجاہ ءَ رست اِیں، چاراں سنگتاں انگت درائی نہ کُتگ۔ ما ھمے اِنتزار اِنتزار ءِ تہ ءَ اِت اِیں کہ اے دَمان ءُ آ دَمان سنگت کا اَنت، بلے وھد دیم ءَ کِنزان ءُ سنگت سھرا نہ بوت اَنت۔ پمشکا من کمیں تکانسُری کُت ءُ ھندی سنگت ءَ را گْوشت سنگت دیر کنگ ءَ اَنت اگاں تو راہ ءُ دراں زان ئے گُڑا اولاک ءَ ھمد ءَ اُوشتارینیں ءُ ما شُما سنگتانی دیم ءَ رَو اِیں، منی گپّ انگت دپ ءَ اَت کہ ھندی سنگت ءَ دِرّائینت کہ منی ھیال ءَ سرکَماش گوں رھمت گپ ءَ بوتگ، اگاں رھمت گون بِہ بیت چون کہ بباں وت ءَ الم سر کن اَنت، بلے سنگتانی راہ ھم دُور اِنت، پمشکا دیر کنگ ءَ اَنت۔
من کہ سنگت ءِ اے گپّ اِش کُرت آں، گُڑا ھو کُت ءُ ھاموش بوت آں، چی ءَ کہ رھمت پمّن نوکیں نامے اَت۔ ھمے اِنتزار ءِ تہ ءَ داں نیم کلاک ءَ گیش وھد دیم ءَ کِنز اِت، گُڑا سنگت ءَ گْوشت شُما ھمد ءَ بِہ جل اِت من کمیں دْرنگ ءِ سر ءَ رواں چارگے دَیاں، سنگت شُت پنچ یا دہ مِلٹ ءَ پد توارے دات کہ “شُما چونین اِت” وپا چہ منی نزّیک ءَ پاد اَتک گْوشت: سنگت اَتکاں کہ توارے بوت، من گْوشت ھو! سنگت ءَ کہ توار داتگ، اَلم کسے در ءَ بوتگ۔
سنگت چہ دْرنگ ءَ ایر کپت ءُ گُْوشت ئے سنگت سر اَنت، بَس چہ دْرنگ ءَ در بِہ کپ اَنت، گُڑا وپا دِرکّ بست ءُ شُت دْرنگ ءِ سر ءَ دانکہ سنگتاں کُمک بِہ کناں، من اولاک چاڑِکّہ کُت داں سنگت سر بوت اَنت۔ مئے ھمرائیں سنگت ءَ گْوشت من ترا گْوشتگ اگاں رھمت اِنت اَلم وتا سر کنت، اے ساھت ءَ کہ من چارگ ءَ اِت آں نادْرائیں سنگت اِیوک ءَ رھمت جان ءِ کُوپگان اَت۔
ما دِہ دِہ ءَ سنگت گِپت ءُ اولاک ءِ تَہ ءَ کُت ءُ رھمت جان گپّ ءُ ترانی نہ اَت، چی ءَ کہ سک ژند ءُ پند اَت۔ نادْرائیں سنگت ءَ وتی پاداں اَتک کُت نہ کُتگ اَت، گُڑا رھمت جان ءَ بڈّ ءَ کُتگ اَت ءُ مزنیں پندے بُرّ اِتگ اَت۔
منی اولی رند اَت من گوں مھروان ءُ تمردیں رھمت جان ءَ ڈیک ورگ ءَ اِت آں، بلے چہ گیشیں ژند ءُ پندی، دومی چہ نادْراہ ءِ جنجال ءَ ما انچو مانگیشّ اِتگ اِت اِیں کہ نند ءُ نیادی نہ بوت اِیں۔ پمشکا من دِہ دِہ ءَ سنگتاناں گْوشت سوار بَہ اِت اولاک ءَ، چاراں منی پدی نیمگ ءَ رھمت جان ھم گوں سنگتے ءَ اُوشتاتگ، من رھمت جان ءَ گْوشت بیا سوار بو رویں، گْوشی من شُمئے ھمراہ نہ آں کہ من بُنجل ءَ ھال نہ داتگ کہ من نیاھاں، سنگت ودار کن اَنت۔ من شپ ءَ وت ءَ سر مہ کن آں، سنگت سک تکانسُری کن اَنت۔
گوں رھمت جان ءِ اے ھبراں من بے پسّو بوت آں، پمشکا من چہ اولاک ءَ ایر کپتاں ءُ سنگت رھمت جان ءُ آئی ءِ ھمراہ مُوکل کُت اَنت دیم پہ وتی سپر ءَ در کپت اِیں۔ ما وھدے سپر بُر اِت ءُ سنگت لوگے ءَ سر کُت، گُڑ ما پد ءَ دیم پہ وتی ھند ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوت اِیں، ھمے دمان ءَ وپا جان ءَ دِرّائینت ءُ گْوشت ما رھم پُل ودار ءَ نادینتگ، بلے آ نہ زانت ما دِگہ جنجالے ءَ گوں دُچار کپتگ اِیں، پد ءَ وت دِرّائینت ئے کہ ما سر بِہ بَہ اِیں الم کِسّھاں کار اِیں کہ چونیں جنجالے ءَ گوں دیم پہ دیم بوتگ اِیں، پمشکا لیٹ اِیں۔
وھد روان اَت کہ من یکرندے پدا گوں رھمت جان ءَ دُچار کپتاں، بلے من جاہ نیاؤرت، چی ءَ کہ اولی رند ءَ ما تَھاریں شَپے ءَ ڈِیک وارتگ اَت۔ چوش کہ رھمت جان ءَ من ءَ پجّا آؤرت، چی ءَ کہ اے آئی ءِ مھروانی ءُ شھزانتی اَت۔ لھتیں روچ ءَ پد گُڑا من ءُ رھمت جان یکے گوں دومی ءَ انچوش نزّیک بوت اِیں، کہ من ءَ باور نہ بوت اے سنگت ءِ گندگ ءَ من ءَ دو روچ اِنت۔ بلکیں دوسال بِہ گْوشاں کم اِنت۔
چوش کہ اگاں من رھمت جان ءِ مِھروانی ءُ سنگتانی دوست دارگ ءِ ستا ءَ چِنکس بِہ کناں ھَمینچُک کم اِنت، ھر سنگتے کہ گوں رھمت جان ءَ دُچار کپتگ ءُ آئی ھمراھی ءَ چار روچ گْوازینتگے، گُڑا منی اے دوئیں دانک آئی گُوشانی بُن ءَ نہ گّوز اَنت، چی ءَ کہ پہ چوشیں بالادانی ستاشانی ءَ منی گْور ءَ گوھریں لبز نیست کہ من آئی سِپت ءُ ستا ءَ بِہ کن آں، بلے رھمت جان یک جنگولے ءَ ھوار من بِہ گْوش آں سرجمیں سرمچارے اَت۔
ھَو! آ وتی ھَند ءُ دمگاں ھوار کوہ گردے اَت ءُ آئی ءَ را شکاری ءِ نام ءَ ھم سنگتاں توار کُتگ اَت کہ شکار ءِ مزنیں واھگدارے اَت۔ پمشکا من مرچی اے گپ ءَ پہ جزم گْوش آں کہ من ءَ اے شرپ رَستگ اَت من گوں رھمت جان ءَ دوسال ءِ کسانیں مُدّتے نزّیک ءُ یکجاھی ءَ گوازینتگ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
زِندمان ءِ دْراجیں پند ءَ گوں رھمت جان ءَ ھزار رنگیں ھیال ھمگرنچ اَنت، بلے منی ند ءَ را اِنچو ھاٹیگ ماں نیست کہ رھمت جان ءِ کرد ءِ سرجم ءَ درنگازی ءَ بِہ کنت، بس گُڈّسر ءَ ھمینچُک گْوشاں کہ رھمت بے درور اَت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
***
